DE ILLO QVI DE FIDE DVBITAT Parabola II
[recensere]Homo turrim aedificaturus partem fundamenti posuit supra petram, partem supra
harenam. Iacto fundamento murum quadrato lapide cum jam satis alte
eduxisset, pars illa, quae in molli solo fundata fuerat, subsidendo
totum aedificium traxit in ruinam, ita ut etiam pars altera, quae in
petra collocata fortis admodum solidaque uidebatur, una
concideret. Quicquid enim ruinosis cohaeret, casu eorum concussum stare
non potest. Porro homo ille, cum pene omnia, quae habebat, in
extruendo opere impendisset, nequiuit collapsa reparare pecunia
deficiente. Tunc demum ad inopiam redactus, casso dol ore grauiter
animo angi coepit, quod in fundamento ponendo parum prudenter
egisset. Talis est ille, qui ea, quae fidei
christianae sunt, partim uera esse sibi persuadet, partim
dubitat. Interim licet uirtutum cumulandarum studio multum incumbat et
in finem usque uitae in eo perseueret seque plurimum profecisse
existimet et iam ad capienda beatitudinis praemia iturum confidat,
postquam tamen uita ista defunctus ad alteram transmigrauerit,
uehementer se deceptum animaduertit seroque eum poenitet cuncta, quae
ab Ecclesia recepta sunt, non perfecte credidisse. Integra enim fides
praestat uirtutibus aeternae remunerationis meritum, non ea, quae aliquo
dubietatis scrupulo corrupta habetur. Nam et frugiferae arbores, cum in
aliqua radicis parte laesae fuerint, fructus suos ante maturitatem ad
terram demittunt. Virtutum radix fides est. Ea si quicquid
titubauerit, frustra beatae immortalitatis fructus speratur, cum
scriptum sit: Spes impiorum peribit.
De fide Christiana. Parabola I