DE EXCIDIO URBIS ROMAE
De Danielis humilitate.
1. 1. Intueamur primam lectionem sancti Danielis prophetae, ubi eum audivimus orantem, et mirati sumus peccata non solum populi, sed etiam propria confitentem. Nam post ipsam orationem - verba eius indicabant eum non solum deprecatorem, sed etiam confessorem - post ipsam ergo orationem: Cum orarem, inquit, et confiterer peccata mea et peccata populi mei Domino Deo meo 1, quis ergo est qui sine peccato se esse profiteatur, cum Daniel peccata propria confitetur? Nam superbo cuidam dictum est per Ezechielem : Numquid tu sapientior quam Daniel? 2. In tribus item quibusdam sanctis viris, per quos tria genera hominum significat Deus quae liberaturus est, quando magna tribulatio ventura est generi humano, etiam hunc Danielem posuit; et dixit quod nemo inde liberabitur, nisi Noe, Daniel et Iob 3. Et quidem manifestum est quod in his tribus nominibus tria quaedam, ut dixi, genera hominum significat Deus. Iam enim tres illi viri dormierunt, et apud Deum sunt spiritus eorum, et corpora eorum in terra fluxerunt. Et ad dexteram Dei collocati sunt, nec aliquam in hoc mundo tribulationem metuunt, unde cupiant liberari. Quomodo ergo de illa tribulatione liberabuntur Noe, Daniel et Iob? Quando dicebat ista Ezechiel, solus forsitan Daniel in corpore fuit. Iam Noe et Iob olim dormierant, et somno mortis patribus appositi fuerant. Quomodo ergo poterant de imminenti tribulatione liberari, iam olim de carne liberati? Sed in Noe significati sunt boni praepositi, qui regunt et gubernant Ecclesiam, quomodo Noe in diluvio gubernabat arcam. In Daniele significantur omnes sancti continentes; in Iob significantur omnes coniugati et bene viventes. Haec enim tria genera hominum de illa tribulatione liberat Deus. Tamen quantum sit commendatus Daniel, ex hoc apparet, quod unus ex illis tribus meruit nominari; et tamen confitetur peccata sua. Daniele ergo confitente peccata sua, cuius superbia non contremiscat, cuius inflatio non residat, cuius tumor et elatio non cohibeatur? Quis glorietur castum se habere cor, aut quis glorietur mundum se esse a peccato? 4.
2. 1. Et mirantur homines, et utinam mirentur, et non etiam blasphement, quando corripit Deus genus humanum, et flagellis piae castigationis exagitat, exercens ante iudicium disciplinam, et plerumque non eligens quem flagellet, nolens invenire quem damnet. Flagellat enim simul et iustos et iniustos 5; quamquam quis iustus, si Daniel peccata propria confitetur?
Roma et Sodoma.
2. 2. Lecta est ante dies lectio libri Geneseos 6, quae nos, nisi fallor, multum fecit intentos, ubi Abraham dicit Domino, utrum si inveniat in civitate quinquaginta iustos, parcat civitati propter eos, an cum ipsis perdat etiam civitatem. Et respondit ei Dominus quod, si inveniat in civitate quinquaginta iustos, parcat civitati. Deinde Abraham adiecit ad interrogationem, et quaesivit utrum si minus fuerint quinque, et remaneant quadraginta quinque, similiter parcat. Respondit Deus, parcere se propter quadraginta quinque. Quid plura ? Paulatim interrogando, et ex illo numero detrahendo pervenit ad decem, et quaesivit a Domino, utrum si decem iustos in civitate repererit, perdat eos cum reliquis innumerabilibus malis, an propter decem iustos parcat potius civitati. Respondit Deus, etiam propter decem iustos non se perdere civitatem. Quid ergo dicemus, fratres? Occurrit enim nobis quaestio vehemens et valida, praesertim ab hominibus qui Scripturis nostris impietate insidiantur, non qui eas pietate requirunt; et dicunt, maxime de recenti excidio tantae Urbis: Non erant Romae quinquaginta iusti? In tanto numero fidelium, tanto numero sanctimonialium, continentium, tanto numero servorum Dei et ancillarum, nec quinquaginta iusti inveniri potuerunt, nec quadraginta, nec triginta, nec viginti, nec decem? Si autem hoc incredibile est, quare non Deus propter quinquaginta, vel etiam propter ipsos decem pepercit illi civitati? Scriptura non fallit, si se homo non fallat. Cum de iustitia Dei quaeritur, et Deus de iustitia respondet; iustos quaerit ad regulam divinam, non ad regulam humanam. Cito ergo respondeo: Aut invenit ibi tot iustos, et pepercit civitati; aut, si non pepercit civitati, nec iustos invenit. Sed respondetur mihi, manifestum esse quod Deus non pepercit civitati. Respondeo ego: Immo mihi non est manifestum. Perditio enim civitatis ibi facta non est, sicut in Sodomis facta est 7. De Sodomis enim quaestio erat, quando Abraham Deum interrogavit. Deus autem dixit: Non perdam civitatem; non dixit: Non flagellabo civitatem. Sodomis non pepercit, Sodomam perdidit; Sodomam penitus igne consumpsit, quam ad iudicium non distulit, sed in ea exercuit quod aliis malis ad iudicium reservavit. Prorsus nullus de Sodomis remansit. Nihil relictum est pecoris, nihil hominis, nihil domorum; cuncta omnino ignis absorbuit. Ecce quomodo Deus perdidit civitatem. Ab urbe autem Roma quam multi exierunt et redituri sunt, quam multi manserunt et evaserunt, quam multi in locis sanctis nec tangi potuerunt! Sed captivi, inquiunt, multi ducti sunt. Hoc et Daniel, non ad supplicium suum, sed ad solacium ceterorum. Sed multi, inquiunt, occisi sunt. Hoc et tot iusti Prophetae a sanguine Abel iusti usque ad sanguinem Zachariae 8; hoc etiam tot Apostoli, hoc etiam ipse Dominus Prophetarum et Apostolorum, Iesus. Sed multi, inquiunt, tormentis variis excruciati sunt. Putamusne quisquam tantum quantum Iob?
2. 3. Horrenda nobis nuntiata sunt; strages facta, incendia, rapinae, interfectiones, excruciationes hominum. Verum est, multa audivimus, omnia gemuimus, saepe flevimus, vix consolati sumus; non abnuo, non nego multa nos audisse, multa in illa urbe esse commissa.
Roma et Iob.
3. 3. Verumtamen, fratres mei, intendat Caritas vestra quod dico. Quando audivimus librum sancti Iob, quod perditis rebus, perditis filiis, nec ipsam carnem suam quae illi sola remanserat, salvam potuit obtinere; sed percussus gravi vulnere a capite usque ad pedes, sedebat in stercore, putrescens ulcere, sanie affluens, vermibus scatens, tormentis acerbissimis dolorum cruciatus. Si nobis sic nuntiaretur universa civitas hoc sustinere, nullo ibi sano, in gravissimo vulnere, et sic putrescere, vermibus homines vivi, quomodo mortui putruerunt: quid erat gravius? Hocne, an illud bellum? Puto quod mitius in carnem humanam ferrum saeviret, quam vermes; tolerabilius de vulneribus sanguis erumperet, quam de putredine sanies distillaret. Cadaver corrumpi respicis, et horrescis; sed ideo minor poena, immo ideo nulla poena, quia absens est anima. At vero in Iob praesens anima quae sentiret, ligata ne fugeret, subiecta ut doleret, compuncta ut blasphemaret. Sustinuit tamen tribulationem Iob, et deputatum est illi ad magnam iustitiam. Non ergo quisquam attendat quid patiatur, sed quid faciat. Homo, in eo quod pateris, potestas tua non est; in eo quod facis, voluntas tua vel nocens vel innocens est. Patiebatur Iob, stabat mulier relicta sola, non ad consolationem, sed ad temptationem; non quae afferret medicinam, sed quae dictaret blasphemiam: Dic aliquid in Deum, et morere 9. Videte quemadmodum illi mors beneficium fuit, et tale beneficium nemo illi praestabat. Sed in his omnibus quae sancta anima sustinebat, patientia exercebatur, fides probabatur, mulier confundebatur, diabolus vincebatur. Spectaculum magnum, et in illa foeditate putredinis praeclara pulchritudo virtutis! Vastat latenter inimicus: aperte malum suadet inimica; adiutorium diaboli, non mariti; illa Eva nova, sed ille non vetus Adam: Dic, inquit, aliquid in Deum, et morere. Blasphemando extorque, quod precando non potes impetrare. Locuta es, inquit, tamquam una ex insipientibus mulieribus. Si bona percepimus de manu Domini, mala autem quare non sustinemus? 10. Attendite verba fortis fidelis; attendite verba foris putrescentis, intus integri: Locuta es tamquam una ex insipientibus mulieribus. Si bona percepimus de manu Domini, mala autem quare non sustinemus ? Pater est; numquid amandus blandiens, et respuendus corripiens? Nonne ipse pater est, et promittens vitam, et imponens disciplinam? Excidit tibi: Fili, accedens ad servitutem Dei, sta in iustitia et timore, et praepara animam tuam ad temptationem. Omne quod tibi applicitum fuerit, accipe; et in dolore sustine, et in humilitate tua patientiam habe; quoniam in igne probatur aurum et argentum, homines vero acceptabiles in camino humiliationis 11. Excidit tibi: Quem enim diligit Dominus, corripit; flagellat autem omnem filium quem recipit 12.
Temporalis poena aeterna poena.
4. 4. Cogita quoslibet cruciatus, extende animum in quaslibet poenas humanas; compara ad Gehennam, et leve est omne quod pateris. Hic temporalis, ibi aeternus est, et qui torquet et qui torquetur. Numquid adhuc patiuntur, qui illo tempore passi sunt, quo Roma vastata est? Dives autem ille 13 adhuc apud inferos patitur. Arsit, ardet, ardebit; veniet ad iudicium; recipiet carnem, non ad beneficium, sed ad supplicium. Illas poenas timeamus, si Deum timeamus. Quidquid hic passus fuerit homo, si corrigatur, emendatio est; si nec sic corrigatur, duplex damnatio est. Et hic enim luet temporales poenas, et ibi experietur aeternas. Dico Caritati vestrae, fratres: martyres certe sanctos laudamus, glorificamus, admiramur; dies eorum pia sollemnitate celebramus, merita eorum veneramur, et, si possumus, imitamur. Est profecto magna martyrum gloria; sed nescio utrum minor fuit gloria sancti Iob; nec tamen ei dicebatur: Thus pone idolis, sacrifica diis alienis, aut nega Christum. Dicebatur tamen: Blasphema Deum. Nec sic dicebatur, ut intellegeretur: Si blasphemaveris, putredo omnis abscessura est, sanitas reditura; sed: Si blasphemaveris, dicebat inepta et insulsa mulier, morieris, et moriendo tormentis carebis. Quasi vero morienti blasphemo non aeternus dolor succedit ! Mulier fatua praesentis putredinis molestiam abhorrebat, aeternam flammam minime cogitabat. Ferebat ille praesentes poenas ne incideret in futuras. Tenebat cor a mala cogitatione, linguam a maledicto; servabat animae integritatem in putredine corporis. Videbat quod in futurum evadebat; et ideo quod patiebatur ferebat. Sic, unusquisque Christianus quando aliquam difficultatem corporis patitur, Gehennas cogitet, et videt quam leve est quod patitur. Non murmuret adversus Deum, non dicat: Deus, quid tibi feci, quare ista patior? Immo dicat quod ipse Iob dixit quamvis sanctus: Exquisisti omnia peccata mea et ea tamquam in sacculo signasti 14. Non se ausus est dicere sine peccato, qui patiebatur, non ut puniretur, sed ut probaretur. Hoc dicat unusquisque cum patitur.
Solus Deus tollit peccata.
5. 5. Fuerunt Romae quinquaginta iusti, immo si modum humanum consideres, millia iustorum; si regulam perfectionis inquiras, nemo iustorum existat Romae. Qui se iustum audeat dicere, audiet a Veritate : Numquid tu sapientior Daniele? 15. Audi ergo illum confitentem peccata sua 16. An forte cum confitebatur, mentiebatur? Hinc ergo habebat peccatum, quia de suis peccatis Deo mentiebatur. Sed aliquando argumentantur homines, et dicunt: Debet et homo iustus dicere Deo quia: Peccator sum; et quamvis sciat nullum se habere peccatum, tamen dicat Deo: Habeo peccatum. Miror si ista consilii sanitas appellanda est. Quis te fecit non habere peccatum? Si non habes ex toto peccatum, nonne Deus qui sanavit animam tuam? Si tamen non habes peccatum. Nam considera; et invenies, peccata potius quam peccatum. Tamen si prorsus non habes peccatum, nonne illius beneficium est cui dixisti: Ego dixi: Domine, miserere mei; sana animam meam, quoniam peccavi tibi 17? Si ergo sine peccato est anima tua, sanata est omni modo anima tua; si sanata est omni modo anima tua, quare ingratus es medico, ut dicas adhuc esse vulnus, ubi omnem ille sanitatem iam fecit? Si corpus tuum languidum aut vulneratum medico demonstrares et rogares ut tibi curandi diligentiam adhiberet, atque ille sanum efficeret incolumenque redderet, et adhuc tu diceres minime sanum, nonne esses in medicum ingratus et contumeliosus? Sic et Deus sanavit te, et adhuc audes dicere: Vulnus habeo? Nec times ne tibi respondeat: Ergo ego nihil egi, aut totum quod egi effudi; non accipio mercedem, non mereor laudem? Avertat Deus hanc amentiam, et hanc argumentationem vanam. Dicat homo: Peccator sum, quia peccator est; dicat: Peccatum habeo, quia peccatum habet. Non enim si non habet, sapientior est quam Daniel. Ergo, fratres mei, illam quaestionem aliquando terminem. Si iusti sic appellandi sunt, sicut modo quodam humano iusti appellantur, secundum quamdam conversationem qua inter homines vivunt sine querela; multi tales Romae; et propter hos pepercit Deus, multi evaserunt; sed et his, qui mortui sunt, pepercit Deus. Mortui enim in bona vita et vera iustitia et fide, nonne aerumnarum humanarum caruerunt casus, et ad divinum refrigerium pervenerunt? Mortui sunt post tribulationes, quomodo pauper ille ante ianuam divitis. Sed passi sunt famem? Passus est et ille. Passi sunt vulnera? Passus est et ille: forte minus eos canes linxerunt. Mortui sunt? Mortuus est et ille; sed quo fine audi: Contigit inopem illum mori, et afferri ab Angelis in sinum Abrahae 18.
Romae parcitum est.
6. 6. Utinam videre possemus animas sanctorum qui in illo bello mortui sunt; tunc videretis quomodo Deus pepercit civitati. Millia enim sanctorum in refrigerio sunt, laetantes et dicentes Deo: Gratias tibi, Domine, quia nos carnis molestiis et tormentis noxiis eruisti. Gratias tibi, quia iam nec barbaros, nec diabolum formidamus; non timemus in terra famem, non timemus hostem, non timemus persecutorem, non timemus oppressorem; sed sumus in terra mortui, apud te, Deus, non morituri, dono tuo, non merito nostro. Qualis civitas est humilium quae ista dicit! An putatis, fratres, civitatem in parietibus et non in civibus deputandam ? Denique si diceret Deus Sodomitis: Fugite, quia incensurus sum locum istum; nonne meritum magnum habuisse forsitan diceremus, si fugerent, et flamma de caelo descendens moenia tantum parietesque vastaret? Nonne Deus pepercerat civitati, quia civitas migraverat, et perniciem illius ignis evaserat?
Constantinopolis urbs mire premonetur.
6. 7. Nonne ante paucos annos, sub Arcadio imperatore Constantinopoli (audiunt quod dico, nonnulli forsitan qui noverunt, et sunt in hoc populo qui et illic praesentes fuerunt), volens Deus terrere civitatem, et terrendo emendare, terrendo convertere, terrendo mundare, terrendo mutare, servo cuidam suo fideli, viro, ut dicitur, militari, venit in revelatione, et dixit ei civitatem hanc venturo de caelo igne perituram; eumque admonuit ut episcopo diceret. Dictum est; non contempsit episcopus, allocutus est populum; conversa est civitas in luctum paenitentiae, quemadmodum quondam illa antiqua Ninive 19. Tamen ne putarent homines illum qui dixerat vel falsitate deceptum vel fallacia decepisse, venit dies quem Deus fuerat comminatus. Intentis omnibus et exitum cum timore magno exspectantibus, noctis initio tenebrante iam mundo, visa est ignea nubes ab Oriente, primo parva, deinde paulatim ut accedebat super civitatem ita crescebat, donec totae urbi ingens timor terribiliter immineret. Videbatur horrenda flamma de caelo pendere, nec odor sulphuris deerat. Omnes ad ecclesiam confugiebant, non capiebat multitudinem locus; baptismum extorquebat quisque a quo poterat. Non solum in ecclesia, sed etiam per domos, per vicos ac plateas salus sacramenti exigebatur; ut fugeretur ira, non praesens utique, sed futura. Tamen post magnam illam tribulationem, ubi Deus exhibuit fidem servi sui et revelationem servi sui, coepit nubes, ut creverat, minui, paulatimque consumpta est. Populus, securus paululum effectus, iterum audivit omnino esse migrandum, quod civitas esset proximo sabbato peritura. Migravit cum Imperatore civitas tota; nemo in domo remansit, nemo domum clausit. Longe recedens a moenibus, et dulcia tecta respiciens, relictis carissimis sedibus voce miserabili valefecit. Et aliquot milibus tanta illa multitudo progressa, uno tamen in loco fundendis ad Dominum precibus congregata, magnum fumum subito vidit, et vocem magnam emisit ad Dominum, tandemque tranquillitate conspecta, misit qui renuntiarent. Sollicita quae praedicta fuerat hora transacta, et renuntiantibus quod salva universa moenia et tecta consisterent, omnes cum ingenti gratulatione redierunt. Nemo de domo sua quidquam perdidit, patentem omnis homo sicut dimisit invenit.
Roma corrigitur non deletur. 7. 8. Quid dicemus? Utrum ista ira Dei, an potius misericordia fuit? Quis dubitet misericordissimum Patrem corrigere voluisse, terrendo potius, non punire, quando nihil hominum, nihil domorum, nihil moenium tanta impendens praesens calamitas laesit? Prorsus sicut assolet manus erigi ad feriendum, et consternato illo qui feriendus erat, miseratione revocari, ita factum est illi civitati. Verumtamen si eo tempore, quo illa derelicta, populus universus abscessit, irrueret vastitas loco, totamque urbem ut Sodomam, nullis saltem ruinis remanentibus, perdidisset; quis etiam sic dubitaret quod Deus pepercisset illi civitati, qua praemonita et territa, et discedente atque migrante, locus ille consumeretur? Sic minime dubitandum est pepercisse Deum Romanae etiam civitati, quae ante hostile incendium in multis ex multa parte migraverat. Migraverant qui fugerant, migraverant qui de corpore celerius exierant. Multi praesentes utcumque latuerunt, multi in locis sanctorum vivi salvique servati sunt. Manu ergo emendantis Dei correpta est potius civitas illa, quam perdita; tamquam servus sciens voluntatem domini sui, et faciens digna plagis, vapulabit multis 20.
Flagellorum utilitas.
8. 9. Atque utinam valeat ad exemplum timoris, et mala concupiscentia sitiens mundum, et appetens perfrui perniciosissimis voluptatibus, demonstrante Domino quam sint instabiles et caducae omnes saeculi vanitates et insaniae mendaces, potius refrenetur, quam sub flagellis dignissimis adversus Dominum murmuretur. Sed unam tribulam sentit area, ut stipula concidatur, granum autem mundetur; unum ignem patitur fornax aurificis, ut palea in cinerem pergat, aurum sordibus careat. Sic et unam tribulationem Roma pertulit, in qua vel liberatus vel emendatus est pius; impius autem damnatus, damnatus inquam, sive ab hac vita raptus sit ubi magis poenas iustissimas lueret, sive hic remanserit ubi damnabilius blasphemaret, aut certe pro ineffabili clementia sua Deus, quos novit salvandos, poenitentiae reservaret. Non ergo nos moveat labor piorum; exercitatio est. Nisi forte horremus cum videmus indigna et gravia in hac terra perpeti aliquem iustum, et obliviscimur quae pertulerit iustus iustorum sanctusque sanctorum. Quod passa est illa civitas universa, passus est unus. Sed videte quis unus: Rex regum et Dominus dominantium 21, comprehensus, vinctus, flagellatus, contumeliis omnibus agitatus, ligno suspensus et crucifixus, occisus. Appende cum Christo Romam, appende cum Christo totam terram, appende cum Christo caelum et terram; nihil creatum cum Creatore pensatur, nullum opus artifici comparatur. Omnia per ipsum facta sunt, et sine ipso factum est nihil 22; et tamen a persequentibus traditus est. Feramus ergo quod Deus nos ferre voluerit; qui nobis curandis atque sanandis, suum Filium misit, quis etiam dolor, sicut medicus, novit utilis sit. Certe scriptum est: Patientia opus perfectum habeat 23; quod erit autem opus patientiae, si nihil adversi patiamur? Cur ergo mala temporalia perpeti recusamus? An forte perfici formidamus? Sed plane oremus et ingemiscamus ad Dominum, ut servetur erga nos quod Apostolus dicit: Fidelis Deus, qui non sinat vos temptari supra id quod potestis; sed faciat cum temptatione etiam exitum, ut possitis sustinere 24.