Migne Patrologia Latina Tomus 137
Testimonia veterum de Aymardo Cluniacensi
Testimonia veterum de Aymardo Cluniacensi (Auctores varii), J. P. Migne 137.0702D
- I. S. Odilo abbas Cluniacensis in Vita S. Maioli praedecessoris sui.
137.0699D|
Huic (Odoni) successit felicis memoriae Heymardus nomine, beatae simplicitatis et innocentiae filius. Hic in augmentatione praediorum, et acquisitione temporalis commodi adeo studiosus fuit et in observatione satis devotus. Hic et amissionem temporalis luminis, et quidquid sibi adversitatis accidere potuit, absque omni murmuratione et indignatione patientissime tulit. Hic etenim vir ob meritum patientiae, 137.0700D| simplicis et innocentis vitae, tanto talique a Christo ditatus est munere, ut ejus tempore ad amorem monastici ordinis auctorem nostrae salutis beatum Maiolum dignatus est accersere.
- II. Glaber Rodolphus lib. III Historiae, cap. 5.
Post Odonis obitum successit Heimardus vir simplex in ipsius locum, qui, licet non adeo famosissimus, regularis tamen observantiae non impar custos.
- III. Petrus Damianus cardinalis, lib. II Epistolarum, epistola 14.
137.0701A|
A venerabilis plane Cluniacensis coenobii fratribus didicisse me contigit insignia duo sanctae humilitatis exempla, quorum unum non mediocriter quosque praelatos, alterum valet aedificare subjectos. Marcuardus [Aymardus, vel Ademarus] certe ejusdem rector ecclesiae Maiolum sibimet substituit, et grandaevae jam senectuti suae quietis otium procuravit. Hic itaque dum privatus in infirmorum maneret aedicula, quadam advesperascente die caseum petiit, quem cellerarius pluribus, ut fieri solet, intentus, non modo dedit, sed et duris insuper ministrum ejus responsionibus fregit. Conquestus est abbatum turbam, nec posse se tot dominorum perferre molestiam. Quo senex audito, non mediocre scandalum pertulit: et quia lumen oculorum prorsus amiserat, 137.0701B| dolor in ejus corde tenacius haesit. Nam quo caecus a visibus vacat, eo quicquid audierit, in corde subtilius versat: et quia per exteriora quaeque non spargitur, interiori zeli stimulo truculentius inflammatur. Mane vero facto, ministro suo, ut sese ad manum in capitulo duceret, jussit. Adductus autem, talibus Abbatem aggressus est verbis: Frater, inquit, Maiole, non ego te super me, ut me persequereris, imposui, nec ut tanquam emptor mancipio dominareris: sed ut revera patri filius compatereris, elegi. Et post hujusmodi multa, propemodum commotus, adjecit: Esne, quaeso, meus monachus? Quo respondente: Sum, tuumque me non magis fuisse, quam et nunc esse, profiteor. Et ille: Si meus, inquit, es monachus, protinus cede sedi, et locum, quem ante noveras, repete. Quo Maiolus audito, repente surrexit, humilem locum prout jussus fuerat, expetivit. Marcuardus [Aymardus] itaque quasi postliminio reversus, vacantem occupat sedem. Cellerarium, cui fuerat infensus, accusat, quem mox 137.0701C| terrae prostratum durius corripit, tandemque modum poenitentiae, qui sibi videbatur, injungit. Perfunctus itaque tam longi tribunatus officio, praesto dethronizatus assistit: Maiolo, ut ad suam sedem redeat, praecipit. Ille confestim nil cunctatus obedit.
- IV. Sigebertus Monachus Gemblacensis, ad annum 937 [944].
Obiit sanctus Odo abbas Cluniacensis: succedit ei Ademarus. Et ad ann. 943 [954]. Ademarus Cluniacensium abbas substituit sibi abbatem Maiolum.
- V. Vincentius Bellovacensis lib. XXVI Speculi Historialis, cap. 68.
137.0701D| Porro sancto Odoni successit Ademarus sive Heimardus simplicitatis et innocentiae filius. Hic in augmentatione praediorum, et acquisitione commodi temporalis fuit studiosus, et in observantia regulari devotus. Amissionem luminis temporalis, et quicquid sibi adversitatis accidere possit, absque omni murmure et indignatione patientissime tulit.
- VI. Chronicon Lemovicense ms. ad annum 941.
Sub hoc tempore S. Odo abbas Cluniacensis dormivit in Christo, cui Ademarus successit, qui cum sex annis rexisset Cluniacense coenobium, sanctum Maiolum sibi constituit abbatem, virum fervoris eximii, et admirandae abstinentiae, reparatoremque praecipuum monasticae disciplinae.
- VII. Wernerus Rolewinkius in Fasciculo temporum, ad annum 934.
137.0702A| Adamarus vir sanctus, successor S. Othonis [Odonis] abbatis Cluniacensis.
- VIII. Joannes Trithemius lib. III de Viris illustribus ordinis S. Benedicti, cap. 218.
Adamarus post Odonem secundus abbas Cluniacensis monasterii, vir in scripturis sacris eruditus, morum conversatione sanctissimus, lumine oculorum orbatus, velut alter Job, in medio fratrum suorum exemplar patientiae et humilitatis enituit. Claruit anno Domini 932 (932), electus enim an. 944). Cujus festum agitur apud Cluniacenses Idib. Septembris.
- IX. Martyrologium monasticum Benedictinum, ad III Nonas Octobris.
137.0702B| In coenobio Cluniacensi depositio S. Aymardi abbatis, sanctitate et miraculorum gloria celebris.
- X. Chronicon Cluniacense.
Aymardus primus, abbas tertius Cluniaco, eligitur anno nongentesimo quadragesimo quarto. Nam fratribus super electione abbatis agentibus concilium, idem sanctissimus Aymardus a Caviniis sua obedientia rediens, equum super quem sedere consueverat ante se ipse pedes piscibus onustum ducens concilio eorum admiscetur, omnibus humilitatem ejus admirantibus. Itaque ejus humilitate obtinente abbas eligitur, et ab Eduensi episcopo, nomine Rothmundo, regnante Ludovico, consecratur.
Iste Aymardus fuit filius Engolismensis comitis, ut refert Richardus in sua Chronica. Qui propter morum honestatem, et suam nobilitatem multis monasteriis 137.0702C| in Aquitania praefuit.
Sub isto Aymardo fuit factus monachus sanctus Maiolus Matiscensis archidiaconus, nobilibus parentibus ab infantia nobiliter enutritus.
Venerabilis itaque pater Aymardus fuit simplicitatis et innocentiae filius. Hic in augmentatione praediorum, et acquisitione commodi temporalis fuit studiosus, et in observantia regulari devotus. Amissionem luminis temporalis, et quidquid sibi adversitatis accidere potuit, absque omni murmure et indignatione potentissime tulit. Qui tandem tota corporis valetudine destitutus, et oculorum lumine privatus, habito fratrum concilio anno 954 in loco suo sanctum Maiolum instituit. Qui in capitulo existens, in haec vel similia prorumpens verba, ait. « Ex magnanimi regis audacia novimus in milites spiritum fortitudinis derivari: sicut ab opposito negligentia remissi ducis commilitonibus animum dissolutionis inspirat. Adversa capitis valetudo toto 137.0702D| redundat in corpore, sicut eo incolumi permanente, membra certa sospitate et gaudio penitus hilarescunt. Rex etenim formidolosus et pavidus, si terga vertat, si fuerit elapsus in fugam, nunquid non statim quisque fortissimus et virilis femineo pavore solvetur? Quis in capite molestiam sustinens, et in membro patiens principali, non illico totis animi et corporis viribus elanguescat? Quorsum evadat oratio, perspicuum est. Ego enim vobis in coelesti militia ducatum praebens, et more capitis toti humano Ecclesiae corpori providentiam exhibens generalem, senio et debilitate confectus, officio meo responsum operis exhibere non possum. Processi in dies multos, etiam grandaevus et senex, totius virtutis in me defectum sentio naturalem: facilis excursus annorum me ignorante depraedatus est vires meas. Caligant oculi, luminum acies tota retunditur, et sensuum veritas imminuta sentit directionis suae injuriam. 137.0703A| Licet sit animus perseverans, et spiritus victor annorum, totius tamen corporis ruinam passus excubias ordinis celebrare non possum. Provideat sibi discretio vestra pastorem, qui praecedat vos in via Dei, et veluti columna luminis in nocte offensionis dirigat gressus vestros. Navis sine remige commissa ventis, non enavigare ad portum, sed illidi scopulis, et mediis insepeliri fluctibus consuevit. Castrensis militiae multitudo, nisi ducis legibus informetur, praesentia muniatur, firmetur auxilio, saevas circumfrementium hostium manus incurrit: Ecclesia viduata rectore, dum non habet oculum providentiae, quo regatur, foveam praecipitationis offendit. » Cum haec et similia venerabilis senex Aymardus in virtute spiritus 137.0704A| loqueretur, et ad ejus vultum et verba circumsedentium mentes et oculi raperentur, adjecit: « Vobis quidem incumbit electio, et vestrum erat communi providentia praefecisse pastorem. Sed quoniam in nostrae discretionis judicio vestri quoque posuistis arbitrii libertatem, de Domini misericordia pie praesumens, hortor atque commoneo ut fratrem Maiolum in custodiam gregis Domini substituatis vigilem et rectorem. » Quo facto ipsum ab episcopo Cabilonensi nomine Holdebado ordinari rogavit. Et deinde post resignationem vixit gloriosus Aymardus novem annis in Cluniaco, et ibi obiit anno 953, III Nonas Octob., jacetque in praedicta veteri ecclesia etro altare beatae Mariae.