 III. Lūsiōnes |
V. Pater Anxius  |
Antōnius. Ā quo ēmisti istam chartam?
Paetus. Ā Fabio.
A. Estne bona?
P. Melior quam ista tua, ut opīnor.
A. Nōn mīror.
P. Cūr dīcis istud?
A. Quia fortasse est cārior.
P. Nescio.
A. Quanti ēmisti scapum?[1]
P. Dēnārio et sēmisse.—Quanti tū ēmisti?
A. Dēnārio et plūris.
P. Quanti igitur?
A. Quinque quadrantibus.[2]
P. Profecto non ēmisti male.
A. Quīn etiam mercātor mihi dedit auctārium?[3]
P. Quodnam, quaeso?
A. Schedam bibulae chartae.[4]
P. Ō mē imprūdentem, qui oblītus sim petere!
A. Ego nē petīvi quidem, sed ille dedit mihi ultro: ‘hoc’, inquit, ‘addo tibi ut revīsās mē.’
P. Sīc solent allicere emptōres.
A. Nec mīrum: quisque suum quaerit commodum.
P. Sed quid agimus, hodierni pensi immemores?
A. Est exiguum: satis temporis restat nōbīs.
| III. Lūsiōnes |
V. Pater Anxius |