Migne Patrologia Latina Tomus 121
Epistola ad Nicolaum
Epistola ad Nicolaum (Adventius Metensis), J. P. Migne 121.1148B
Epistola ad Nicolaum
121.1145B| Gloriosissimo Dominici gregis pastori domino et beatissimo NICOLAO, summo et universali papae, ADVENTIUS, humilis Metensium sedis episcopus, nunc et in aeternum valere.
Christus Dominus Deus proprii sanguinis pretio acquisito gregi solita pietate prospiciens, vobis summi sacerdotii contulit dignitatem: cui inter plurima spiritualium virtutum ornamenta, quibus sanctam matrem Ecclesiam inimitabili sanctitate condecoratis, sacra etiam priscae auctoritatis dogmata affatim resplendent: quo Christiana plebs, efficacissimo tanti Patris exemplo feliciter imbuta, vitiorum monstra devitare, et auxiliante Deo aeterna poterit praemia comprehendere, imo ecclesiastici ordinis disciplina vestris temporibus inviolabilis permanere. 121.1145C| Unde mea parvitas omnesque divina dignatione mihi crediti, multipliciter congaudentes, magnas omnipotenti Deo gratias referimus, devotis precibus implorantes, ut Deus omnipotens vestri pontificatus apicem diu incolumem custodire dignetur, ad consolationem sanctae suae Ecclesiae, omniumque fidelium animarum. Quippe cum inter saevissimas paganorum pressuras, densissimasque perversorum Christianorum simultates occuparemur, et per capita humilitatis nostrae Dominici ovilis sollicitudinem gerere optaremus, decreta excellentissimi apostolatus vestri nobis directa sunt. Super quibus responsa dignitati majestatis vestrae festinantissime currens praesentialiter dare viva voce desiderarem, nisi longaeva senectus me gravidum redderet, et 121.1145D| indeficiens corporis aegritudo frequenter atque inopinate spiritum exhalare cogeret. Magnum enim, et quasi totius meriti gaudium obtinerem, si ad limina apostolorum, vestramque desiderabilem et praeeminentissimam praesentiam, virium imbecillitas me ire sineret. Sed quia podagrici dolores, et veterani mei artus optata denegant, omnipotenti Deo, et sancto Petro, atque incomparabili clementiae vestrae magnitudini, meae parvitatis quantitatem committo, qui vices Dei tenetis, et in reverendissima summi principis cathedra verus apostolus residetis, ut vestris fovear solaminibus. Si enim fallaciter, quasi 121.1146B| fautor vitiorum, in conspectu vestrae mansuetudinis diffamatus existo, si non corpore, mente tamen ad vestra sacra vestigia provolutus, humiliter peto ut excusationis meae causas, nullo mendacii fuco obnubilatas, paternae pietatis affectu recipere non dedignemini, quas capitulatim misericordiae vestrae pandere studui.
- I.
In catalogo sacerdotum nequaquam recipio Theutgualdum, quondam archiepiscopum, qui depositionis suae sententiam a vobis prolatam hactenus patienter ferens, juxta praecedentem consuetudinem nihil omnino de sacro ministerio contingere praesumpsit: sed quasi mitissimus vir, incaute se proprio sermone lapsum, atque alterius pertinacissima 121.1146C| obstinatione deceptum fatetur: et per humilitatis et obedientiae viam incedens, a vestra pia largitate locum satisfactionis praestolatur.
- II.
Guntharium quondam sacri palatii archicapellanum in episcoporum numero non suspicio, neque ei, vel fautoribus suis communicare praesumo, quoniam vetito usus est officio, et apostolicam floccipendere excommunicationem non metuit.
- III.
Causam piissimi regis Lotharii, in praesentia vestrorum legatorum, praefati quondam primates Ecclesiarum, cum aliis archiepiscopis, eorumque coepiscopis, de duabus uxoribus in nostra urbe ventilantes, 121.1146D| et magistratus nostri principatum obtinentes, quid de jam dicti nostri principis querela decreverint, vestram non latet sanctitatem. Ego igitur, teste Deo cum angelis et archangelis, arbitratus sum pariter vera manere, quae plurimorum consulum astipulatione effabantur. Interea decernentibus tunc temporis praescriptis archiepiscopis, eorumque coepiscopis, solus ego, qui essem meritis et ordinatione novissimus, qui magistrorum auctoritatibus et judiciis resisterem? Et ne forte in aliquo contra decretum Leonis papae offenderem verebar, qui titulo 22 ita scribit: Igitur secundum sanctorum Patrum canones 121.1147A| Spiritu Dei conditos, et totius mundi reverentia consecratos, metropolitanos singularum provinciarum episcopos jus traditae sibi antiquae dignitatis intemeratum habere decernimus. Si enim a regulis praestitutis ulla aut licentia, aut praesumptione discesserant, ego penitus nesciebam. Unde et in Antiocheno concilio, capite 9 ita scribitur: Per singulas regiones episcopos convenit nosse, metropolitanum episcopum sollicitudinem totius provinciae gerere: propter quod ad metropolim omnes undique, qui negotia videntur habere, concurrant, etc. Sola quippe plurimorum relatione de jam dicta querela, quae in primordiis gesta sint, aure non oculo percepi: quia episcopus non eram, sed in excubiis templi beati Stephani protomartyris occupatus, novissime in regno 121.1147B| domini Lotharii senioris mei expetitus a clero, et electus a plebe, pastoralis officii curam, Deus novit, non ultro ambiens, sed canonice invitatus accepi. Et multo amplius, si fieri potest, verbis archicapellani, ac caeterorum Patrum, qui interfuerunt, credulus exstiti, quam mihimetipsi, et si forte in aliquo simpliciter egi, restat ut ad magistrum veritatis recurram. Nunc ergo proferat singularis sapientia vestra normam in hoc facto, et ecce paratus sum obsecundare edictis vestrae auctoritatis, veluti Deo, in cujus persona cuncta profertis. Vestro enim sancto ac salubri consilio usus, jugo me obedientiae humiliter submitto. Nam quamvis quorumdam levitate contra me tumultum detractionis sentiam, nisi de simplicitate, nullus me in hac re accusare potest. Fidenter 121.1147C| enim dico: Ecce in coelo testis meus, et conscius meus in excelsis. Unde vas electionis dicit: Gloria nostra haec est, testimonium conscientiae nostrae (II Cor. III). Hinc enim beatus Gregorius papa in epistola Theoctistae patriciae directa, ita scribit (Lib. IX, epist. 39): In omne, inquit, quod agimus, vel quod extra de nobis dicitur, recurrere ad arcana mentis debemus. Etsi omnes vituperent, liber est quem conscientia non accusat.
- IV.
Si decretum vestrae auctoritatis, judicio sancti Spiritus, ab omni pastoralis officii regimine praefatos metropolitas exutos definivit, propter excessus sanctionum, et absolutionem anathematis a sede 121.1147D| apostolica emissi super Ingeltrudem Bosonis uxorem, sciatis verissime, quia in ejus absolutione nequaquam particeps exstiti: et postquam illam vera relatione infausto adulterii genere sauciatam audivi, semper quasi mortiferum venenum abominatus sum. Communionem vero cum excommunicatis nullatenus habere universos moneo, si sacris uti ausi fuerint, sicut capitulum concilii Antiocheni quartum ostendit, quod communicantes eis ab Ecclesia abjici jubet.
- 121.1148A| V.
Sectatorem damnatorum, ac seditiosum, vel conjurationis, aut conspirationis reum, me penitus esse denego, faventibusque quibuscunque nequaquam assentire fateor: sed cum capite, id est sancta et venerabili sede beati Petri, cui claves regni coelorum commisit, in qua etiam petra Christus rex aeternus sanctam aedificavit Ecclesiam, contra quam portae inferi non praevalebunt, canonice in omnibus me favere profiteor.
- VI.
Porro sanctitas vestrae paternitatis inviolabiliter censuit nullo modo pavendam bonorum admissionem 121.1148B| pro temeritatibus et subscriptionibus: atque indulgentiam non esse denegandam, si vobiscum sapere, nostrumque per nosmetipsos, aut per legatos nostros assensum cum scriptis offerre studeremus. Noverit praecellentiae vestrae sanctitas munificentissima, quod legatus noster, qui jam vobis fatam professionem ostenderet, et multiplicibus verbis enuclearet, ideo tardavit, quia caeteros confratres nostros huc illucque de diversis partibus advocans, vobiscum sentire unanimiter et sapere hortatus sum. Eorumque omnium generaliter unanimitate comperta, quasi praeconem legati nostri, in ipso margine praesentis vitae constitutus, vestrae sanctae paternitati praemisi, praesentem videlicet litterarum portitorem. Nihil in me ambiguum, nihilque damnabile remanere 121.1148C| patior, cui viam omnis carnis arripere proprii corporis resolutio pollicetur. Sed in omnipotentis Dei misericordiam valde confido, quod mihi peccatori spatium hujus calamitosae vitae concedere debeat, quousque digna satisfactione purgatus, vestrae paternae pietatis gratiam petenti redditam intelligam, meque receptum in vestro Deo digno consortio congratuler. Credimus enim quod, favente Deo, et apostolorum omnium principe, qui in eleemosynis, et jejuniis, et furtivis orationibus spiritaliter occupati estis, omnibus viribus divina dispositione praevidere debeatis, ne pro falsidica deceptione viventia in Christi corpore membra moriantur. Igitur si meis lacrymosis precibus vestra misericordia in aliquo flectitur, per sanctam et individuam Trinitatem humiliter 121.1148D| deprecor, ut per latorem praesentium litterarum, si amplius esse non potest, saltem de vestra sancta manu naufragio vitae constitutus illud recipere merear, quod mitis magister vester Christus, quibusdam discipulis haesitantibus januis diversis apparens, imprecatus est dicens: Pax vobis (Joan. XX). Excellentiam sanctitatis vestrae assiduis votis et precibus diu incolumem vigere humiliter exoramus.