 Carmen IX |
Carmen XI  |
Varus me meus ad suos amores
visum duxerat e foro otiosum,
scortillum, ut mihi tum repente visumst,
non sane illepidum neque invenustum.
huc ut venimus, incidere nobis 5
sermones varii; in quibus, quid esset
iam Bithynia, quo modo se haberet,
ecquonam mihi profuisset aere.
respondi id quod erat, nihil neque ipsis
*nunc praetoribus esse nec cohorti, 10
cur quisquam caput unctius referret,
praesertim quibus esset irrumator
praetor, nec faceret pili cohortem.
‘at certe tamen,’ inquiunt, ‘quod illic
natum dicitur esse, comparasti 15
ad lecticam homines.’ ego, ut puellae
unum me facerem beatiorem,
‘non’ inquam ‘mihi tam fuit maligne,
ut, provincia quod mala incidisset,
non possem octo homines parare rectos.’ 20
at mi nullus erat nec hic neque illic,
fractum qui veteris pedem grabati
in collo sibi collocare posset.
hic illa, ut decuit cinaediorem,
‘quaeso’ inquit ‘mihi, mi Catulle, paulum 25
istos: commodum enim volo ad Serapim
deferri.’ ‘mane’ inquio puellae;
‘istud quod modo dixeram me habere,
fugit me ratio: meus sodalis
Cinnast Gaius; is sibi paravit. 30
verum, utrum illius an mei, quid ad me?
utor tam bene quam mihi *paratis.
sed tu insulsa male ac molesta vivis,
per quam non licet esse neglegentem.’
| Carmen IX |
Carmen XI |