Migne Patrologia Latina Tomus 121
Historia translationis SS. Chrysanti et Dariae
Historia translationis SS. Chrysanti et Dariae (Wandalbertus Prumiensis), J. P. Migne 121.0680C
- CAP. I.
121.0673C| Anno Dominicae Incarnationis 844, imperante Lothario Augusto, filio serenissimi imperatoris Ludovici, Marcwardus, abba Prumiae monasterii, Romam ire disponens, memorati principis impetravit licentiam et epistolas ad pontificem sedis apostolicae Gregorium, in quibus regia conveniebatur auctoritate ut alicujus praeclarissimi martyris corpus ei dari deberet famae celebrioris, de cujus passione ac veneratione nullus fidelium posset ambigere. Arrepto namque jam itinere, cum comperisset antedictum papam obisse Gregorium, aliumque pro eo constitutum nomine Sergium, missa ad imperatorem relatione, receptisque mox ad nuper creatum antistitem mandatis, tandem post longa itineris spatia Romam ingreditur. Susceptus denique honorifice ab apostolico papa, epistolas ei regias tradidit. Ille, jussis imperialibus ejusque petitionibus favorabiliter in omnibus annuens, spopondit se cuncta facturum quae suggesserat. Post haec misit ei per Marinum episcopum 121.0673D| librum sanctorum continentem passiones, jussitque passionem sancti Chrysanti et Dariae litteris tradere, pollicitus eorum corpora se ei daturum. Constituta itaque die ad Lateranensem properat ecclesiam. Cumque jussus ad Romanum ingressus fuisset pontificem, positis in locello super altare corporibus, 121.0674C| atque ex utraque parte stantibus clericorum ordinibus, et canentibus, tradidit ei cum summa veneratione et honore praefatorum martyrum corpora, sub invocatione nominis Domini praecipiens eum circa venerationem eorum intendere, quo uterque Dei omnipotentis offensam possit effugere: ipse quidem quod dederit, ille vero quod datis debitam non providerit venerationem. Tradidit ei quoque reliquias quadraginta sex sanctorum martyrum, ac praecepit in tumulo eas memoratorum recondi sanctorum. Susceptis itaque cum summa veneratione corporibus, omnes praecipitans moras maturavit profectionem. Omnibus igitur incolumibus, quinquagesimo die postquam ab Urbe gressum extulerant, in possessionem veniunt monasterii, videlicet in cellam sancti Goaris: ubi per biduum commoratus, ordinatis fratribus, cum venerandis corporibus praemittit eos ad Prumiam monasterium, quorum fratres adventu comperto, cum maxima gratulatione sacris induti festinant occurrere cum candelabris et crucibus. 121.0674D| Quae vero in hoc spatio itineris miracula Deus ad ostendenda sanctorum suorum merita declaraverit, translatione eorum peracta expediam. Cum ingenti itaque devotione et gaudio susceptis sanctorum reliquiis, omnibusque quae tempori congruebant canentibus, IV Nonas Julii deferunt eas in Prumiam 121.0675A| monasterium; jacueruntque in eo quo delata fuerant feretro ad dexteram altaris usque XI Kalendarum Novembrium die, scilicet quousque pars quaedam antiqui templi complanata in spatium prolixius extenderetur, tumulo dignus conderetur. Quo expleto tempore, memorata die translata sunt sanctorum corpora et ab episcopo Theganberto admodum religioso VIII Kalendarum Novembrium, videlicet passionis eorum die, in loco quo nunc venerantur, scilicet in possessione sancti Salvatoris, in cella quae Novum Monasterium vocatur, cum summo honore omniumque gratulatione tumulata: ubi nunc eorum intercessionibus ad laudem sui nominis orantes Christus exaudit, sicut ex subjectis comprobatur miraculis. Sed antequam illa quae post eorum tumulationem acta sunt miracula proferantur, ea quae paulo superius promisimus, reddenda prius in initio videntur.
- CAP. II.
121.0675B| Igitur cum ab Italia degressi ad basilicam beati Goaris gressum dirigerent, femina quaedam, non ignota civibus suis, cum nimio renium teneretur dolore, audito sanctorum adventu, petiit se eorum obviam duci. Cumque hinc inde a duobus sustentata, vix ad locum pervenisset, mox ut tetigit feretrum quo sancta vehebantur membra, omnis ita fugatus est dolor, ut omnibus inspicientibus libero ante gestatorium gressu curreret. Haec prima nobis sanctorum enituit virtus: licet fidelis post viri relatione comperissem, adhuc nobis in Italia positis, simili modo eorum orationibus quamdam feminam contractam fuisse erectam.
- CAP. III.
Femina quaedam erat non ignobilis, uxor cujusdam Waningi nomine, cujus pedes et crura ita intumuerant, ut pene lecto detineretur. Haec, audita opinione sanctorum, subvectione equi obsequentiumque adminiculo obviam ducta, vix tacto feretro ita sana effecta 121.0675C| est, ut per totum montem, cujus in illis locis nimia asperitas et altitudo est, una esset ex gestantibus feretrum. Postero autem die, cum missarum solemnia celebrarentur, ancillula memoratae feminae inter missarum celebrationem ita contracta est, ut quae pedibus venerat, alterius manibus tolleretur: ignoramus tamen quid causae fuerit. Opinio vero fuit quod servitium recusaverit sanctorum, volens eam domina sua illis delegare. Postea denique cum triduum in eadem ecclesia ubi contracta est faceret, atque pro ea oratum esset, orationibus sanctorum restituta est sanitati; itemque cum domum reverteretur, contracta est, iterumque virtute sanctorum martyrum priorem recepit valitudinem.
- CAP. IV.
Item femina quaedam, cum ita membrorum debilitate contracta teneretur ut vehiculo duceretur, rogavit se obviam duci sanctorum. Haec orationibus eorum ita salva surrexit, ut propriis firmata gressibus 121.0675D| incederet.
- CAP. V
Cum vero jam decerneremus in locum, ubi nunc adorantur, sanctorum deduci corpora, multitudo innumerabilis processit mundare vias per quas reliquiae deducendae erant martyrum. Cum igitur quaedam succideretur arbor, quidam non praecavens casum, cecidit super eum. Cum itaque putaretur mortuus, amota arbore, ut credimus, orationibus sanctorum ita incolumis repertus est ac si nil pertulisset laesionis.
- CAP. VI.
Jam vero tumulatis beatis martyribus, quidam 121.0676A| illuc veniens, cujus aures perpetuae surditatis tumor obtinuerat, cum sanctorum ibidem praestolaretur devotus suffragium, sanctissimis eorum meritis auditum diu sibi denegatum recipere meruit.
- CAP. VII.
Item quidam debilis brachio, ita ut ab humero deorsum penderet aridum, praeterea surditate damnatus; cum ad sanctorum sepulcrum cum fide accederet, et brachium pristinum recognovit officium, et obstructae aures auditum recepere.
- CAP. VIII.
Alius quidam fuit qui ita manum cum brachio debilem habebat, ut semper deorsum pendens omnibus corporis officiis redderetur inutilis. Hic fasciculum lini manui innexum aridae cum ad memoriam (ut oportebat) venisset martyrum, atque super altare poneret, protinus a rigiditate sua resolutum prior rediit virtus.
- CAP. IX.
121.0676B| Quaedam item femina cupiens Deo et sanctis martyribus illic servientibus, subsidiis corporalibus subvenire, onustum plaustrum cum pane et potu, aliisque necessariis secum ducens, ad locum properabat. Verum cum jam in proximo esset, praecessit plaustrum. Cumque sepulcrum minime auro vel argento cerneret fulgere, ut stolidae et irreligiosae solent mentes, despexit et irrisit locum: atque suorum obviam concito reversa gradu, jussit eos qua venerant redire, dicens nihil ibi sanctitatis contineri. Tunc multione [ al., multatione] sanctorum carrum confractum est, potusque diffusus, atque omnia superposita ita dispersa sunt, ut nullo usui apta redderentur. Ipsa denique tertia die ob vindictam contemptus mortis poena multata est.
- CAP. X.
Alia item femma cum valida scabie omni premeretur 121.0676C| corpore, adeo ut lepra putaretur, sed etiam diutino morbo lecto teneretur, praeterea neque medicorum ulla potuisset arte curari; haec cum audisset a vicinis cereum in honore martyrum fieri, accensa fide particulam cerae coemptam, fecit in eodem misceri cereo. Cum itaque cereus ad sepulcrum delatus fuisset martyrum, mirum in modum, mox ut igni accensus est, sensit aegra longe posita virtutem, atque e stratu surgens pristinam recepit corporis sanitatem.
- CAP. XI.
Item alia inclusos digitos atque rigidos habens, admonita divinitus ut ad memoriam properaret sanctorum, fide ducta, ad locum ita sana reversa est, ac si nihil unquam laesionis pertulisset.
- CAP. XII.
Quidam nobilis vir amore ductus sanctorum volebat locum adire. Hic conjugem suam hortatus ut 121.0676D| secum pergeret; illa e contra aspernata dixit, se potius ad opera sua pergere, nam non esse verum quod fama vulgaverat. Ille quidem coeptam perficiens voluntatem, illa vero in sua manens perfidia, cum ad locum properaret destinatum, equo dejecta brachium fregit, ut hactenus ita manens nulla possit medicina curari.
- CAP. XIII.
Quidam puerulus ita claudus ab utero exstitit matris, ut nativitas gressum negaret. Hic cum humeris matris fide ad tumulum tolleretur sanctorum, ita sanctissimis martyrum meritis sanatus est, ut qui alterius gestatus venerat gressibus, propriis revectus matrem subsequeretur.
- CAP. XIV.
121.0677A| Quaedam item cum manum atque brachium ita incurvum ac debile haberet, ut neque ad os quidquam eo potuisset deducere, cum ante sepulcrum martyrum diu prostrata jaceret, tandem orationibus eorum pridie Palmarum die pristinae reddita est sanitati.
- CAP. XV.
Redeunte tempore quo beatissimorum martyrum corpora in locum, ubi nunc adorantur, delata sunt, cum celebritas anniversarii immineret diei, inter frequentiam multitudinis quae pene illuc innumerabilis tunc accurrebat, contigit quamdam feminam a pago Tulpaciense [ f. Tulpiacense] ex beneficio Odrici advenire. Haec unicam filiam jam quinquennem, nomine Ermenradam, cujus oculos caecitatis obduxerat caligo, habens, doloris acta stimulis, secum meritis illuminandam sanctorum devote attulit. Quae cum a custodibus peteret, ut in aliquo ecclesiae 121.0677B| loco suffragium praestolatura sanctorum poneretur, permissa est in angulo cryptae, ubi ad pedes adoratur sanctorum, eam deponere. Deposita itaque cum tota die illa et nocte ac si rigida immobilis jaceret, ac matutinum celebraretur officium, et nox diei sequentis daret initium; subito virtus divina per orationes adfuit sanctorum, et luminis recepto vigore quod per triennium sibi denegatum omnes cognoverant, coepit respicere clare. Hoc itaque miraculum cum per omnium curreret ora, et Domino sanctisque ejus martyribus laudes clamarent, voluit etiam Dominus fidelibus populis geminato miraculo laetitiam geminare spiritalem, quantique essent sancti martyres apud eum meriti ostendere.
- CAP. XVI.
Nam quaedam femina nomine Bertrada, ex familia beati Maximini, de villa nuncupante Ocgisesheim, cum nimia premeretur imbecillitate, ita ut nervis siccatis contracta et debilis omnibus redderetur 121.0677C| membris; audiens sanctorum virtutem, ad hanc et eamdem celebritatem spe sanitatis sese contulit: quae cum devota martyrum imploraret auxilium, obtentu eorum meruit sanitatem. Igitur cum missarum celebratio perageretur, sanctorum ei advenit virtus: et quae contracta et debilis aliorum venit adminiculo, propriis firmata gressibus rediit ad propria.
- CAP. XVII.
Fuit item in vico, qui Sinciacus nuncupatur, quaedam femina, nomine Gaminildis, ex familia sancti Petri, cujus facies in tantum erat deformata, ut intuentibus non parvum horrorem incuteret. Ore siquidem ad aurem prope contorto oculisque transversa tuentibus, monstrum quoddam exstiterat. Haec dominam suam, nomine Heritrudem, deprecatur ad sanctorum ecclesiam properantem, ut candelam quam ad modum capitis sui ut pauper effecerat, secum deferret: quatenus per intercessionem sanctorum 121.0677D| omnipotentis miseratio subveniret ejus difformitati. Annuens domina precibus famulae, secum detulit quod fuerat postulata. Cumque pervenisset ad locum sacratum, candelam inter sacras vigilias accendit ex more. Continuo miserabilem longe positam virtus divina respiciens, omnem deformitatem ab ejus abstulit facie: nam rediens domina ita sanam reperit omni deformitate carentem, ut nec signum in facie praeteritae remanserit infirmitatis. Gestum est et hoc miraculum die natalis eorum.
- CAP. XVIII.
Alius quidam, Freosbaldus nomine, de Bunna, pluribus inter suos auctus pecuniis (nam instituendis mercibus operam dabat), valida opprimebatur debilitate membrorum, ita ut nihil aliud nisi paralyticus crederetur: quippe totius corporis bona destitutus valitudine, ministrorum potius quam propriis 121.0678A| utebatur gressibus. Hic audita virtute sanctorum, quam orationibus suis infirmantibus conferebant, rogavit se ad eorum deportari memoriam, quo ut aliis, ita sibi sanitatis impenderent opem. Itaque eo vehiculo deportatur; nam, sicut dixi, aliter venire nequibat. Cum igitur votis expletis minime petitum sensisset in se redire vigorem, fecit se unde venerat referri, nil tamen de virtute desperans sanctorum, congruo iterum reversurus tempore. Verum sancti martyres fidem non obliti recedentis, ut ostenderent se non modo praesentes, verum etiam absentes orationibus suis posse juvare, huic quoque virtute solita adesse dignati sunt. Nam dum famuli cum eo agerent iter, sensit aeger meritis sanctorum virtutem sensim sibi advenire. Cum igitur pervenisset domum, atque gestatorio deponeretur, ita firmatis gressibus omnibusque corporis membris coepit incedere, ut qui quondam diutino tabefactus morbo inutilis jacuerat, ad omnia prorsus suffragio martyrum utilis redderetur. Itaque laudans et benedicens Deum, 121.0678B| per sanctos suos sanitatem sibi divine gratam contulit, hactenus virtute potita fruitur.
- CAP. XIX.
Fuit quidam homo item ex familia sancti Petri, nomine Daguinus, in villa quae vocatur Albiniaca, quem eodem anno quo sancta sunt corpora tumulata, ita contigit tibiis contrahi, ut penitus ambulare non posset, sed genibus et manibus reperet claudus toto permanens anno. Hic ad locum sanctum carro devectus, per triduum sese reptando per ecclesiam traxit, in crypta saepe residens apud sanctorum memoriam. Cumque nocte quarta nocturnis pulsatis solitus adforet, finitis eis, a custode jubetur ad horam ecclesia secedere. Ille jussionibus ejus obtemperans traxit se in vestibulum ecclesiae. Verum nimio vento ibi sedere prohibitus, in aliam se contulit porticum, ducentem per ecclesiam ad pauperum hospitale, et in ipso se projecit introitu ecclesiae. 121.0678C| Ubi cum aliquandiu jacuisset, vidit, ut ipse referebat, duos albatos pueros nimium decoros per idem ostium egressos versus domum hospitum pergere; ubi parum commorati per eamdem porticum redierunt, et ecclesiam intrantes unus eorum ejus humerum tetigit, eique dixit: Surge, quia sanatus es, et vade ad mansionem. Ille continuo sanus evigilans, laudes et gratias egit Deo, qui eum per sanctos suos ita curaverit, ut vehiculo veniens pedibus propriis ad suam domum perrexerit.
- CAP. XX.
Erat quidam puerulus ex familia beati Petri, novi scilicet monasterii, Berefridus nomine, cujus oculos ita caecitatis repleverat caligo, ut omnino negato lumine ductu regeretur alterius. Adveniente itaque Dominicae nativitatis die, visum est patri ejus, qui, ut filius, Berefridus vocabatur, quatenus ad memoriam clarissimorum deduceretur sanctorum. Cum igitur adveniret tempus, quo de more vigiliae celebrabantur 121.0678D| nocturnae, depositus est in crypta ad pedes martyrum, praestolaturus ibidem per orationes sanctorum Domini Salvatoris virtutem. Expletis ibidem vigiliis idem puer ad hospitale relatus est pauperum, iterum mane facto ad tumulum bona spe reversurus. Sed misericordia Domini Redemptoris suffragiis sanctorum martyrum inopinanti in loco adfuit quietis. Nam cum die facto e lecto exsurgeret, ita coepit omnia dare inspicere, ut inoffenso gressu omnibus inspicientibus ad basilicam properaret sanctorum, gratias illi agens, qui ea die exortus est in tenebris rectis corde, qui etiam meritis eorumdem sanctorum visum meruerat recipere oculorum.
- CAP. XXI.
Non longe a possessione praestructi monasterii est villa quaedam, quam antiquitas Tabernam voluit appellare. In ea quidam erat homo, nomine Alvodus. Hujus itaque aegritudo paralysis ita totum sibi vindicaverat 121.0679A| corpus, ut pene, omnibus dissolutus membris, vix tactum pateretur aliorum. Ad similitudinem igitur illius evangelici paralytici, inter manus deductus famulantium, ad memoriam devehitur sanctorum; quem in brevi tempore suffragio martyrum ita divina reparavit pietas, ut solidatis membris ad propria exsultans et benedicens Deum suis reportaretur, qui aliorum venerat gressibus.
- CAP. XXII.
Alius item de eadem villa, nomine Hibaldus, privatione communis damnatus luminis, audiens virtute martyrum concivis sui paralysi dissolutis membris priorem recepisse virtutem, spe roboratus petiit a suo germano eo se deduci. Germanus itaque ejus cum fratris miseratus caecitatem, tum etiam sanctorum non diffidens meritis, coepit cum eo iter agens ad locum properare, ac futurae salutis indicio, ut alterius gestatus officio, mira tendere agilitate. Qui cum haud longe abfuissent a loco, ita ut culmen 121.0679B| potuisset ecclesiae conspici, paululum represso subsequentis gradu: Frater, inquit, si tibi virtus suffragaretur luminis, potuisses utique tecta et parietes ecclesiae conspicere sanctorum. Hic tacito mentis nutu caecus orationibus martyrum divinum sibi adesse implorans auxilium, coepit mirum in modum fugatis tenebris parum videre, et menti injecta digito notare loca. Ad tumulum igitur perveniens sanctorum, ita infra paucos dies pristinam recipit sanitatem, ut non integritatem modo recepiret visus, verum etiam oculorum magnitudinem, qui caliginis diutina caecitate ita parvi effecti fuerant, ut vix pupilla in eis cerneretur.
- CAP. XXIII.
Aliud huic haud multum dissimile subjungam miraculum. Quaedam namque femina similiter per continuum caeca, cum desperationis nimiae torqueretur angore, funem factum accedens ad locum Deo ac sanctis obtulit martyribus; haec si ille non competeret, 121.0679C| formam sibi a custode petiit dari, quo, revertens domum, aptum praeparare potuisset. Interea dum custos necteret moras, illa regenti sibi gressus imperat illo se duci, ubi signorum dependebant funes: nam ad idem opus suum intexere cupiebat. Factumque est. Cumque grossitudinem pertentaret manu, magnifica circa miseram Dei claruit virtus, ac mira celeritate objecta deseruit caecitas oculos: ut uno eodemque momento et funem arriperet, et luminis reciperet claritatem. Gaudens igitur et exsultans, ad memoriam recurrit martyrum, atque, prout competebat, gratiarum eis persolvit laudes, quod misericordia divina interventu eorum eam respicere dignata sit.
- CAP. XXIV.
Tempore quo sanctorum reconditae sunt reliquiae in memorato saepius loco, erant in villa nuncupante Crupta, duo carnis conjuncti copula, quorum alter 121.0679D| nuncupabatur Wilhelmus, altera Engilsuindis, qui a conjunctionis suae tempore usque in id tempus bona semper roborati vixerant valetudine. Accidit autem praedicto tempore in dissimili, utrosque fatigari infirmitate. A renibus namque ita omne inferius corpus feritas attrivit morbi, ut nisi obsequentium portarentur manibus, nulla urgente necessitate loco moverentur. Cum itaque frequens sanctorum virtutem et miracula opinio circumquaque diffunderet, habitatores etiam praefatae replevit villae. Hac excitati fama, facta conventione ad locum omnes pariter oratum disponebant ire. Duo igitur jam nominati vicinorum religiositatis cognoscentes voluntatem, tametsi corpore nequirent, animo tamen ire gestiebant. Accepta namque cera, factisque candelis, instituerunt 121.0680A| propinquos et affines ad memoriam eas beatorum mittere martyrum, quatenus miseratio Redemptoris interventu sanctorum eorum subvenire dignaretur imbecillitati. Parantibus autem eis, mira circa eos divina effulsit pietas. Nam loco nondum motis, dicto citius ita virtus adfuit Dei, ut uno tempore et sanissimi exsurgerent, iterque cum aliis arriperent: quique petituri sanitatem aliorum ibant ore, ipsi intercedentibus sanctorum clarissimis meritis per se vota mererentur deferre.
- CAP. XXV.
Femina quaedam ex provincia Arduennae, nomine Immina, ex villa quae Binuzfelt dicitur, cum jam diu esset surda et muta, manibusque debilis, cum ad locum sanctum comitantibus vicinis et permittente domina sua, Teotburga nomine, oratum venisset diem integrum commorata, mox ut regredi coepit, primo unius manus et loquelae auditusque facultatem; mox deinde alterius quoque manus et totius 121.0680B| corporis est sanitatem adepta: ita ut hodieque vicini et affines ejus testentur, nunquam eam in multo retro spatio, ita ut nunc, sanam exstitisse.
- CAP. XXVI.
Item alia quae priorem in supra dicta infirmitate vidisset, et ad sanctum locum comitata testis sanitatis ejus existeret, nomine Grimilt, cum a viro suo narrata prioris feminae sanitate, quam sub oculis viderat, ut sibi denuo oratum liceret venire, petisset, nec ad id temporis obtinuisset; qua hora, ut post compertum est, in monasterio beatorum martyrum missae Dominici diei, quibus illa se interfuturam esse voverat, celebrari coeperunt, ipsa manuum est debilitate et totius corporis multata gravedine, adeo ut quia incessum non poterat, carrucae superposita ad monasterium denuo veheretur. Cumque venisset, et apud memoriam martyrum aliquandiu perorasset; primo in ecclesia una ei manus est absoluta, deinde 121.0680C| inter prandendum alterius manus et totius corporis commoditas restituta. Ita factum est, ut quae prius alienae sanitatis narratrix exstiterat, suae deinceps et compos esset et testis.
- CAP. XXVII.
Est consuetudo loci, ut die solemnitatis paschalis clerici vespertinum celebrantes officium ita sacris induantur, ut in missarum agitur celebratione. Factum est igitur, ut custos de more cum aliis indutus, lampades accensurus Ecclesiae procederet. Sed dum incaute progrederetur, positus sub lampadibus oleum lampadis cecidit, atque partem planctae, qua forte indutus erat, non absque deformitate infecit. Custos exterritus, mox ad secretarium gradum retorsit, atque ea exutus congruo non absque fide, deposuit loco. Hanc, inquit, sancta Daria, si vales tuis reforma precibus. Postridie ejus diei accessit custos, ut depositam gnaris eam mitteret feminis, quae hujusmodi potuissent emendare vitium, quam diligentius intuens, 121.0680D| nec levem in ea reperire potuit maculam, quae aut honestati aut damno esse potuisset.
- CAP. XXVIII.
Villa quaedam est non longe a monasterii possessione, quae Wisa vocatur. Hujus igitur habitatores condixerant sibi omnes pariter ad locum contendere, et ut non vacua viderentur venire manu, collatione facta vas quod cupa dicitur, cervisia impleverant, ut etiam dono muneris Deo et sanctis martyribus vota persolverent. Cum igitur jam properare disponerent, consilio habito qualitatem prius tentare voluerunt potus, antequam iter arriperent. Cuniculo itaque facto, nec parva quidem eo digeri potuit gutta. Verum a ministro segniter hoc putantes peractum alio 121.0681A| delecto succedere fecerunt, ut terebrato cupae fundo potum educeret. Huic aliis succedentibus, cum omnis eorum penitus frustraretur labor, ad semet reversi cognoverunt eumdem potum ea nocte, quae Dominica dicitur, confectum. Agnoscentes itaque reatum, poenitudinem piaculi gerentes, votum Deo ac beatis vovere martyribus, se nil ulterius tale in ea 121.0682A| pertentaturos nocte, ipsumque potum egenis ac pauperibus erogaturos. Mox voto peracto, omnibus egressus foraminibus potus largissime coepit effluere. Hoc pro voto egenis distributo, alioque confecto, sicut disposuerant ad memoriam venientes sanctorum, ibique proprii reatus confitentes culpam, votisque persolutis ad propria sunt reversi.