I.

Si quis presbyter aut diaconus aut clericus symbolum, quod sancto inspirante Spiritu apostoli tradiderunt et fidem sancti Athanasii presulis inreprehensibiliter non recensuerit, ab episcopo condempnetur.

(IV.)

Primus titulus hic est monasticæ disciplinæ: ut abbates vel monachi peculiare non habeant et monachi ab abbate victum et vestitum consuetum accipiant.

V.

Ut conpatres nullus eorum audeat habere.

VI.

Ut duo episcopi in una civitate non sint nisi peregrinus.

VII.

Ut in civitatibus errare non inveniantur. Quod si causa utilitatis monasterii cum litteris abbatis sui ad archidiaconum civitatis scriptis dirigantur.

VIII.

Ut abbati suo aut preposito sint obœdientes.

X.

Ut nullus familiaritatem extranearum mulierum præsumat habere et, qui inventus fuerit, severius corrigatur.

Ut mulieres in monasterio monachorum nullatenus ingrediantur.

Statuimus adque decernimus, ut nullus monachum alterius absque permissu sui abbatis præsumat retinere; sed cum inventus fuerit vagans, ad cellam propriam revocetur; ibi iuxta culpæ meritum cœrcendus est.

XXV.

De abbatibus vero vel monachis ita observare convenit, ut, quicquid canonum ordo vel regula sancti Benedicti edocet, et implere et custodire in omnibus debeant. Si enim hæc omnia fuerint legitimæ apud abbates vel monasteria conservata, et numerus monachorum Deo propitio augebitur et mundus omnis per eorum orationis assiduas omnibus malis carebit contagiis. Sint monachi omnes omnino obœdientes, sint frugilitates decore pollentes, in opere Dei ferventes, oratione instantes, in caritate perseverantes, ne propter negligentiam aut inobœdientiam hosti circumeunti ac rugienti et quærenti, quem devoret, cibus efficiantur. Sit eis cor unum et anima una. Nemo aliquid suum esse dicat; sint eis omnia communia; in commune laborent, hospitalitatis omnino sint receptores.

Quisquis autem hæc a nobis Deo precipiente dictata in confirmationem regularem monachorum temptaverit aliqua transgressione cassare, si abba est, anno uno ei conmunionis potestas suspendatur; si præpositus, annis duobus; si monachus, aut fustibus verberetur aut a communione et mensa et caritate annis tribus suspendatur. Iustum enim est, ut subripientia vitiorum semina falce iustitiæ resecentur, ne, dum simulatione continentiæ nutriuntur, ita silvescant, ut nec securibus excidantur.