De imaginibus S. Gregorii Magni (Joannes diaconus), J. P. Migne
(0461C)312 De imagine B. Gregorii, cap. 84.
In absidicula Gregorius in rota gypsea pictus ostenditur, statura justa et bene formata, facie de paternae faciei longitudine, et materna rotunditate, ita medie temperata, ut cum rotunditate quadam decentissime videatur esse deducta; barba paterno more subfulva, et modica; ita calvaster, ut in medio fronte gemellos cincinnos rarusculos habeat, et dextrorsum reflexos; corona rotunda, et spatiosa, capillo subnigro et decenter intorto, sub auriculae medium propendente; fronte speciosa, elatis et longis, sed exilibus superciliis; oculis pupilla fulvis [ Al. furvis], non quidem magnis, sed patulis, subocularibus plenis; naso a radice vergentium superciliorum subtiliter directo, circa medium latiore, deinde paululum (0461D)recurvo, et in extremo patulis naribus praeminente; ore rubeo, crassis et subdividuis labiis, genis compositis, mento a confinio maxillarum decibiliter prominente; colore aquilino, et livido [ Al. vivido], nondum, sicut ei postea contigit, cardiaco; vultu mitis, manibus pulchris, teretibus digitis, et habilibus ad scribendum. Praeterea planeta super dalmaticam castanea, Evangelium in sinistra, modus crucis in dextra; pallio mediocri a dextro videlicet humero sub pectore super stomachum circulatim deducto; deinde sursum per sinistrum humerum post tergum deposito, cujus pars altera super eumdem humerum veniens propria rectitudine, non per medium corporis, sed ex latere pendet; circa verticem vero tabulae similitudinem, quod viventis insigne (0462C)est, praeferens, non coronam. Ex quo manifestissime declaratur, quia Gregorius, dum adhuc viveret, suam similitudinem depingi salubriter voluit: in qua posset a suis monachis, non pro elationis gloria, sed pro cognitae districtionis cautela frequentius intueri. Ubi hujusmodi distichon ipse dictavit: Christe potens, Domine, nostri largitor honoris, Indultum officium solita pietate guberna.
313 De imagine Gordiani, cap. 83.
In venerabilis monasterii atrio jussu Gregorii juxta Nymphium duae iconiae veterrimae artificialiter depictae usque hactenus videntur. In quarum altera beatus Petrus apostolus sedens conspicitur, stantem Gordianum regionarium, videlicet patrem Gregorii, manu dextera per dexteram nihilominus suscepisse. Cujus Gordiani habitus castanei coloris planeta (0462D)est, sub planeta dalmatica, in pedibus caligas habens, statura longa, facies deducta, virides oculi, barba modica, capilli condensi, vultus gravis.
De imagine Silviae, eodem cap.
In altera icona mater Gregorii sedens depicta est Silvia, candido velamine a dextro humero taliter contra sinistram revoluto contecta, ut sub eo manus tanquam de planeta subducat, et circa pectus sub gula inferior tunica pseudolactini coloris appareat, quae magno sinuamine super pedes defluat; duabus zonis ad similitudinem dalmaticarum, sed latioribus, omnino distincta; statura plena, facies rotunda quidem et candida, sed senio jam rugosa, quam ipsa quoque senectus pulcherrimam fuisse significat; (0463A)oculis glaucis et grandibus, superciliis modicis, labellis venustis, vultu hilaris, ferens in capite matronalem mitram candentis brandei raritate niblatam, duobus dexterae digitis signaculo crucis se munire velle praetendens; in sinistra vero patens psalterium (0464A)retinens, in quo hoc scriptum est: Vivit anima mea, et laudabit te, et judicia tua adjuvabunt me. A dextero vero cubito usque ad sinistrum circa scapulas, versus ascendens reflectitur, qui ita se habet: Gregorius Silviae matri fecit.