Meditationes (Augustinus)

by Aurelius Augustinus

Aurelius Augustinus

Meditationes

Migne Auctor incertus

Saeculo IV

editio: Migne 1841
fons: Corpus Corporum

Migne Patrologia Latina Tomus 40

Auctor incertus

AuInAuH.Medita 40 Auctor incertus (Augustinus Hipponensis?); Auctor incertus (Anselmus Cantuariensis?) Parisiis J. P. Migne 1841 early modern edition, no apparatus this file was encoded in TEI xml for the University of Zurich's Corpus Corporum project (www.mlat.uzh.ch) by Ph. Roelli in 2013 Classical Latin orthography latin

CAPUT PRIMUM. Oratio pro vitiis resecandis, et virtutibus obtinendis.

Domine Deus meus, da cordi meo te desiderare, desiderando quaerere, quaerendo invenire, inveniendo amare, amando mala mea redimere, redempta non iterare. Da, Domine Deus meus, cordi meo poenitentiam, spiritui contritionem, oculis lacrymarum fontem, manibus eleemosynae largitatem. Rex meus, exstingue in me desideria carnis, et accende ignem tui amoris. Redemptor meus, expelle a me spiritum superbiae, et concede propitius thesaurum humilitatis tuae. Salvator meus, amove a me furorem irae, et indulge mihi benignus serenum patientiae. Creator meus, evelle a me animi rancorem, et largire mihi mitis mentis dulcedinem. Da, clementissime Pater, solidam mihi fidem, spem congruam, charitatem continuam. Rector meus, averte a me vanitatem, mentis inconstantiam, cordis vagationem, oris scurrilitatem, oculorum elationem, ventris ingluviem, opprobria proximorum, scelera detractionum, curiositatis pruriginem, divitiarum cupiditatem, potentatuum rapinam, inanis gloriae appetitum, hypocrisis malum, adulationis naevum, contemptum inopum, oppressionem debilium, avaritiae ardorem, invidiae rubiginem, blasphemiae mortem. Reseca in me, factor meus, temeritatem, iniquam pertinaciam, inquietudinem, otiositatem, somnolentiam, pigritiam, mentis hebetudinem, cordis caecitatem, sensus obstinationem, morum truculentiam, boni inobedientiam, consilii repugnationem. linguae effrenationem, pauperum praedam, impotentum violentiam, innocentum calumniam, subditorum negligentiam, circa domesticos severitatem, adversus familiares impietatem, erga proximos duritiam. Deus meus misericordia mea, oro per dilectum Filium tuum, da mihi misericordiae opera, pietatis studia, compati afflictis, subvenire egenis, succurrere miseris, consulere erroneis, consolari moestos, relevare oppressos, pauperes recreare, flebiles refovere, dimittere debitoribus, parcere in me peccantibus, odientes me diligere. Pro malis bona reddere, neminem despicere, sed honorare; bonos imitari, malos cavere, virtutes amplecti, vitia rejicere, in adversis patientiam, in prosperis continentiam, custodiam oris, et ostium circumstantiae labiis meis, terrena calcare, coelestia sitire.

CAPUT II. Misericordiae Dei commendatio. Quid Deus egerit, et quid superest ut bene vivamus.

Ecce, plasmator meus, multa rogavi, cum nec pauca promerui. Fateor, heu fateor; non solum quae postulo non debentur dona, sed multa mihi et exquisita supplicia. Animant vero me publicani, meretrices et latrones, qui a faucibus hostis momentanee eruti, sinibus suscipiuntur pastoris. Tu enim, factor omnium Deus, licet in cunctis operibus tuis sis mirabilis, mirabilior tamen crederis esse in visceribus pietatis. Unde de temetipso per quemdam dixisti servum, Miserationes ejus super omnia opera ejus (Psal. CXLIV, 9). Et quasi de singulo loquentem, de universo populo tuo te dixisse confidimus, Misericordiam autem meam non dispergam ab eo (Psal. LXXXVIII, 34). Nullum enim spernis, nullum abjicis, neminem perhorrescis, nisi qui forte amens te exhorruerit. Ergo non modo iratus non percutis, sed te irritantibus dona, si quieverint, tribuis. Deus meus, cornu salutis meae, et susceptor meus, ego infelix, ego te irritavi, ego malum coram te feci, furorem tuum provocavi, iram promerui. Peccavi, et passus es; deliqui, et adhuc sustines. Si poeniteo, parcis; si revertor, suscipis; insuper dum differo, praestolaris. Revocas errantem, invitas repugnantem, excitas torpentem, amplecteris redeuntem, doces ignorantem, moerentem mulces, a ruina suscitas, post lapsum reparas, petenti largiris, quaerenti inveniris, et pulsanti aperis.

Ecce, Domine Deus salutis meae, quid opponam nescio, quid respondeam ignoro; nullum confugium, nullum abs te patet mihi latibulum. Ostendisti mihi bene vivendi viam, dedisti gradiendi scientiam; minatus es mihi gehennam, et pollicitus es mihi paradisi gloriam. Nunc, pater misericordiarum et Deus totius consolationis, confige timore tuo carnes meas (Psal. CXVIII, 120); quatenus quae minaris, metuendo evadam: et redde mihi propitius laetitiam salutaris tui (Psal. L, 14), ut quae spondes, diligendo percipiam. Fortitudo mea, Domine, firmamentum meum, Deus meus, refugium meum, et liberator meus, suggere quid de te cogitem, doce quibus te sermonibus invocem, da quibus operibus placeam. Scio namque, scio unum quo placaris, et aliud quod non spernis. Est utique tibi spiritus contribulatus sacrificium, et acceptas cor contritum et humiliatum (Psal. L, 19). His me, Deus meus, adjutor meus, dita muneribus, his contra inimicum muni protectionibus, hoc de flammis vitiorum praesta refrigerium, hoc a desideriorum passionibus pande, pius, refugium. Fac, Domine virtus salutis meae, ne sim de numero eorum qui ad tempus credunt, et in tempore tentationis recedunt (Luc. VIII, 13). Obumbra caput meum in die belli (Psal. CXXXIX, 8), esto spes mea in die afflictionis, et salus in tempore tribulationis.

CAPUT III. Quod orantis fiduciam reprimat prava conscientia.

En, Domine illuminatio mea, et salus mea, rogavi quibus egeo, intimavi quae timeo; sed remordet conscientia, reprehendunt me cordis secreta, et quod amor ministrat, timor dissipat, zelus incitat, metus increpat. Acta vita formidinem, sed tua ingerit pietas fiduciam; tua hortatur benignitas, mea retardat malignitas. Et, ut verius fatear, occurrunt memoriae phantasmata vitiorum, quae reverberant audaciam praesumentium animorum. Cum enim odio quis dignus sit, qua fronte gratiam requirit? cum poena debetur, qua temeritate gloria poscitur? Lacessit judicem, qui postposita satisfactione delicti, quaerit praemiis honorari. Regi insultat obnoxius supplicio, qui flagitat donari indebito bravio; et dulcem patris affectum stultus exacerbat filius, qui post illatas contumelias, ante poenitudinem, haereditatis usurpat celsitudinem. Quid, mi pater, egisse me recolo? Merui mortem, et peto vitam. Commovi regem meum, cujus impudens nunc invoco praesidium. Contempsi judicem, quem tenere postulo adjutorem. Insolens renui audire patrem, quem demum praesumo habere tutorem. Heu mihi quam sero venio! heu quam tarde festino! heu me quia curro post vulnera, dedignans incolumis praecavere jacula! Neglexi prospicere tela, modo vero sollicitor de morte vicina. Vulnera vulneribus infixi: quia scelera addere sceleribus non timui. Recenti cicatrices tabe respersi; quia prisca flagitia modernis inquinationibus reciprocavi, et quae divina solidaverat medicina, mea resolvit prurigo phrenetica. Cutis quae superducta vulneribus morbum celaverat, sanie erumpente putruit; quia iterata iniquitas concessam misericordiam exinanivit. Novi quippe scriptum, In quacumque die justus peccaverit, omnes justitiae ejus obliviscentur (Ezech. XVIII, 24). Si justitia aboletur justi ruentis, quanto magis peccatoris poenitentia in idipsum revertentis? Quoties ut canis redii ad vomitum, et quasi sus repetii volutabrum (II. Petr. II, 22). Fateri mihi, quia et recordari, impossibile est, quot mortalium peccare ignorantes docui, nolentibus delinquere persuasi, resistentes coegi, volentibus consensi. Quot sane gradientibus laqueum induxi, viam quaerentibus foveam retexi, ut patrare non horrui, oblivisci non metui: sed tu, juste judex, signasti quasi in sacculo pecuniam: observasti omnes semitas meas, et cunctos gressus meos dinumerasti. Tacuisti, semper siluisti, patiens fuisti: vae mihi, demum loqueris quasi parturiens (Isai. XLII, 14).

CAPUT IV. Judicium novissimum timetur. Timendi ratio. Ratio fidendi.

Deus deorum domine, praestabilis super malitiam, novi quia manifestus venies, novi quia non semper silebis, cum in conspectu tuo ignis exardescet, et in circuitu tuo tempestas ingruerit valida, cum advocaveris coelum desursum et terram discernere populum tuum (Psal. XLIX, 3 et 4). Ecce tot millibus populorum nudabuntur omnes iniquitates meae, tot agminibus Angelorum patebunt universa scelera mea, non solum actuum, sed etiam cogitationum, simulque locutionum. Tot judicibus inops astabo, quot me praecesserunt in opere bono; tot arguentibus confundar, quot mihi praebuerunt bene vivendi exempla; tot convincar testibus, quot me monuerunt proficuis sermonibus, seque imitandos justis dederunt actionibus. Domine meus, non suppetit quid dicam, non occurrit quid respondeam. Et ceu jam illi intersim discrimini, torquet me conscientia, cruciant cordis arcana, coarctat avaritia, accusat superbia, consumit invidia, inflammat concupiscentia, infestat luxuria, dehonestat gula, confutat ebrietas, detractio lacerat, ambitio supplantat, rapacitas objurgat, discordia dissipat, ira perturbat, levitas dejicit, torpor opprimit, hypocrisis fallit, adulatio frangit, favor attollit, calumnia pungit. Ecce, liberator meus de gentibus iracundis, ecce cum quibus vixi a die nativitatis meae, quibus studui, quibus fidem servavi. Ipsa me, quae dilexeram, studia damnant; quae laudaveram, vituperant. Hi sunt quibus acquievi, amici; quibus parui, magistri; quibus servivi, domini; consules, quibus credidi; cives, quibus cohabitavi; domestici, quibus consenui. Heu mihi, rex meus et Deus meus, quia incolatus meus prolongatus est. Vae mihi, illuminatio mea, quia habitavi cum habitantibus Cedar (Psal. CXIX, 5). Et cum sanctus dixerit, multum; quanto magis dicere infelix possum, nimis incola fuit anima mea (Ibid., 6)? Firmamentum meum Deus, non justificabitur in conspectu tuo omnis vivens. Spes mea, non est in filiis hominum, quem si remota pietate judicaveris, justum invenias; et nisi praeveneris miserendo impium, non erit quem glorifices pium. Credo namque, salus mea, quod audivi, quoniam benignitas tua ad poenitentiam me adducit (Rom. II, 4). Turris fortitudinis, sonuerunt nectarea labia, Nemo potest venire ad me, nisi Pater meus qui misit me, traxerit eum (Joan. 6, 44). Enim, vero quia me instruxisti, tantaque propitius institutione formasti, totis medullis cordis, toto adnisu mentis te, omnipotens Pater, cum dilectissimo Filio tuo; teque, dulcissima proles, cum serenissimo invoco Paracleto, trahe me, quatenus post te currere in odorem tuorum delecter unguentorum.

CAPUT V. Invocatio Patris per Filium quam efficax.

Invoco te, Deus meus, invoco te, quia prope es omnibus invocantibus te, sed invocantibus in veritate: tu enim veritas es. Doce me, quaeso, clementiam tuam, sancta Veritas, te invocare in te; quia hoc fieri quomodo oporteat nescio, sed a te doceri, beata Veritas, humiliter imploro. Abs te enim sapere, desipere est; te vero nosse, perfectum scire est. Erudi me, divina sapientia, et doce me legem tuam. Credo sane, quia quem tu erudieris beatus, et de lege tua docueris eum. Desidero invocare te, quod quaeso ut in veritate fiat. Quid est in veritate invocare veritatem, nisi in Filio Patrem? Ergo, sancte Pater, sermo tuus veritas est, principium verborum tuorum veritas. Hoc quippe est verborum tuorum principium, quod in principio erat Verbum. In ipso principio te summum adoro Principium. In ipso veritatis Verbo te, perfecta, invoco, Veritas, quo in ipsa eadem dirigas me veritate et doceas. Quid enim dulcius, quam Genitorem in nomine Unigeniti exorare, Patrem in recordatione Filii ad pietatem inflectere, regem charissimae sobolis denotatione mitigare? Sic rei solent carceribus eripi, sic mancipati vinculis liberari, sic tristem capitis excepti sententiam, non solum vitam, sed insuper nancisci insolitam gratiam, dummodo iratis principibus dilectae prolis intimaverint charitatem; sic delinquentes servuli evadunt supplicia dominorum, dum pro eis intervenit dulcedo filiorum. Sic te, omnipotens Pater, per omnipotentis Filii tui charitatem postulo, educ de carcere ad confitendum nomini tuo animam meam (Psal. CXLI, 8): libera me a vinculis peccatorum, per coaeternum flagito unicum tibi Natum; meque, cui propria merita lethalem minantur sententiam, pretiosissimae ad dexteram tuam consedentis prolis interpellatione restaura placatus ad vitam. Quem enim alium dirigam intercessorem tibi nescio, nisi hunc qui est propitiatio pro peccatis nostris (I Joan. II, 2), qui sedet ad dexteram tuam, qui etiam interpellat pro nobis (Rom. VIII, 34). Ecce advocatus meus apud te Deum et Patrem. Ecce pontifex summus, qui non alieno eget expiari sanguine, quia proprio fulget perfusus cruore. Ecce hostia sancta, bene placens et perfecta, in odorem suavitatis et oblata et accepta. Ecce agnus sine macula, qui coram se tondentibus obmutuit (Isai. LIII, 7), qui alapis caesus, sputis illitus, opprobriis affectus, os suum non aperuit. Ecce qui peccatum non fecit, peccata mea pertulit, et languores meos suo livore sanavit (I Petr. II, 22, 24).

CAPUT VI. Passio Filii repraesentatur Patri.

Aspice, Pater pie, piissimum Filium pro me tam impia passum. Respice, clementissime Rex, qui patitur, et reminiscere benignus pro quo patitur. Nonne hic est, mi Domine, innocens ille, quem, ut servum redimeres, Filium tradidisti? Numquid auctor vitae hic est, qui ut ovis ad occisionem ductus (Isai. LIII, 7), tibique obediens usque ad mortem factus (Philipp. II, 8), atrocissimae non timuit nescis subire genus? Recole, totius salutis dispositor, quia hic ipse est, quem etsi tua ex virtute genuisti, meae tamen infirmitatis participem fieri voluisti. Vere haec est tua deitas, quae meam induta naturam, crucis ascendit patibulum, quae in assumpta carne triste tulit supplicium. Reduc, Domine Deus meus, oculos majestatis tuae super opus ineffabilis pietatis. Intuere dulcem natum toto corpore extensum, cerne manus innoxias pio manantes sanguine; et remitte placatus scelera quae patraverunt manus meae. Considera inerme latus crudeli perfossum cuspide; et renova me sacro-sancto fonte illo, quem inde fluxisse credo. Vide immaculata vestigia, quae non steterunt in via peccatorum (Psal. I, 1), sed semper ambulaverunt in lege tua, diris confixa clavis; et perfice gressus meos in semitis tuis, facque odio habere benignus omnem viam iniquitatis. Viam iniquitatis, misericors, amove a me, facque me propitius viam veritatis eligere. Oro te, rex sanctorum, per hunc sanctum sanctorum, per hunc Redemptorem meum, fac me currere viam mandatorum tuorum: ut ei valeam spiritu uniri, qui mea non horruit carne vestiri. Numquid non attentis, pie Pater, adolescentis Filii charissimi caput, nivea cervice deflexa pretiosam resolutum in mortem? Aspice, mitissime Conditor, dilectae sobolis humanitatem; et miserere super infirmi plasmatis debilitatem. Candet nudatum pectus, rubet cruentum latus, tensa arent viscera, decora languent lumina, regia pallent ora, procera rigent brachia, crura pendent marmorea, rigat terebratos pedes beati sanguinis unda. Specta, gloriose Genitor, gratissimae prolis lacerata membra; et memorare benignus quae mea est substantia. Conspicare Dei hominis poenam; et releva conditi hominis miseriam. Vide redemptoris supplicium; et remitte redempti delictum. Hic est, Domine mi, quem propter peccata populi tui percussisti, licet ipse sit dilectus in quo tibi bene complacuisti (Matth. III, 17). Hic est ille innocens, in quo dolus inventus non est; et tamen cum iniquis deputatus est (Isai. LIII, 9, 12).

CAPUT VII. Dei in passione Christi mira dispositio. Unde hinc homo gratiam rependere queat.

Quid commisisti, dulcissime puer, ut sic judicareris? Quid commisisti, amantissime juvenis, ut adeo tractareris? Quod scelus tuum, quae noxa tua; quae causa mortis, quae occasio tuae damnationis? Ego enim sum tui plaga doloris, tuae culpa occisionis. Ego tuae passionis livor, tui cruciatus labor. Ego tuae mortis meritum, tuae vindictae flagitium. O mirabilis censurae conditio, et ineffabilis mysterii dispositio! Peccat iniquus, et punitur justus; delinquit reus, et vapulat innocens; offendit impius, et damnatur pius: quod meretur malus, patitur bonus; quod perpetrat servus, exsolvit dominus; quod committit homo, sustinet Deus. Quo, Nate Dei, quo tua descendit humilitas? quo tua flagravit charitas? quo processit pietas? quo excrevit benignitas? quo tuus attigit amor? quo pervenit compassio? Ego inique egi, tu poena multaris; ego facinus admisi, tu ultione plecteris; ego crimen edidi, tu torturae subjiceris: ego superbivi, tu humiliaris; ego tumui, tu attenuaris; ego inobediens exstiti, tu obediens scelus inobedientiae luis; ego gulae parui, tu inedia afficeris; me ad illicita rapuit concupiscentia arboris, te perfecta charitas ducit ad crucem; ego praesumpsi vetitum, tu subisti equuleum; ego delector cibo, tu laboras patibulo; ego fruor deliciis, tu laniaris clavis; ego pomi dulcedinem, tu fellis gustas amaritudinem; mihi ridens congaudet Eva, tibi plorans compatitur Maria. Ecce, Rex gloriae, ecce mea impietas, et tua claret pietas. En mea injustitia, et tua liquet justitia.

Quid, Rex meus et Deus meus, quid retribuam tibi pro omnibus quae tribuisti mihi? Non enim inveniri in corde potest hominis, quod condigne talibus referatur praemiis. Numquid sagacitas machinari potest humana, cui comparetur miseratio divina? Nec est creaturae moliri officium, quo juste Creatoris recompenset praesidium. Est autem, Nate Dei, in hac tua admirabili dispositione, est cui fragilitas mea in aliquo suppeditet, si tua visitatione compuncta mens carnem suam crucifigat cum vitiis et concupiscentiis (Galat. V, 24): et si hoc a te conceditur, quasi jam tibi incipit compati, quia et tu pro peccato dignatus es mori. Sicque per interiorem victoriam te duce armabitur ad exteriorem palmam: quatenus devicta persecutione spirituali, non vereatur pro amore tuo subjici gladio materiali. Ita exiguitas conditionis, si tuae complacet pietati, magnitudini valebit pro viribus respondere Conditoris. Et haec coelestis medicina, bone Jesu, hoc tui antidotum amoris. Oro te per antiquas misericordias tuas, infunde vulneribus meis, quod rejecta vipereae contagionis bile, redintegret me incolumitati pristinae: quo gustatum tuae nectar suavitatis faciat me illecebrosa mundi prospera toto affectu despicere, et nulla ejus pro te adversa formidare; memorque perpetuae nobilitatis, semper fastidiam ventos hujus transitorii tumoris. Nihil, quaeso, sine te mihi dulcescat, nihil complaceat, nil pretiosum, nil praeter te mihi arrideat speciosum: vilescant, obsecro abs te, mihi omnia, sordeant universa. Quod tibi adversum, sit mihi molestum; sic et beneplacitum, indeficiens desiderium. Taedeat me gaudere sine te, et delectet tristari pro te. Sit mihi nomen tuum refocillatio, et memoria tua consolatio; fiant mihi lacrymae meae panes (Psal. XLI, 4), tuas die ac nocte investigando justificationes; sit mihi bonum lex oris tui super millia auri et argenti (Psal. CXVIII, 72). Sit obedire tibi amabile; et resistere, exsecrabile. Rogo te, spes mea, per omnes potestates tuas, ut propitieris impietatibus meis. Adaperi aures meas mandatis tuis, et ne declines, flagito per nomen sanctum tuum, in verba malitiae cor meum, ad excusandas excusationes in peccatis. Peto etiam per admirabilem humilitatem tuam, ne veniat mihi pes superbiae, et manus peccatoris non moveat me.

CAPUT VIII. Per passionis Christi meritum quanta orantis fiducia.

Ecce, omnipotens Deus, Pater Domini mei, dispone benignus quomodo mihi miserearis; quoniam quidquid pretiosius inveni, devote obtuli, quidquid carius reperi, suppliciter praesentavi. Nihil mihi reliqui, quin tuae exposuerim majestati; nihil jam superest quod adjiciam, quia totam tibi delegavi spem meam. Direxi tibi advocatum meum dilectum Filium tuum, misi gloriosam progeniem inter me et te mediatorem; misi, inquam, intercessorem, per quem confido veniam. Misi verbis, quod pro me dixi missum factis: et numeravi sanctissimae tibi sobolis mortem, quam pro me credo fuisse perpessam. Credo missam a te deitatem, meam suscepisse humanitatem: in qua dignum duxit vincula, alapas, sputa irrisionesque perferre, necnon crucem, clavos telumque suscipere. Hanc olim infantiae vagitibus demolitam, pueritiae pannis adstrictam, juventae sudoribus vexatam, jejuniis maceratam, vigiliis afflictam, itineribus fessam; postea affectam flagris, laceratam suppliciis, deputatam cum mortuis, ditatam vero gloria resurrectionis coelorum gaudiis induxit, et in dextera tuae celsitudinis collocavit. En placatio mea, et propitiatio tua.

Hic intende pius quem genueris Filium, et quem redemeris servum. Hic aspice factorem, et ne despicias facturam. Amplectere serenus pastorem, et recipe misericors allatam propriis humeris ovem. Hic ipse est fidelissimus pastor ille, qui dudum errabundam per abrupta montium, per praecipitia vallium multis quaesierat variisque laboribus; quique jam morienti, jam per longa exsilia deficienti, tamen inventae gaudens se supposuit, et miro sibi adnisu charitatis innixam de confusionis abysso levavit, piisque astrictam complexibus ad nonaginta novem unam quae perierat reportavit (Luc. XV, 4-7). Ecce, Domine mi rex, Deus omnipotens, ecce pastor bonus refert tibi quod commisisti ei. Suscepit, te disponente, ad salvandum hominem, quem tibi restituit omni labe immunem. Ecce tuum tibi charissimus Natus plasma reconciliat, quod a te procul deviarat. En gregi tuo pastor mitis reformat, quod praedo violentus abegerat. Reddit tuis conspectibus servum, quem sua fecerat conscientia fugitivum: ut qui per se meruit poenam, per fautorem hujusmodi mereatur veniam; cuique pro culpis supererat gehenna, tanto duce jam confidat revocari ad patriam.

Potui per me te, sancte Pater, offendere; sed non valui per me placare. Factus est adjutor meus, Deus meus, tuus dilectus Filius, meam participans humanitatem, ut curaret infirmitatem: quatenus unde culpa emerserat offensionis, inde tibi immolaret sacrificium laudis; meque per hoc redderet tuae pietati placabilem, qui sedens ad dexteram tuam semper meae substantiae se ostenderet esse consortem. Ecce spes mea, ecce tota fiducia mea. Si me pro mea, ut dignum est, despicis iniquitate; respice me saltem miserans pro dilectae sobolis charitate. Attende in Filio, quo propitieris servo: vide carnis sacramentum, et remitte carnis reatum. Quoties beatae prolis tibi patent vulnera, delitescant, obsecro, scelera mea. Quoties rubet pretiosus pio de latere sanguis, diluatur, obsecro, labes meae pollutionis. Et quia te caro lacessivit ad iram, caro te flectat, imploro, ad misericordiam; ut, si me caro seduxit ad culpam, caro deducat ad veniam. Multum quippe est quod mea meretur impietas; longe autem majus, quod Redemptoris mei reposcit jure pietas. Magna enim est mea injustitia; satis vero major Redemptoris justitia. Quanto namque est superior Deus homine, mea malitia est inferior ejus bonitate, ut qualitate, etiam quantitate. Quid enim delinquere posset homo, quod non redimeret Filius Dei factus homo? Quae tantum superbia tumeret, quam non tanta humilitas sterneret? Quodnam esset mortis imperium, quod Nati Dei non destrueret crucis supplicium? Nimirum, Deus meus, si aequa lance delicta peccantis hominis, et redimentis gratia librentur auctoris; non tantum oriens ab occidente, seu inferior separatur infernus a summo coeli cardine. Jam, lucis optime creator, jam culpis ignosce meis, pro dilecti Filii laboribus immensis. Jam ejus, quaeso, pietati mea impietas, ejus modestiae mea perversitas et mansuetudini donetur ferocitas. Jam sua meam humilitas superbiam, patientia impatientiam, benignitas duritiam, obedientia inobedientiam, tranquillitas inquietudinem, dulcedo amaritudinem, suavitas iram, charitas lucrifaciat crudelitatem.

CAPUT IX. Spiritus sancti invocatio.

Jam, divini amor numinis, Patris omnipotentis prolisque beatissimae sancta communicatio, omnipotens paraclete Spiritus, moerentium clementissime consolator, jam cordis mei penetralibus potenti illabere virtute, et tenebrosa quaeque laris neglecti latibula corusci luminis fulgore pius habitator laetifica, tuique roris abundantia longo ariditatis marcescentia squalore visitando fecunda. Saucia interioris hominis arcana tui amoris jaculo, et tepentis medullas jecoris flammis salutaribus penetrando succende, sanctique fervoris igne illustrando intima mentis ac corporis universa depasce. Pota me torrente voluptatis tuae, ut nil jam mundanorum degustare libeat venenatae dulcedinis. Judica me, Domine, et discerne causam meam de gente non sancta (Psal. XLII, 1): doce me facere voluntatem tuam, quia Deus meus es tu (Psal. CXLII, 10). Credo ergo quia quemcumque inhabitaveris, Patris ac pariter Filii domicilium condis. Beatus qui te merebitur hospitem, quoniam per te Pater et Filius apud eum facient mansionem (Joan. XIV, 23). Veni jam, veni, benignissime dolentis animae consolator, in opportunitatibus et tribulatione adjutor. Veni, mundator scelerum, curator vulnerum. Veni, fortitudo fragilium, relevator labentium. Veni, humilium doctor, superborum destructor. Veni, orphanorum pius pater, viduarum dulcis judex. Veni, spes pauperum, refocillator deficientium. Veni, navigantium sidus, naufragantium portus. Veni, omnium viventium singulare decus, morientium unica salus. Veni, sanctissime spirituum, veni, et miserere mei, apta me tibi, et condescende propitius mihi: ut mea tuae magnitudini exiguitas, roborique tuo mea imbecillitas secundum multitudinem tuarum complaceat miserationum, per Jesum Christum Salvatorem meum, qui cum Patre in tua unitate vivit et regnat Deus per omnia saecula saeculorum. Amen.

CAPUT X. Oratio humiliter de se sentientis.

Scio, Domine, scio et fateor, quia non sum dignus quem tu diligas: sed certe tu non es indignus quem ego diligam. Indignus quidem sum tibi servire, sed tu non es indignus servitio creaturae tuae. Da ergo mihi, Domine, unde tu es dignus; et ego ero dignus unde sum indignus. Fac me, quomodo vis, a peccatis cessare; ut, quomodo debeo, possim tibi servire. Concede mihi sic custodire, regere et finire vitam meam, ut in pace dormiam, et in te requiescam. Praesta mihi in finem ut me excipiat somnus cum requie, requies cum securitate, securitas in aeternitate. Amen.

CAPUT XI. Trinitatis confessio.

Te Deum Patrem ingenitum, te Filium unigenitum, te Spiritum sanctum paracletum, sanctam et individuam Trinitatem toto corde et ore confitemur, laudamus atque benedicimus: tibi gloria in saecula saeculorum. Amen.

CAPUT XII. Perfectionum Dei contemplatio.

Summa Trinitas, virtus una, et indiscreta majestas, Deus noster, Deus omnipotens, confiteor tibi ego ultimus servorum tuorum, et exiguum membrum Ecclesiae tuae. Confiteor tibi, et honorifico te debito sacrificio laudis, pro scire et posse quod mihi tantillo donare dignatus es. Et quia exteriora mihi munera desunt, quae possim offerre, ea quae in me sunt vota laudationis ex dono misericordiae tuae, ecce libens atque ovans offero tibi de fide non ficta et conscientia pura. Credo igitur te toto corde, Rex coeli et terrae Domine, et ore te confiteor Patrem et Filium et Spiritum sanctum, in personis trinum, et in substantia unum, verum Deum omnipotentem, unius simplicis, incorporeae, invisibilis et incircumscriptae naturae, nihil in te majus aut inferius habentem, sed per omnem modum sine deformitate perfectum, sine quantitate magnum, sine qualitate bonum, sine tempore sempiternum, sine morte vitam, sine infirmitate fortem, sine mendacio verum, sine loco ubique totum, sine situ ubique praesentem, sine extensione omnia implentem, sine contractione ubique occurrentem, sine motu omnia transcendentem, sine statu intra omnia manentem, sine indigentia omnia creantem, sine labore omnia regentem, sine tui initio omnibus initium dantem, sine tui mutatione omnia mutabilia facientem; in magnitudine infinitum, in virtute omnipotentem, in bonitate summum, in sapientia inaestimabilem, in consiliis terribilem, in judiciis justum, in cogitationibus secretissimum, in verbis veracem, in operibus sanctum, in misericordiis copiosum; erga delinquentes patientissimum, erga poenitentes piissimum; semper eumdem ipsum aeternum ac sempiternum, immortalem atque incommutabilem: quem nec spatia dilatant, nec brevitas locorum angustat, nec receptacula ulla coarctant, nec voluntas variat, nec necessitudo corrumpit, nec moesta perturbant, nec laeta demulcent: cui nec oblivio tollit, nec memoria reddit, nec praeterita transeunt, nec futura succedunt: cui nec origo initium, nec tempora incrementum, nec casus finem dabit: sed ante saecula et in saeculis et per saecula in aeternum vivis, et est tibi perennis laus et aeterna gloria, summa potestas ac singularis honor, perpetuum regnum et sine fine imperium, per infinita et indefessa et immortalia saecula saeculorum. Amen.

CAPUT XIII. De Incarnationis mysterio. In hoc mysterio valida nobis spes.

Hucusque, omnipotens Trinitas, Deus unus, cordis mei inspector et scrutator, confessus sum omnipotentiam majestatis tuae, et majestatem omnipotentiae tuae: nunc autem qualiter humano generi subvenire dignatus es in fine saeculorum, sicut corde credo ad justitiam, ita ore coram te confiteor ad salutem. Tu quidem, Deus Pater, solus nusquam legeris missus; de Filio autem tuo ita scribit Apostolus: Cum autem venit plenitudo temporis, misit Deus Filium suum (Galat. IV, 4). Cum dicit, misit, satis ostendit, quia in hunc mundum missus advenit, cum de beata Maria semper virgine natus, verus et perfectus homo in carne apparuit. Sed quid est, quod de illo ille Evangelistarum praecipuus ait, In mundo erat, et mundus per ipsum factus est (Joan. I, 10). Illuc ergo missus est per humanitatem, ubi semper fuit et est per divinitatem. Quam videlicet missionem opus esse totius sanctae Trinitatis toto corde credo, et ore confiteor. Quomodo nos amasti, Pater sancte et bone, quantum nos dilexisti, pie Conditor, qui etiam proprio Filio non pepercisti, sed pro nobis impiis tradidisti illum? Subditus ille tibi usque ad mortem, mortem autem crucis (Philipp. II, 8), tollens scilicet chirographum peccatorum nostrorum, et affigens illud cruci (Coloss. II, 14), crucifixit peccatum, et occidit mortem. Unus ille inter mortuos liber (Psal. LXXXVII, 6), potestatem habens ponendi animam suam, et iterum sumendi eam (Joan. X, 18), pro nobis tibi victor et victima, et ideo victor, quia victima; pro nobis tibi sacerdos et sacrificium, et ideo sacerdos, quia sacrificium.

Merito mihi spes valida in illo est, quia sanabis omnes languores meos per eum qui sedet ad dexteram tuam, et interpellat pro nobis (Rom. VIII, 34). Languores quippe mei, Domine, magni sunt et multi, multi sunt et magni. Habet enim multa in me princeps mundi hujus, scio et fateor; sed rogo te, libera me per sedentem ad dexteram tuam Redemptorem nostrum, in quo nihil suum potuit invenire. Per ipsum me justifica, qui peccatum non fecit, nec inventus est dolus in ore ejus (I Petr. II, 22). Per ipsum caput nostrum, in quo nulla est macula, libera membrum ejus, licet exiguum et infirmum. Libera, quaeso, me a peccatis, vitiis, culpis et negligentiis meis. Reple me tuis sanctis virtutibus, et fac me bonis pollere moribus: fac me in sanctis operibus tuis propter nomen sanctum tuum perseverare usque in finem secundum voluntatem tuam.

CAPUT XIV. Gratiarum actio pro beneficiis inde praestitis.

Desperare utique potuissem propter nimia peccata mea et infinitas negligentias meas, nisi Verbum tuum, Deus, caro fieret et habitaret in nobis. Sed desperare jam non audeo; quia cum inimici essemus, reconciliati sumus per mortem Filii tui, quanto magis nunc salvi facti ab ira per eum? Omnis namque spes et totius fiduciae certitudo mihi est in pretioso sanguine ejus, qui effusus est propter nos et propter nostram salutem. In ipso respiro, et in ipso confisus, ad te pervenire desidero: non habens meam justitiam, sed eam quae est in Filio tuo Domino nostro Jesu Christo.

Unde, clementissime et benignissime amator nominum Deus, qui per Jesum Christum Filium tuum Dominum nostrum, cum non essemus, potenter fecisti nos; et cum perditi fuissemus culpa nostra, mirabiliter recuperasti nos, gratias ago pietati tuae, et multas tibi gratias refero ex totis praecordiis meis, qui propter tuam inenarrabilem dilectionem, qua nos miseros et indignos mirabili bonitate amare dignatus es, misisti eumdem Unigenitum tuum de sinu tuo ad publicum nostrum, salvare nos peccatores tunc filios irae, filios perditionis. Gratias ago tibi pro sancta incarnatione et nativitate ejus, et pro gloriosa Genitrice ejus, de qua ipse carnem assumere dignatus est propter nos et propter nostram salutem: ut sicut verus Deus ex Deo, ita verus homo ex homine esset. Gratias tibi ago pro passione et cruce ejus, pro morte et resurrectione ejus, pro ascensione ejus in coelum, et sede majestatis ejus ad dexteram tuam. Ipse enim quadragesimo die post resurrectionem suam videntibus discipulis ascendens super omnes coelos (Act. I, 9), sedensque ad dexteram tuam, Spiritum sanctum secundum promissionem suam in filios adoptionis effudit (Id. II, 4). Gratias tibi ago pro sacratissima illa effusione pretiosi sanguinis ejus, quo sumus redempti: simul et pro sacro-sancto et vivifico mysterio corporis et sanguinis ejus, quo quotidie in Ecclesia tua pascimur et potamur, abluimur et sanctificamur, et unius summae divinitatis participes efficimur. Gratias tibi ago pro hac tua mira et inenarrabili charitate, qua nos indignos sic amasti et salvasti per unicum et dilectum Filium tuum. Sic enim dilexisti mundum, ut Unigenitum tuum dares: ut omnis qui credit in eum, non pereat, sed habeat vitam aeternam (Joan. III, 16). Haec est autem vita aeterna, ut cognoscamus te verum Deum, et quem misisti Jesum Christum (Id. XVII, 3), per fidem rectam et condigna fidei opera.

CAPUT XV. Immensa Dei in hominis reparatione charitas. Quod gratiae rependendae impares simus. Quanta nobis ob hominem a Deo assumptum fiducia.

O immensa pietas, o inaestimabilis charitas! Ut liberares servum, tradidisti Filium. Deus factus est homo, ut perditus homo de potestate daemonum erueretur. Quam benignissimus amator hominum Filius tuus Deus noster, cujus piis visceribus non satis visum est, ut se inclinaret factus homo de vera virgine Maria, nisi etiam subiret crucis supplicium effuso sanguine propter nos et nostram salutem. Venit pius Deus, venit pro pietate et bonitate sua, venit quaerere et salvum facere quod perierat. Quaesivit ovem perditam; quaesivit, et invenit, et in humeris suis reportavit ad caulas gregis (Luc. XV, 4, 5), pius Dominus, et vere multum mitis pastor. O charitas, o pietas! Quis audivit talia? Quis super tanta misericordiae viscera non obstupescat? Quis non miretur, quis non collaetetur? Propter nimiam charitatem tuam, qua nos dilexisti, misisti Filium tuum in similitudinem carnis peccati, ut de peccato damnaret peccatum; ut nos efficeremur justitia tua in ipso (Rom. VIII, 3, 4). Ipse enim verus est agnus, agnus immaculatus, qui abstulit peccata mundi; qui mortem nostram moriendo destruxit, et vitam resurgendo reparavit.

Sed quid tibi retribuere possumus, Deus noster, pro tantis beneficiis misericordiae tuae? quas laudes, quasve gratiarum actiones? Etiamsi illa beatorum Angelorum scientia et potentia nobis foret, nihil tamen dignum tantae pietati et bonitati tuae recompensare valeremus. Si certe omnia membra corporis nostri verterentur in linguas, ad rependendum tibi debitas laudes nequaquam sufficeret exiguitas nostra. Supereminet enim omnem scientiam tua inaestimabilis charitas, quam ostendisti nobis indignis pro sola bonitate et pietate tua. Filius namque tuus Dominus noster, non Angelos, sed semen Abrahae apprehendit (Hebr. II, 16), assimilatus nobis per omnia, absque peccato.

Humanam itaque, non angelicam suscipiens naturam, et eam stola sanctae resurrectionis et immortalitatis glorificans, vexit super omnes coelos, super omnes choros Angelorum, super Cherubim et Seraphim, collocans ad dexteram tuam. Hanc autem laudant angeli, adorant Dominationes, et omnes Virtutes coelorum tremunt super se hominem Deum. Haec nempe est mihi tota spes omnisque fiducia. Est enim in ipso Jesu Christo Domino nostro uniuscujusque nostrum portio, caro et sanguis. Ubi ergo portio mea regnat, ibi me regnare credo. Ubi caro mea glorificatur, ibi gloriosum me esse cognosco. Ubi sanguis meus dominatur, ibi dominari me sentio. Quamvis peccator sim, de hac communione gratiae non diffido. Et si peccata mea prohibent, substantia mea requirit. Et si delicta mea me excludunt, naturae communio non repellit. Non enim tam immitis est Dominus, ut obliviscatur hominis, et non meminerit ipsius quem ipse gestat; ut quem mei causa susceperit, ejus non me causa requirat. Mitis certe et valde benignus est Dominus Deus noster, et diligit carnem suam, membra sua, viscera sua, in ipso Deo et Domino nostro Jesu Christo dulcissimo, benignissimo atque clementissimo: in quo jam resurreximus, jam coelos conscendimus, jam in coelestibus consedemus. Caro nostra nos diligit: habemus autem praerogativam sanguinis nostri in ipso. Sumus vero membra ejus et caro ejus. Ipse denique est caput nostrum, ex quo totum corpus, sicut scriptum est, Os ex ossibus meis, et caro de carne mea; et, Erunt duo in carne una (Gen. II, 23, 24); et, Nemo unquam carnem suam odio habet, sed fovet et diligit eam. Mysterium hoc magnum est: ego dico, in Christo et in Ecclesia (Ephes. V, 29, 32), ait Apostolus.

CAPUT XVI. Gratiae inde aguntur. Quod duplex in Christo natura et una persona. Postulatio ex intuitu hujus mysterii.

Gratias itaque tibi ago labiis et corde et omni qua valeo virtute, infinitae misericordiae Domine Deus noster, pro omnibus miserationibus tuis, quibus mirabiliter nobis perditis subvenire dignatus es per eumdem Filium tuum, Salvatorem et recuperatorem nostrum, qui mortuus est propter peccata nostra, et resurrexit propter justificationem nostram (Rom. IV, 25): et nunc vivens sine fine sedet ad dexteram tuam, et interpellat pro nobis (Id. VIII, 34), et simul tecum miseretur, quia Deus est ex te Patre, coaeternus tibi et consubstantialis per omnia, unde potest nos in perpetuum salvare: sed secundum id quod homo est, ex qua parte minor te est, data ei a te omnis potestas in coelo et in terra (Matth. XXVIII, 18): ut in nomine Jesu omne genu flectatur, coelestium, terrestrium et infernorum, et omnis lingua confiteatur quia Dominus Jesus in gloria est tua (Philipp. II, 10, 11), Deus Pater omnipotens. Ipse quidem constitutus est a te judex vivorum et mortuorum: tu vero non judicas quemquam, sed omne judicium tuum dedisti Filio tuo (Joan. V, 22), in cujus pectore reconditi sunt omnes thesauri sapientiae et scientiae (Coloss. II, 3). Ipse autem testis est et judex; judex et testis (Jerem. XXIX, 23), quem nulla peccatrix conscientia effugere poterit: omnia enim nuda et aperta sunt oculis ejus (Hebr. IV, 13). Ipse sane qui injuste judicatus est, judicabit orbem terrae in aequitate, et populos in justitia (Psal. XCV, 13). Benedico ergo nomen sanctum tuum, et glorifico ex toto corde meo, omnipotens et misericors Domine, pro illa mirabili et inenarrabili conjunctione divinitatis et humanitatis in unitate personae; ut non alter Deus, alter homo esset, sed unus idemque Deus et homo, homo et Deus. Sed licet mirabili dignatione Verbum caro factum sit, neutra tamen ex duabus naturis in aliam mutata est substantiam. Trinitatis mysterio quarta non est addita persona. Unita quippe est, non confusa Verbi Dei hominisque substantia: ut in Deum quod ex nobis susceptum fuerat perveniret, et illud quod nunquam non fuerat, idem quod semper fuerat permaneret. O admirabile mysterium! o inenarrabile commercium! o mira semperque miranda divinae propitiationis benignitas! Servi digni non fuimus, et ecce filii Dei facti sumus; haeredes quidem Dei, cohaeredes autem Christi (Rom. VIII, 17). Unde hoc nobis, et quid nos ad haec?

Sed rogo te, clementissime Pater Deus, per hanc inaestimabilem pietatem, bonitatem et charitatem tuam, ut dignos nos facias multis et magnis promissionibus ejusdem Filii tui Domini nostri Jesu Christi. Manda virtuti tuae, et confirma hoc quod operatus es in nobis (Psal. LXVII, 29). Perfice quod coepisti, ut ad plenam tuae pietatis gratiam mereamur pervenire. Fac nos per Spiritum sanctum intelligere, et mereri, et debito semper honore venerari hoc magnum pietatis mysterium, quod manifestatum est in carne, justificatum est in spiritu, apparuit Angelis, praedicatum est Gentibus, creditum est in mundo, assumptum est in gloria (I Tim. III, 16).

CAPUT XVII. Quanta Deo debeamus. Quod de ipso ei serviamus. Ex vi collatorum munerum petitio aliorum.

O quantum tibi sumus debitores, Domine Deus noster, tanto redempti pretio, tanto salvati dono, et tam glorioso adjuti beneficio! Quantum a nobis miseris timendus est et amandus, benedicendus et laudandus, honorandus et glorificandus, qui nos sic amasti, sic salvasti, sic sanctificasti, sic sublimasti! Tibi nempe debemus omne quod possumus, omne quod sapimus, omne quod vivimus. Et quis habet quidquam non tuum? Tu, Domine Deus noster, a quo bona cuncta procedunt, propter te et nomen sanctum tuum da nobis de bonis tuis, ut de donis ac datis tuis serviamus tibi, et in veritate placeamus, atque debitas quotidie laudes rependamus tibi pro tantis beneficiis misericordiae tuae: non enim aliunde possumus tibi servire neque placere, nisi de tuo munere. Omne datum optimum, et omne donum perfectum desursum est, descendens a te Patre luminum, apud quem non est transmutatio, nec vicissitudinis obumbratio (Jacobi I, 17).

Domine Deus noster, Deus pie, Deus bone, Deus omnipotens, Deus ineffabilis et incircumscriptae naturae, institutor omnium rerum, et Domini nostri Jesu Christi Pater, qui eumdem dilectum Filium tuum Dominum nostrum dulcissimum misisti de sinu tuo ad publicum nostrum suscipere vitam nostram, ut nobis donaret suam, essetque perfectus Deus ex te Patre, et perfectus homo ex matre, totus Deus et totus homo, unus idemque Christus, aeternus et temporalis, immortalis et moriturus, creator et creatus, fortis et infirmus, victor et victus, nutritor et nutritus, pastor et ovis, temporaliter mortuus et tecum vivens in aeternum: suis dilectoribus vitae municipatum promittens dedit, et nobis dixit, Quodcumque petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis (Joan. XV, 16). Per ipsum summum sacerdotem et verum pontificem et bonum pastorem, qui se tibi obtulit in sacrificium, ponens animam suam pro grege suo, te rogo: per ipsum qui sedet ad dexteram tuam et interpellat pro nobis, Redemptorem et advocatum nostrum, pietati et bonitati tuae supplico, clementissime et amantissime et benignissime amator hominum Deus, ut des mihi cum eodem Filio tuo et sancto tuo Spiritu te in omnibus benedicere et glorificare, cum multa cordis contritione et lacrymarum fonte, cum multa reverentia et tremore: quia quorum una est substantia, unum est et datum. Sed quoniam corpus quod corrumpitur aggravat animam (Sap. IX, 15), excita, quaeso, torporem meum tuis stimulis, et fac me strenue perseverare in praeceptis et laudibus tuis die ac nocte. Tribue ut concaleat cor meum intra me, et in meditatione mea exardescat ignis (Psal. XXXVIII, 4). Et quia ipse tuus unice natus dixit, Nemo venit ad me, nisi Pater, qui misit me, traxerit eum; et, Nemo venit ad Patrem nisi per me (Joan. VI, 44; XIV, 6): obsecro et suppliciter rogo, trahe me tu semper ad ipsum, et ipse me tandem perducat ad te illuc, ubi ille est in dextera tua sedens; ubi sempiterna est vita et sempiterne beata; ubi est amor perfectus, et nullus timor; ubi est dies aeternus, et unus omnium spiritus; ubi est summa et certa securitas, et secura tranquillitas, et tranquilla jucunditas, et jucunda felicitas, et felix aeternitas, et aeterna beatitudo, et beata tui sine fine visio atque laudatio: ubi tu cum illo, et ille tecum in communione sancti Spiritus aeternaliter ac sempiternaliter vivis et regnas Deus per omnia saecula saeculorum. Amen.

CAPUT XVIII. Precatio ad Christum. Quid ipse sit nobis. Necessitas ei per amorem adhaerendi. Amor Christi domus Dei recordatione accenditur. Spes mea Christe Deus, hominum tu dulcis amator, Lux, via, vita, salus, pax et decus omne tuorum, Omnia pro quorum voluisti ferre salute, Carnem, vincla, crucem, vulnus, mortemque, sepulcrum, Post tres inde dies devicta morte resurgens, Discipulis visus, nutantia corda reformans, Luce quater dena coelorum summa petisti: Vivis in aeternum, nunc et per saecula regnans.

Tu Deus meus vivus et verus, pater meus sanctus, Dominus meus pius, rex meus magnus, pastor meus bonus, magister meus unus, abjutor meus opportunus, dilectus meus pulcherrimus, panis meus vivus; sacerdos meus in aeternum, dux meus ad patriam, lux mea vera, dulcedo mea sancta, via mea recta, sapientia mea praeclara, simplicitas mea pura, concordia mea pacifica, custodia mea tuta, portio mea bona, salus mea sempiterna, misericordia mea magna, patientia mea robustissima, victima mea immaculata, redemptio mea sancta, spes mea futura charitas mea perfecta, resurrectio mea sancta, vita mea aeterna, exsultatio et visio mea beatissima sine fine mansura. Te deprecor, supplico et rogo, ut per te ambulem, ad te perveniam, in te requiescam, qui es via, veritas et vita (Joan. XIV, 6), sine qua nemo venit ad Patrem: te enim desidero dulcissimum et pulcherrimum Dominum.

O splendor paternae gloriae, qui sedes super Cherubim, et intueris abyssum, lumen veridicum, lumen illuminans, lumen indeficiens, in quod desiderant Angeli prospicere (I Petr. I, 12); ecce cor meum coram te, discute tenebras ejus, ut amoris tui claritate plenius perfundatur. Da mihi te, Deus meus, redde mihi te: en amo te, et si parum est, amem validius. Non possum metiri ut sciam quantum desit mihi amoris tui ad id quod satis est, ut currat vita mea in amplexus tuos, nec avertatur donec abscondatur in abscondito vultus tui. Hoc tantum scio, quia mala mihi est praeter te, Domine, non solum extra me, sed in me ipso, et omnis copia quae Deus meus non est, egestas mihi est. Bonum namque, quod neque in melius, neque in deterius commutari potest, tu solus es; quia solus simpliciter es: cui non est aliud vivere, et aliud beate vivere, quia tua beatitudo tu es. Creatura vero tua, cui est aliud vivere, et aliud beate vivere, omne quod vivit, et quod beate vivit, non debet nisi gratiae tuae. Et ideo nos egemus te, non tu nobis: quia si omnino non essemus, nihil tibi deesset ad bonum quod tu es. Tibi itaque Domino nostro semper adhaerere necesse habemus, ut per continuum auxilium gratiae tuae sancte et pie et recte vivere valeamus. Pondere siquidem fragilitatis nostrae deorsum trahimur; dono autem tuo accendimur, et sursum ferimur; inardescimus, et imus; ascendimus ascensiones in corde, et cantamus canticum graduum. Igne tuo, igne tuo bono inardescimus, et imus. Quo jam sursum imus? Ad pacem Jerusalem: quoniam jucundatus sum in his quae dicta sunt mihi, in domum Domini ibimus (Psal. CXXI, 1). Illic collocavit nos voluntas bona, ut nihil velimus aliud quam permanere illic in aeternum.

Sed quia dum sumus in corpore, peregrinamur a te (II Cor. V, 6), Domine; non habemus hic manentem civitatem, sed futuram inquirimus (Hebr. XIII, 14), noster autem municipatus in coelis est: ideo duce gratia tua ingredior in cubile cordis mei, et canto tibi amatoria, rex meus et Deus meus, gemens inenarrabiles gemitus in loco peregrinationis meae (Psal. CXVIII, 54), ubi cantabiles factae sunt mihi justificationes tuae. Et recordans Jerusalem, extento in eam sursum corde, Jerusalem patriam meam, Jerusalem matrem meam, teque super eam regnatorem, illustratorem, patrem, tutorem, patronum, rectorem, pastorem, castas et fortes delicias, solidum gaudium, ot omnia bona ineffabilia, simul omnia, quia unum summum et verum bonum: et non avertar, donec in ejus pacem matris charissimae, ubi sunt primitiae spiritus mei, colligas totum quod sum a dispersione et deformitate hac, et conformes atque confirmes in aeternum, Deus meus misericordia mea.

CAPUT XIX. Domus Dei creata sapientia. Ejus ab increata distinctio. In ea quomodo non tempus. Ipsa quomodo coelum coeli. Dei aeternitas.

Haec est domus tua, Deus, non terrena, neque ulla coelesti mole corporea, sed spiritualis et particeps aeternitatis tuae, quia sine labe manet in aeternum. Statuisti eam in saeculum saeculi, praeceptum posuisti, et non praeteribit (Psal. CXLVIII, 6) Non tamen tibi Deo coaeterna, quia non sine initio; facta est enim. Prior quippe omnium creata est sapientia (Eccli. I, 4); non utique tu illa Sapientia Patri Deo plane coaeterna et aequalis, per quam creata sunt omnia, et in quo Principio factum est coelum et terra (Gen. I, 1): sed profecto sapientia quae creata est, spiritualis natura scilicet, quae contemplatione luminis lumen est; dicitur enim et ipsa, quamvis creata, sapientia. Sed quantum distat inter lumen illuminans, et lumen quod illuminatur, tantum differt inter te summam sapientiam quae creas, et istam quae creata est; sicut inter justitiam justificantem, quae tu, Deus noster, es, et justitiam quae justificatione facta est. Nam et nos sumus dicti justitia Dei Patris in se Filio ejus Domino nostro (II Cor. V, 21), testante Apostolo. Ergo quia prior omnium creata est quaedam sapientia quae creata est (Eccli. I, 4), mens rationalis et intellectualis, castae civitatis tuae, matris nostrae, quae sursum est, et libera est (Galat. IV, 26) et aeterna in coelis (quibus coelis, nisi qui te laudant coeli coelorum? quia hoc est et coelum coeli Domino [Psal. CXIII, 16] ), etsi non invenimus tempus ante illam, quae creaturam temporis antecedit, quia prior omnium creata est; ante illam tamen es tu Deus aeternus, creator omnium, a quo facta sumpsit exordium, quamvis non temporis, quia nondum erat tempus, ipsius tamen conditionis suae. Unde ita est abs te Deo nostro, ut aliud sit plane quam tu. Licet nec ante illam, nec in illa inveniamus tempus (est enim idonea faciem tuam semper videre, nec uspiam deflectitur ab ea; quo fit ut nulla mutatione varietur): inest tamen ei ipsa mutabilitas, qua tenebresceret et frigesceret, nisi amore grandi cohaerens tibi tanquam semper meridies luceret et ferveret ex te. Denique tam casto amore cohaeret tibi Deo vero et vere aeterno, ut quamvis tibi non sit coaeterna, in nullius tamen temporis varietates et vicissitudines a te se resolvat et defluat, sed in tui solius verissima contemplatione requiescat. Quoniam tu, Deus, diligenti te quantum praecipis, ostendis te, et sufficit ei. Unde non declinat a te, nec a se: sed semper in eodem statu manet, te indesinenter videndo, te indeficienter amando, verum lumen et castum amorem.

O beata ista sublimis creatura creaturarum maxima, beata inhaerendo semper beatitudini tuae! Felix haec et nimium felix te sempiterno inhabitatore atque illustratore suo. Nec invenio quid libentius appellandum existimem, coelum coeli Domino, quam domum tuam contemplantem delectationem tuam, sine defectu egrediendi in aliud; mentem puram, concordissime unam, stabilimentum pacis beatorum spirituum, in coelestibus super ista coelestia.

Unde intelligat anima cujus peregrinatio longinqua facta est, si jam sitit tibi, si jam factae sunt ei lacrymae suae panis (Psal. XLI, 4), si jam petit unam, et hanc requirit, ut inhabitet in domo tua per omnes dies vitae suae (Psal. XXVI, 4). (Et quae vita ejus nisi tu? et qui dies tui, nisi aeternitas tua, sicut anni tui qui non deficiunt? [Psal. CI, 28])? hinc ergo intelligat anima quae potest quam longe super omnia tempora sis aeternus, quando domus tua, quae peregrinata non est, quamvis tibi non sit coaeterna, indesinenter tamen et indeficienter cohaerendo tibi, nullam temporum patitur varietatem: teque semper perseverantissima castitate hauriens, mutabilitatem suam nusquam et nunquam exserit, et te sibi praesente, ad quem toto affectu se tenet, non habens futurum quod exspectet, nec in praeteritum trajiciens quod meminerit, per nullas vices variatur, et in nulla tempora extenditur.

CAPUT XX. Aspiratio ad domum Dei: et ut ipsa oret pro nobis.

O domus luminosa et speciosa, dilexi decorem tuum, et locum habitationis gloriae Domini mei fabricatoris et possessoris tui. Tibi suspiret peregrinatio mea, nocte ac die tibi inhiet cor meum, tibi intendat mens mea, ad societatem beatitudinis tuae pervenire desideret anima mea. Dico ei qui fecit te, ut possideat me in te, quia ipse fecit et me. Imo tu dic, tu roga ut dignum me faciat participatione gloriae tuae. Sanctam enim societatem tuam, et mirabilem pulchritudinem tuam non per meritum requiro, sed per sanguinem ejus quo redemptus sum, adipisci non despero: tantum adjuvent me merita tua, subvenient pravitati meae sanctae et piissimae et purissimae orationes tuae, quae inefficaces apud Deum nullatenus esse possunt. Erravi, fateor, sicut ovis perdita (Psal. CXVIII, 176), et incolatus meus prolongatus est (Psal. CXIX, 5): atque procul projectus sum a facie Domini Dei mei in hanc exsilii caecitatem. Ubi expulsus a paradisi gaudiis deploro quotidie mecum super miserias captivitatis meae lugubre carmen ingentesque lamentationes, dum recordor tui, mater Jerusalem, dum statui pedes meos in atriis tuis, sancta et decora Sion, necdum in interiora tua conspicere in propatulo valens: sed in humeris pastoris mei, structoris tui, spero me reportari tibi, ut tripudiem in te cum illo inenarrabili gaudio, quo laetantur illi qui tecum sunt coram ipso Deo et Salvatore nostro, qui solvit inimicitias in carne sua, et pacificavit omnia quae in coelis sunt, et quae in terra, sanguine suo. Ipse enim est pax nostra, qui fecit utraque unum (Ephes. II, 14): qui duos ex adverso venientes conjungens in se, beatitudinis tuae permanentem felicitatem pari modo et eadem mensura se nobis daturam promisit, dicens, Erunt aequales Angelis Dei in coelis (Matth. XXII, 30). O Jerusalem domus Dei aeterna, post Christi dilectionem tu esto laetitia et consolatio nostra: dulcis memoria tui beati nominis sit relevatio moeroris taediorumque nostrorum.

CAPUT XXI. Vitae hujus miseriae et fastidium.

Taedet enim me, Domine, valde vitae hujus, et istius aerumnosae peregrinationis. Vita haec vita misera, vita caduca, vita incerta, vita laboriosa, vita immunda, vita domina malorum, regina superborum, plena miseriis et erroribus, quae non est vita dicenda, sed mors, in qua momentis singulis morimur, per varios mutabilitatis defectus diversis generibus mortium. Numquid quod vivimus in hoc mundo, dicere possumus vitam? quam humores tumidant, dolores extenuant, ardores exsiccant, aera morbidant, escae inflant, jejunia macerant, joci dissolvunt, tristitiae consumunt, sollicitudo coarctat, securitas hebetat, divitiae inflant, paupertas dejicit, juventus extollit, senectus incurvat, infirmitas frangit, moeror deprimit. Et his malis omnibus mors furibunda succedit, simulque cunctis gaudiis istius miserrimae vitae ita finem imponit, ut cum esse desierint, non fuisse putentur. Mors ista vitalis, et vita mortalis, licet his aliisque sit respersa amaritudinibus, proh dolor, quamplurimos suis capit illecebris, et quantos suis falsis promissionibus decipit! Et cum ita per se sit falsa et amara, ut etiam suos caecos amatores latere non valeat: tamen infinitam stultorum multitudinem aureo calice, quem in manu habet, potat et prorsus inebriat. Felices illi, et ipsi rari, qui familiaritatem ejus refugiunt, perfunctoria gaudia spernunt, societatem abjiciunt, ne cum pereunte deceptrice quandoque perire cogantur.

CAPUT XXII. Vitae aeternae felicitas ejusque desiderium.

O tu, vita quam praeparavit Deus his qui diligunt eum, vita vitalis, vita beata, vita secura, vita tranquilla, vita pulchra, vita munda, vita casta, vita sancta, vita ignara mortis, nescia tristitiae, vita sine labe, sine corruptione, sine dolore, sine anxietate, sine perturbatione, sine varietate et mutatione, vita totius elegantiae et dignitatis plenissima, ubi non est adversarius et impugnans, ubi nulla peccati illecebra, ubi est amor perfectus, et nullus timor, ubi est dies aeternus, et unus omnium spiritus, ubi Deus facie ad faciem cernitur, et hoc vitae cibo mens sine defectu satiatur! Libet mihi tuae intendere claritati, delectat me bona tua avido corde, quantum plus valeo mecum considerare. Tuo enim amore langueo, tuo vehementer desiderio flagro, tuaque dulci memoria admodum delector. Libet itaque, libet cordis in te oculos attollere, statum mentis erigere, affectum animi conformare. Libet sane de te loqui, de te audire, de te scribere, de te conferre, de tua beatitudine et gloria quotidie legere, et lecta saepius sub corde revolvere: ut vel sic possim ab hujus mortalis et periturae vitae ardoribus, periculis et sudoribus sub tuae vitalis aurae dulcere frigerium transire, et transiens in sinu tuo fessum caput dormiturus vel paululum reclinare. Hujus rei gratia Scripturarum sanctarum amoena prata ingredior, viridissimas sententiarum herbas exarando carpo, legendo comedo, frequentando rumino, atque congregando tandem in alta memoriae sede repono: ut tali modo tua dulcedine degustata, minus istius miserrimae vitae amaritudines sentiam. O tu, vita felicissima, o regnum vere beatum, carens morte, vacans fine, cui nulla tempora succedunt per aevum; ubi continuus sine nocte dies nescit habere tempus, ubi victor miles illis hymnidicis Angelorum sociatus choris, cantat Deo sine cessatione canticum de canticis Sion, Nobile perpetua caput amplectente corona. Utinam concessa mihi peccatorum venia, moxque hac carnis sarcina deposita, utinam, utinam in tua gaudia veram requiem habiturus intrarem, et in tuae civitatis praeclara atque spatiosa moenia, coronam vitae de manu Domini accepturus ingrederer: ut illis sanctissimis choris interessem, ut cum beatissimis spiritibus gloriae Conditoris assisterem, ut praesentem Christi vultum cernerem, ut illud summum et ineffabile et incircumscriptum lumen semper aspicerem, sicque nullo metu mortis affici, sed de incorruptionis perpetuae munere laetari possem sine fine!

CAPUT XXIII. Sanctorum hinc migrantium felicitas.

Felix anima quae terreno resoluta carcere libera coelum petit! Secura est et tranquilla, non timet hostem neque mortem; habet enim semper praesentem, cernitque indesinenter pulcherrimum Dominum cui servivit, quem dilexit, et ad quem tandem laeta et gloriosa pervenit. Hanc vero tantae beatitudinis gloriam nulla dies minuet, nullus improbus poterit auferre. Viderunt eam filiae, et beatissimam praedicaverunt: reginae et concubinae laudaverunt eam (Cant. VI, 8), dicentes, Quae est ista, quae ascendit de deserto, deliciis affluens, innixa super dilectum suum (Id. VIII, 5)? Quae est ista, quae progreditur sicut aurora consurgens, pulchra ut luna, electa ut sol, terribilis ut castrorum acies ordinata (Id. VI, 9)? Quam laeta exit, festina currit, cum dilectum suum sibi dicentem attonitis auribus audit: Surge, amica mea, speciosa mea, et veni: jam enim hiems transiit, imber abiit et recessit, flores apparuerunt, tempus putationis advenit. Vox turturis audita est in terra nostra, ficus protulit grossos suos, florentes vineae dederunt odorem. Surge, propera, amica mea, formosa mea, columba mea in foraminibus petrae, in caverna maceriae, ostende mihi faciem tuam, sonet vox tua in auribus meis. Vox enim tua dulcis, et facies tua decora (Id. II, 10-14). Veni, electa mea, speciosa mea, columba mea, immaculata mea, sponsa mea: veni, et ponam in te thronum meum, quia concupivi speciem tuam. Veni ut laeteris in conspectu meo cum Angelis meis, quorum societas tibi a me repromissa est. Veni post multa pericula et labores, intra in gaudium Domini tui, quod nemo tollet a te.

CAPUT XXIV. Sanctorum invocatio.

Felices sancti Dei omnes, qui jam pertransistis hujus mortalitatis pelagus, et pervenire meruistis ad portum perpetuae quietis, securitatis et pacis: securi et tranquilli, semperque festivi atque gaudentes estis.

Obsecro vos per matrem charitatem, securi estis de vobis, solliciti estote de nobis: securi estis de vestra immarcescibili gloria, solliciti estote de nostra multiplici miseria. Per ipsum vos rogo, qui vos elegit, qui vos tales fecit, de cujus pulchritudine jam satiamini, de cujus immortalitate immortales facti estis, de cujus beatissima visione semper gaudetis, estote jugiter memores nostri; subvenite nobis miseris, qui adhuc in salo hujus vitae circumstantibus agitamur procellis. Vos portae pulcherrimae, quae in magnam surrexistis altitudinem, adjuvate nos vile pavimentum, longe inferius jacens. Date manum, et erigite jacentes super pedes: ut convalescentes de infirmitate, fortes efficiamur in bello. Intercedite atque orate constanter atque indesinenter pro nobis miseris multumque negligentibus peccatoribus, ut per vestras orationes vestro sancto consortio conjungamur: quia aliter salvi esse non possumus. Sumus namque valde fragiles et nullius virtutis homunciones: animalia ventris et carnis mancipia, in quibus vix aliquod probitatis vestigium apparet. Et tamen sub Christi confessione positi, ligno crucis ferimur, navigantes per hoc mare magnum et spatiosum ubi sunt reptilia quorum non est numerus, ubi sunt animalia pusilla cum magnis (Psal. CV, 25), ubi est draco saevissimus, semper paratus ad devorandum, ubi sunt loca periculosa Scylla et Charibdis, et alia innumerabilia, in quibus naufragantur incauti, et in fide dubii. Orate Deum, orate piissimi, orate, omnia agmina sanctorum et universi coetus beatorum, ut vestris precibus meritisque adjuti, salva nave et integris mercibus pervenire mereamur ad portum perpetuae quietis, continuae pacis, et nunquam finiendae securitatis.

CAPUT XXV. Coeli ardens desiderium. Coeli gloria et gaudia.

Mater Jerusalem, civitas sancta Dei, charissima sponsa Christi, te amat cor meum, pulchritudinem tuam nimium desiderat mens mea. Quam decora, quam gloriosa, quam generosa tu es! Tota pulchra es, et macula non est in te. Exsulta et laetare, formosa principis filia, quia concupivit rex speciem tuam, et amavit decorem tuum speciosus forma prae filiis hominum. Sed qualis est dilectus tuus ex dilecto, o pulcherrima? Dilectus tuus candidus et rubicundus, electus ex millibus (Cant. V, 9, 10). Sicut malus inter ligna sylvarum, sic dilectus tuus inter filios. Sub umbra illius quem desideravi, ecce laetus sedeo: et fructus ejus dulcis gutturi meo (Id. II, 3). Dilectus tuus misit manum per foramen, et venter meus intremuit a tactu ejus (Id. V, 4). In lectulo meo per noctem quaesivi dilectum tuum, quaesivi, et inveni eum (Id. III, 1): teneo, nec dimittam eum, donec introducat me in domum tuam, et in cubiculum tuum, gloriosa genitrix mea. Ibi enim dabis mihi dulcissima ubera tua (Id. VII, 12) abundantius et perfectius, et saturabis me satietate mirifica, ita ut nec esuriam, neque sitiam in aeternum. Felix anima mea, semperque in saecula felix, si intueri meruero gloriam tuam, beatitudinem tuam, pulchritudinem tuam, portas et muros tuos, plateas tuas, mansiones tuas multas, nobilissimos cives tuos, et fortissimum regem tuum Dominum nostrum in decore suo.

Muri namque tui ex lapidibus pretiosis, portae tuae ex margaritis optimis, plateae tuae ex auro purissimo, in quibus jucundum alleluia sine intermissione concinitur. Mansiones tuae multae quadris lapidibus fundatae, sapphyris constructae, laterculis aureis coopertae; in quas nullus ingreditur immundus, nullus habitat inquinatus. Speciosa facta es et suavis in deliciis tuis, mater Jerusalem. Nihil in te tale, quale hic patimur, qualia in hac misera vita cernimus. Non sunt tenebrae in te, neque nox, aut quaelibet diversitas temporum. Non lucet in te lux lucernae, aut splendor lunae, vel jubar stellarum; sed Deus de Deo, lux de luce, sol justitiae semper illuminat te; Agnus candidus et immaculatus, lucidus et pulcherrimus, est lumen tuum. Sol tuus, claritas tua et omne bonum tuum, hujus pulcherrimi Regis indeficiens contemplatio. Ipse Rex regum in medio tui, et pueri ejus in circuitu ejus. Ibi hymnidici Angelorum chori, ibi societas supernorum civium. Ibi dulcis solemnitas omnium ab hac tristi peregrinatione ad tua gaudia redeuntium. Ibi Prophetarum providus chorus, ibi judex Apostolorum numerus, ibi innumerabilium martyrum victor exercitus, ibi sanctorum Confessorum sacer conventus, ibi veri et perfecti monachi, ibi sanctae mulieres, quae voluptates saeculi et sexum infirmitatis vicerunt; ibi pueri et puellae, quae annos suos moribus transcenderunt. Ibi sunt omnes oves et agni, qui jam hujus voluptatis laqueos evaserunt. Exsultant omnes in propriis mansionibus. Dispar gloria singulorum, sed communis est laetitia omnium. Plena et perfecta ibi regnat charitas; quia Deus est omnia in omnibus (I Cor. XV, 28), quem sine fine vident, et semper videndo in ejus ardent amore. Amant et laudant, laudant et amant. Omne opus eorum, laus Dei, sine defectione, sine labore.

Felix ego, et vere in perpetuum felix, si post resolutionem hujus corpusculi audire meruero illa cantica coelestis melodiae, quae cantantur ad laudem Regis aeterni ab illis supernae patriae civibus, beatorumque spirituum agminibus. Fortunatus ego nimiumque beatus, si et ego ipse meruero cantare ea, et assistere regi meo, Deo meo, duci meo, et cernere eum in gloria sua, sicut ipse polliceri dignatus est dicens, Pater, volo ut quos dedisti mihi, sint mecum; ut videant claritatem meam quam habui apud te ante constitutionem mundi (Joan. XVII, 24); et alibi, Qui mihi ministrat, me sequatur, et ubi sum ego, illic et minister meus erit (Id. XII, 26); et iterum, Qui diligit me, diligetur a Patre meo, et ego diligam eum, et manifestabo ei me ipsum (Id. XIV, 21).

CAPUT XXVI. Rhythmus de gloria paradisi.

Ad perennis vitae fontem mens sitivit arida, Claustra carnis praesto frangi clausa quaerit anima, Gliscit, ambit, eluctatur exsul frui patria, Dum pressuris ac aerumnis se gemit obnoxiam, Quam amisit, cum deliquit, contemplatur gloriam Praesens malum auget boni perditi memoriam.

Nam quis promat, summae pacis quanta sit laetitia? Ubi vivis margaritis surgunt aedificia, Auro celsa micant tecta, radiant triclinia, Solis gemmis pretiosis haec structura nectitur, Auro mundo, tanquam vitro urbis via sternitur. Abest limus, deest fimus, lues nulla cernitur.

Hiems horrens, aestas torrens illic nunquam saeviunt. Flos purpureus rosarum ver agit perpetuum, Candent lilio, rubescit crocus, sudat balsamum, Virent prata, vernant sata, rivi mellis influunt, Pigmentorum spirat odor, liquor et aromatum, Pendent poma floridorum non lapsura nemorum.

Non alternat luna vices, sol, vel cursus siderum: Agnus est felicis urbis lumen inocciduum. Nox et tempus desunt ei, diem fert continuum: Nam et sancti quique, velut sol praeclarus, rutilant, Post triumphum coronati mutuo conjubilant, Et prostrati pugnas hostis jam securi numerant.

Omni labe defaecati, carnis bella nesciunt. Caro facta spiritalis et mens unum sentiunt. Pace multa perfruentes, scandala non perferunt. Mutabilibus exuti, repetunt originem, Et praesentem veritatis contemplantur speciem: Hinc vitalem vivi fontis hauriunt dulcedinem.

Inde statum semper iidem existendi capiunt, Clari, vividi, jucundi, nullis patent casibus. Absunt morbi semper sanis, senectus juvenibus. Hinc perenne tenent esse; nam transire transiit. Inde virent, vigent, florent; corruptela corruit, Immortalitatis vigor mortis jus absorbuit.

Qui scientem cuncta sciunt, quid nescire nequeunt. Nam et pectoris arcana penetrant alterutrum, Unum volunt, unum nolunt, unitas est mentium. Licet cuique sit diversum pro labore meritum; Charitas haec suum facit, quod amat in altero. Proprium sic singulorum, commune fit omnium.

Ubi corpus, illuc jure congregantur aquilae. Quo cum Angelis et sanctae recreentur animae, Uno pane vivunt cives utriusque patriae. Avidi, et semper pleni, quod habent, desiderant. Non satietas fastidit, neque fames cruciat; Inhiantes semper edunt, et edentes inhiant.

Novas semper harmonias, vox meloda concrepat. Et in jubilum prolata mulcent aures organa, Digna, per quem sunt victores, regi dant praeconia. Felix coeli quae praesentem regem cernit anima, Et sub sede spectat alta orbis volvi machinam; Solem, lunam et globosa cum planetis sidera.

Christe, palma bellatorum, hoc in municipium Introduc me, post solutum militare cingulum; Fac consortem donativi beatorum civium; Praebe vires inexhausto laboranti praelio: Ut quietem post praecinctum debeas emerito, Teque merear potiri sine fine praemio. Amen.

CAPUT XXVII. Laudes Dei cum beatis celebrare. Beatorum gloria nobis incomprehensibilis. Animae stupor et perspicacia. Avolare a rebus creatis in Deum. Lux increata.

Benedic, anima mea, Domino, et omnia quae intra me sunt, nomini sancto ejus. Benedic, anima mea, Domino, et noli oblivisci omnes retributiones ejus. Benedicite Domino, omnia opera ejus; in omni loco dominationis ejus benedic, anima mea, Domino. Laudemus Dominum, quem laudant Angeli, adorant Dominationes, tremunt Potestates: cui Cherubim et Seraphim incessabili voce proclamant, Sanctus, sanctus, sanctus. Jungamus voces nostras vocibus sanctorum Angelorum, et communem Dominum laudemus pro modulo nostro. Illi enim laudant Dominum purissime et incessanter, quia semper inhaerent contemplationi divinae, non per speculum et in aenigmate, sed facie ad faciem.

Sed quis dicere vel cogitare sufficiat, qualis sit in conspectu omnipotentis Domini illa beatorum spirituum coelestiumque Virtutum innumerabilis multitudo, quae sit in eis sine fine festivitas visionis Dei, quae laetitia sine defectu, quis amoris ardor, non crucians, sed delectans, quod sit in eis desiderium visionis Dei cum satietate, et satietas cum desiderio, in quibus nec desiderium poenam generat, nec satietas fastidium parit; quomodo inhaerendo summae beatitudini sint beati; quomodo conjuncti vero lumini facti sunt lux; quomodo semper aspicientes incommutabilem Trinitatem, mutati sunt in incommutabilitatem?

Sed quando illam angelicae dignitatis celsitudinem comprehendere poterimus, qui nec ipsius animae nostrae naturam investigare valemus? Qualis est ista, quae carnem vivificare potest; se autem in sanctis cogitationibus, ut volet, constringere non potest? Qualis est ista, tam fortis, tam infirma; tam parva, tam magna, quae rimatur secreta, et coelestia contemplatur, atque humanis commodis multarum artium peritiam perspicaci ingenio adinvenisse probatur? Qualis ergo ista est, quae tam multa de caeteris novit, et se qualiter facta sit, prorsus ignorat? Licet enim nonnulla ambigua a quibusdam super ejus origine proferantur, invenimus tamen eam esse quemdam intellectualem spiritum per Creatoris potentiam factum, immortaliter juxta modum suum viventem, mortale corpus quod sustinet vivificantem, mutabilitati subjectum, oblivioni deditum, quem timor saepe afficit, laetitia extollit. O res mira omnique stupore dignissima! De Deo quidem creatore omnium, qui est incomprehensibilis et ineffabilis, excelsa et mirabilia nimis omni remota ambiguitate legimus, loquimur et scribimus: de angelis autem et animabus quidquid dicimus, non tam evidenter approbare possumus.

Sed transeat ab his animus, et transcendat omne quod creatum est, currat et ascendat, volitet et pertranseat, et in eum qui creavit omnia, quantum potest, oculos fidei dirigat. Faciam gradus ascensionis in corde meo, et per ipsam animam meam, ascendam ad Deum meum, qui capiti meo desuper manet. Quidquid visibiliter cernitur, quidquid spiritualiter imaginatur, forti manu ab intuitu mentis procul removeatur: solus intellectus purus et simplex, incedens rapido volatu, ad ipsum perveniat Conditorem angelorum et animarum, et omnium rerum. Mens illa beata, quae ima deserit, summa petit: quae ponit in arduis sedem habitationis suae, et de summis rupibus contemplatur solem justitiae aquilinis obtutibus. Nihil enim tam pulchrum atque jucundum, quam ipsum solum mentis intuitu et cordis aviditate contemplari Deum, et miro modo invisibiliter cernere invisibilem; sicque aliam, non istam gustare dulcedinem, et inspicere aliam, non istam lucem. Lux enim ista, quae loco clauditur, tempore finitur, noctium interruptione variatur, et quam communem cum vermiculis et pecoribus habemus, in comparatione illius summae lucis non est lux dicenda, sed nox.

CAPUT XXVIII. Hic a nemine conspici valet, et quonam modo cernatur. Excitatio ad laudandum Deum.

Quanquam autem illa summa et incommutabilis essentia, lux vera, lux indeficiens, lux Angelorum a nemine conspici valeat in hac vita, quod solum praemium sanctis reservatur in coelesti gloria; illud tamen credere et intelligere, et sentire et desideranter inhiare, quodammodo illam cernere est atque tenere.

Sonet itaque vox super Angelos, et homo intenta mente contempletur Deum, verbis quibus potest suas illi dicat laudes. Justum namque est ut creatura laudet Creatorem; ipse enim nos fecit ad laudandum se, quamvis nostris non indigeat laudibus. Est autem virtus incomprehensibilis, nullius indigens, ipse sibi sufficiens. Magnus Dominus noster, et magna virtus ejus, et sapientiae ejus non est numerus (Psal. CXLVI, 5): magnus Dominus, et laudabilis valde (Psal. XCV, 4). Hunc itaque mens diligat, lingua canat, manus scribat, atque in his sanctis studiis fidelis animus se totum exerceat. Hujus videlicet coelestis theoriae suavissimis dapibus vir desideriorum, et coelestium contemplator assidue reficiatur: ut hoc coelesti pabulo saginatus clamet clamore magno, clamet totis medullis cordis, clamet in jubilo, et ardentissimo mentis desiderio dicat:

CAPUT XXIX. Oratio explicans plurimas Dei perfectiones.

Summe, omnipotentissime, misericordissime et justissime, secretissime et praesentissime, pulcherrime et fortissime, stabilis es et incomprehensibilis, invisibilis, videns omnia, immutabilis, mutans omnia, immortalis, illocalis, interminus, incircumscriptus, nusquam finitus, inaestimabilis, ineffabilis, inscrutabilis, immotus, tangens omnia, investigabilis, indicibilis, metuendus atque terribilis, honorandus atque horrendus, venerandus atque reverendus, nunquam novus, nunquam vetus, innovans omnia, et in vetustatem perducens superbos et nesciunt, semper agens, semper quietus, colligens et non egens, omnia portans sine onere, omnia implens sine inclusione, omnia creans et protegens, nutriens et perficiens, quaerens cum nihil desit tibi. Amas nec aestuas, zelas et securus es, poenitet te et non doles, irasceris et tranquillus es, opera mutas, sed non mutas consilium. Recipis quod invenis, et nunquam amisisti; nunquam inops, et gaudes lucris; nunquam avarus, et usuras exigis; supererogatur tibi ut debeas, et quis habet quidquam non tuum? Reddis debita nulli debens, donas debita nihil perdens. Qui solus vivificas omnia, qui creasti omnia, qui ubique es, et ubique totus, qui sentiri potes, videri non potes; qui nusquam dees, et tamen ab iniquorum cogitationibus longe es; qui nec ibi dees, ubi longe es: quia ubi non es per gratiam, ades per vindictam. Qui omnia tangis, nec tamen omnia aequaliter tangis. Quaedam enim tangis ut sint, nec tamen ut vivant et sentiant: quaedam vero tangis ut sint et vivant, nec tamen ut sentiant et discernant: quaedam vero tangis ut sint, vivant, sentiant, non tamen ut discernant: quaedam vero tangis ut sint, vivant, sentiant et discernant. Et cum tibimetipsi nunquam dissimilis sis, dissimiliter tamen tangis dissimilia. Qui ubique praesens es, et inveniri vix potes; quem stantem sequimur, et apprehendere non valemus; qui tenes omnia, imples omnia, circumplecteris omnia, superexcedis omnia, sustines omnia. Neque enim ex alia parte sustines, atque ex alia parte superexcedis, neque ex alia parte imples, atque ex alia circumplecteris: sed circumplectendo imples, et implendo circumplecteris; sustinendo superexcedis, et superexcedendo sustines. Qui doces corda fidelium sine strepitu verborum. Qui attingis a fine usque ad finem fortiter, et disponis omnia suaviter (Sap. VIII, 1). Qui locis non distenderis, nec temporibus variaris. Neque habes accessus et recessus, sed habitas lucem inaccessibilem, quam nullus hominum vidit, sed nec videre potest (I Tim. VI, 16). In te manens quietus, ubique circuis totum. Non enim scindi vel dividi poteris, quia vere unus es: nec in partes efficeris, quia totus totum tenes, totum imples, totum illustras et possides. Hujus videlicet mysterii immensam profunditatem mens humana concipere non potest, nec oratoria lingua enarrare, neque diffusi sermonis bibliothecarum volumina queunt explicare. Si totum mundum libri repleant, tua scientia inenarrabilis non potest enarrari. Quoniam vere indicibilis es, nullo modo scribi poteris, neque concludi, qui es fons lucis divinae, et sol claritatis aeternae. Magnus enim es sine quantitate, et ideo immensus; bonus es sine qualitate, et ideo vere et summe bonus; et nemo bonus nisi tu solus, cujus voluntas opus est, cui velle posse est; qui omnia quae ex nihilo creasti, sola voluntate fecisti; qui omnem creaturam tuam absque indigentia aliqua possides, et sine labore gubernas, et absque taedio regis, et nihil est quod perturbet ordinem imperii tui, vel in summis, vel in imis; qui in omnibus locis sine loco haberis, et omnia contines sine ambitu, et ubique praesens es sine situ et motu; qui nec mali auctor es, quodque facere non potes, qui nihil non potes. Neque unquam te quidquam fecisse poenituit, nec ullius commotionis animi tempestate turbaris, nec totius terrae particula regnum tuum est. Nulla flagitia vel scelera probas aut imperas. Nunquam mentiris, quia aeterna veritas es. Cujus unius bonitate facti sumus, et justitia poenas luimus, et clementia liberamur. Nam nihil coeleste, nihil igneum, nihil terrenum, nihilque quod corporis sensus attingit, pro te colendum es. Qui vere es quod es, et non mutaris. Cui maxime ac specialiter convenit illud quod Graeci dicunt ὤν, Latini Est: quia semper idem ipse es, et anni tui non deficient (Psal. CI, 28).

Haec et alia multa docuit me sancta mater Ecclesia, cujus factus sum membrum per gratiam tuam. Docuit sane te solum et vivum et verum Deum non esse corporeum vel passibilem aut palpabilem: nihilque de substantia tua vel natura ullo modo esse violabile aut commutabile, aut compositum vel fictum. Et ideo certum est corporeis oculis te non posse sentiri: sed nec ab ullo mortalium in propria essentia aliquando potuisse videri. Hinc etenim patenter datur intelligi, quod unde Angeli te intuentur, inde et nos post hanc vitam videbimus. Sed nec ipsi perfecte videre possunt sicuti es: nulli denique alii tota, nisi tibi soli, nota es omnipotens Trinitas.

CAPUT XXX. Dei proprietatum prosecutio. De personarum unitate et pluralitate in Deo.

Tu vero, unitas deitatis, personarum pluralitate multiplex, numerabiliter es innumerabilis; ac idcirco mensurabiliter immensurabilis, et ponderabiliter imponderabilis. Non enim summae bonitatis, quae tu ipse es, profitemur originem, ex qua omnia, per quam omnia, in qua omnia: sed ejus participatione dicimus bona omnia. Nam tua divina substantia semper caruit ac caret materia, licet non careat forma, forma scilicet informata, forma formarum, forma formosissima; quam dum imprimis quasi sigillum rebus singulis, eas sine tui augmenti aut tui detrimenti mutabilitate procul dubio a te facis differri. Quidquid autem in natura creaturarum est, creatura tua est, o una Trinitas et trina unitas Deus: cujus omnipotentia omnia possidet, regit et implet quae creavit. Nec ideo te implere omnia dicimus, ut te contineant, sed ut ipsa potius a te contineantur. Nec particulatim imples omnia, nec ullatenus ita putandum est, ut unaquaeque creatura pro magnitudine portionis suae capiat te, id est, maxima majus, et minima minus, cum sis potius ipse in omnibus, sive omnia in te. Cujus omnipotentia concludit universa, nec evadendi potentiam tuam quis aditum invenire poterit. Qui enim te non habet placatum, nequaquam evadet iratum, sicut scriptum est: Neque ab Oriente, neque ab Occidente, neque a desertis montibus, quoniam Deus judex est (Psal. LXXIV, 7, 8); et alibi, Quo ibo a spiritu tuo, et quo a facie tua fugiam (Psal. CXXXVIII, 7)? Immensitas divinae magnitudinis tuae ista est, ut intelligamus te intra omnia, sed non inclusum; extra omnia, sed non exclusum. Et ideo interior es, ut omnia contineas; et ideo exterior es, ut incircumscriptae magnitudinis tuae immensitate omnia concludas. Per id ergo quod exterior es, ostenderis esse creator; per id vero quod interior es, gubernare omnia demonstraris. Ac ne ea quae creata sunt sine te essent, tu intra omnia es: verum ne sine te essent, tu exterior es: ut omnia concludantur a te, non locali magnitudine, sed potentiali praesentia, qui ubique praesens es, et omnia tibi praesentia: quamvis quidam hoc intelligant, quidam vero non intelligant.

Inseparabilis ergo naturae tuae unitas separabiles non potest habere personas: quia sicut trinitas es in unitate, et unitas in trinitate, sic separationem non potes habere personarum. Nominantur quidem illae personae aliquando singulae: sed ita te voluisti, Deus Trinitas, inseparabilem ostendere in personis, ut nullum ibi nomen sit in qualibet persona, quod ad aliam secundum relationis regulam non referatur: sicut Pater ad Filium, et Filius ad Patrem, vel Spiritus sanctus ad Patrem et Filium verissime refertur. Ea vero nomina, quae substantiam, vel potentiam, vel essentiam tuam significant, vel quidquid proprie dicitur Deus, omnibus personis aequaliter conveniunt: ut Deus, magnus, omnipotens, aeternus, et omnia quae naturaliter de te Deo dicuntur. Non est ergo aliquod naturae nomen, quod sic tibi Deo Patri convenire valeat, ut aut Filio tuo aut Spiritui sancto convenire nequeat Dicimus te Patrem naturaliter esse Deum, sed naturaliter est Filius Deus, naturaliter est et Spiritus sanctus Deus: non tamen tres dii, sed unus naturaliter Deus, Pater et Filius et Spiritus sanctus. Idcirco inseparabilis es, sancta Trinitas Deus, in personis sensu intelligenda, quamvis voce separabilia habeas nomina, quia pluralem numerum in naturae nominibus nullatenus recipis; in hoc enim ostenditur personas non posse dividi in sancta Trinitate, quae unus verus Deus est, quia cujuslibet personae nomen semper ad alteram respicit personam. Si Patrem dico, Filium ostendo: si Filium nomino, Patrem praedico: si Spiritum sanctum appello, alicujus esse spiritum necesse est intelligi, id est, Patris et Filii. Haec est enim fides vera veniens de sana doctrina: haec certe est fides catholica et orthodoxa, quam me docuit, in sinu matris Ecclesiae, Deus, gratia tua.

CAPUT XXXI. Invocatio ad sanctam Trinitatem.

Invocat itaque te, Domine, fides mea, quam dedisti mihi propter bonitatem tuam ad salvationem meam. Fidelis autem anima ex fide vivit, tenet in spe quod videbit in re. Invocat te, Deus meus, casta conscientia, et suavis amor fidei meae, quam discussis tenebris ad veritatis intelligentiam perduxisti, et quam tulta saeculi amaritudine, atque adhibita tuae dulcedinis charitate, jucundam mihi et mellifluam reddidisti. Invocat te, Trinitas beata, vox clara, et sincerus amor fidei meae; quam ab ispis mihi enutriens cunabulis illuminasti semper per illustrationem gratiae tuae, et quam adaugens confirmasti in me per documenta matris Ecclesiae. Te invoco, o beata et benedicta et gloriosa una Trinitas, Pater et Filius et Spiritus sanctus, Deus, Dominus, Paracletus; charitas, gratia, communicatio; genitor, genitus, regenerans; verum lumen, verum lumen ex lumine, vera illuminatio; fons, flumen, irrigatio; ab uno omnia, per unum omnia, in uno omnia; a quo omnia, per quem omnia, in quo omnia; vivens vita, vita a vivente, vivificator viventium; unus a se, unus ab uno, unus ab ambobus; ὤν a se, ὤν ab altero, ὤν ab utroque; verax Pater, veritas Filius, veritas Spiritus sanctus. Una ergo Pater, Λόγος, Paracletus essentia, una virtus, una bonitas.

CAPUT XXXII. Dei cum laude invocatio. Quod Deum laudare deceat.

Deus summa et vera beatitudo, a quo, per quem, et in quo beata sunt omnia quaecumque beata sunt. Deus vera et summa vita, a quo, per quem, et in quo vivunt omnia quaecumque vere et beate vivunt; Deus bonum et pulchrum, a quo, per quem, et in quo bona et pulchra sunt omnia, quaecumque bona et pulchra sunt; Deus cujus nos fides excitat, spes erigit, charitas jungit; Deus qui peti te jubes, et inveniri facis, et pulsantibus aperis; Deus a quo averti cadere est, ad quem converti consurgere est, in quo manere consistere est; Deus quem nemo amittit nisi deceptus, nemo quaerit nisi admonitus, nemo invenit nisi purgatus; Deus quem nosse vivere est, cui servire regnare est, quem laudare salus et gaudium animae est: te labiis et corde omnique qua valeo virtute laudo, benedico atque adoro, tuaeque clementiae et bonitati pro universis beneficiis tuis gratias refero, et hymnum gloriae tuae cano, Sanctus, sanctus, sanctus. Te invoco, o beata Trinitas, ut venias in me, et templum me facias dignum gloriae tuae. Rogo Patrem per Filium, rogo Filium per Patrem, rogo Spiritum sanctum per Patrem et Filium, ut et omnia vitia elongentur a me, et omnes sanctae virtutes plantentur in me. Deus immense, a quo omnia, per quem omnia, in quo omnia facta sunt, visibilia et invisibilia; qui opera tua extra circumdas, et intra reples, supra tegis, et infra fers; - custodi me opus manuum tuarum in te sperantem, in tua solummodo misericordia confidentem custodi me, quaeso, hic et ubique, nunc et semper, intus et foris, ante et retro, supra et infra, et circumcirca, ita ut nullus in me pateat locus insidiis inimicorum. Tu es Deus omnipotens, custos et protector omnium in te sperantium, sine quo nemo est tutus, nemo de periculis liberatus. Tu es Deus, et non est alius praeter te, neque in coelo sursum, neque in terra deorsum, qui facis magna et mirabilia et inscrutabilia, quorum non est numerus.

CAPUT XXXIII. Laudandi cupidus petit unde digne laudet. In Deum avolat. Angeli quam praestent nobis in Deo laudando. Precatio ardens in jugem Dei laudem.

Te decet laus, te decet hymnus, tibi omnes Angeli, tibi coeli et universae potestates hymnos dicunt, et laudes indesinenter concinunt, utpote creatori creaturae, Domino servi, regi milites: te sanctam et individuam Trinitatem omnis creatura magnificat, omnis spiritus landat. Tibi sancti et humiles corde, tibi spiritus et animae justorum, tibi omnes superni cives et cuncti beatorum spirituum ordines, gloriam et honorem suppliciter adorantes concinunt sine fine. Laudant te, Domine, illi superni cives magnifice et mirabiliter: laudet te homo, magna portio creaturae tuae.

Sed et ego peccator homuncio, desiderio magno laudare te cupio, amare te opto amore praecipuo. Deus meus, vita mea, fortitudo et laudatio mea, dignare me laudare te. Da mihi lumen in corde, verbum in ore: ut cor meum meditetur gloriam tuam, et lingua mea tota die cantet laudes tuas. Sed quia non est pulchra laus in ore peccatoris (Eccli. XV, 9), et quia vir pollutus labiis ego sum (Isai. VI, 5); munda, obsecro, os meum ab omni inquinamento. Sanctifica me, sanctificator omnipotens, interius et exterius, et fac me dignum laudibus tuis. Suscipe benigne et acceptabiliter de manu cordis, de mentis amore suscipe sacrificium labiorum meorum, fiat acceptabile in conspectu tuo, et ascendat ad te in odorem suavitatis. Memoria tua sancta, et dulcedo tua beatissima possideat totam animam meam, atque in invisibilium amorem rapiat eam. Transeat de visibilibus ad invisibilia, de terrenis ad coelestia, de temporalibus ad aeterna: pertranseat, et videat visionem mirabilem.

O aeterna veritas, et vera charitas, et chara aeternitas, tu es Deus meus: tibi suspiro nocte ac die, tibi inhio, tibi intendo, ad te pervenire desidero. Qui novit te, novit veritatem, novit aeternitatem. Tu veritas, super omnia praesides: quem videbimus sicuti es (I Joan. III, 2), cum pertransierit haec vita caeca et mortalis, in qua dicitur nobis, Ubi est Deus tuus? Et ego dico, Deus meus ubi es? Respiro in te paululum, cum effundo super me animam meam in voce exsultationis et confessionis soni festivitatem celebrantis: et adhuc tristis est, quia relabitur et fit abyssus, vel quin potius sentit se adhuc esse abyssum. Dicit ei fides mea, quam accendisti in nocte ante pedes meos, Quare tristis es, anima mea, et quare conturbas me? Spera in Domino, lucerna pedibus meis verbum ejus: spera, et persevera, donec transeat nox mater iniquorum, donec transeat ira Domini, cujus fuimus aliquando filii; fuimus enim aliquando tenebrae: donec transeant istae penitus, quarum residua adhuc trahimus in corpore propter peccatum mortuo, donec aspiret dies, et removeantur umbrae, spera in Domino. Mane astabo, et contemplabor, semperque confitebor ei. Mane astabo, et videbo (Psal. V, 5) salutare vultus mei, Deum meum, qui vivificabit mortalia corpora nostra propter spiritum qui habitat in nobis (Rom. VIII, 11): ut jam simus lux, dum adhuc spe salvi facti sumus, et filii lucis, et filii diei, non noctis neque tenebrarum (I Thess. V, 5). Fuimus enim aliquando tenebrae, nunc autem lux in te, Deus noster (Ephes. V, 8): et tamen adhuc per fidem, necdum per speciem. Spes quae videtur, non est spes (Rom. VIII, 24).

Laudent te, Domine, illi populi Angelorum tuorum immortales, et glorificent nomen tuum supercoelestes Virtutes, quae non habent opus legere hanc scripturam nostram, et cognoscere te sanctam et individuam Trinitatem. Vident enim faciem tuam semper, et ibi legunt sine syllabis temporum quid velit aeterna voluntas tua. Legunt, eligunt, et diligunt. Semper legunt, et nunquam praeterit quod legunt. Eligendo et diligendo legunt ipsam incommutabilitatem consilii tui. Non clauditur codex eorum, nec plicabitur liber eorum; quia tu ipse illis hoc es, et eris in aeternum. O beatae nimium illae coelorum Virtutes, quae laudare te possunt sancte et purissime cum nimia dulcedine et ineffabili exsultatione! Inde laudant, unde gaudent, quia semper vident unde gaudere valeant et laudare. Nos vero mole carnis pressi, et procul a vultu tuo in hac peregrinatione positi, atque per mundanas varietates distenti, digne laudare nequimus: per fidem enim ambulamus, necdum per speciem: illi vero angelici spiritus per speciem, non per fidem. Haec enim causa facit, ut multo aliter laudemus quam illi. Sed licet diversis modis laudes dicamus; tu tamen unus es Deus creator omnium, cui sacrificium laudis in coelo et in terra offertur. Perventuri tamen sumus misericordia tua ad eorum consortium, cum quibus te semper videbimus, et sine fine laudabimus.

Tribue, Domine, ut donec in hoc fragili corpore positus sum, laudet te cor meum, laudet te lingua mea: et omnia ossa mea dicant, Domine, quis similis tui? Tu es Deus omnipotens, quem trinum in personis, et unum in substantia deitatis colimus et adoramus, Patrem ingenitum, Filium de Patre unigenitum, de utroque procedentem et in utroque permanentem Spiritum sanctum, sanctam et individuam Trinitatem, unum Deum omnipotentem: qui, cum non essemus, potenter fecisti nos; et cum perditi fuissemus culpa nostra, pietate et bonitate tua mirabiliter recuperasti nos. Ne sinas nos esse, obsecro, ingratos tantis beneficiis, et indignos tam multis miserationibus. Te deprecor, supplico et rogo, auge fidem, auge spem, auge charitatem. Fac nos per gratiam tuam semper et in fide stabiles, et in opere efficaces; ut per fidem rectam et condigna fidei opera ad vitam te miserante perveniamus aeternam: ut ibi videntes gloriam tuam sicuti est, adoremus majestatem tuam, et dicamus pariter quos dignos feceris videre immensam pulchritudinem tuam, Gloria Patri qui fecit nos, gloria Filio qui redemit nos, gloria Spiritui sancto qui sanctificavit nos, gloria summae et individuae Trinitati, cujus opera inseparabilia sunt, cujus imperium sine fine manet. Te decet laus, te decet hymnus, tibi debetur omnis gloria. Tibi benedictio et claritas, tibi gratiarum actio, tibi honor, virtus et fortitudo Deo nostro in saecula saeculorum. Amen.

CAPUT XXXIV. Humilis confessio peccatoris et indigni laudatoris.

Ignosce, Domine, ignosce pie, ignosce et miserere: parce ignorantiae meae, et multae imperfectioni meae. Noli me tanquam temerarium reprobare, quod audeo servus, utinam vel bonus, et non etiam inutilis et malus, et ideo malus et valde malus, quia te omnipotentem Deum nostrum, terribilem et nimis metuendum sine cordis contritione, et lacrymarum fonte, sine debita reverentia et tremore laudo, benedico, atque adoro. Si enim Angeli te adorantes et laudantes, mira exsultatione repleti tremunt; ego peccator, dum tibi assisto, laudes dico, sacrificium offero, cur non corde paveo, vultu palleo, labiis tremo, toto corpore inhorresco, sicque obortis lacrymis coram te indesinenter lugeo? Volo, sed non valeo: et quia nequeo quod desidero, mecum vehementer admiror, dum te nimis terribilem oculis fidei cerno, Sed quis hoc sine ope gratiae tuae? Universa enim salus nostra, magna misericordia tua. Miserum me! quomodo sic insensata facta est anima mea, ut non terreatur terrore nimio, dum stat ante Deum, et suas illi laudes decantat? Miserum me! quomodo sic induruit cor meum, ut oculi mei indesinenter non producant flumina lacrymarum, dum servus sermocinatur coram Domino suo, homo cum Deo, creatura cum creatore, qui factus est ex limo (Gen. II, 7) cum eo qui omnia fecit ex nihilo? Ecce, Domine, pono me ante te, et quid in secretis de me sentio, paternis auribus non taceo. Tu dives in misericordia, et largus in praemiis, da mihi de bonis tuis, ut ex eis serviam tibi: non enim aliunde possumus tibi servire neque placere, nisi de tuo munere. Confige, quaeso, timore tuo carnes meas: laetetur cor meum, ut timeat nomen tuum. Utinam sic te timeret peccatrix anima mea, quomodo ille vir sanctus, qui dixit: Semper enim quasi tumentes super me fluctus timui Deum (Job XXXI, 25). Dator omnium bonorum Deus, da mihi inter laudes tuas fontem lacrymarum simul cum cordis puritate et mentis jubilatione: ut perfecte te diligens, et digne te laudans, ipso cordis palato sentiam, gustem, et sapiam quam dulcis es, Domine, sicut scriptum est, Gustate et videte quoniam suavis est Dominus, beatus vir qui sperat in eo (Psal. XXXIII, 9). Beatus populus qui scit jubilationem (Psal. LXXXVIII, 16). Beatus vir cujus est auxilium abs te, ascensiones in corde suo disposuit in valle lacrymarum, in loco quem posuit (Psal. LXXXIII, 6, 7). Beati mundo corde, quoniam ipsi Deum videbunt (Matth. V, 8). Beati qui habitant in domo tua, Domine, in saecula saeculorum laudabunt te (Psal. LXXXIII, 5).

CAPUT XXXV. Preces amore Jesu ferventes. Amorum duorum indoles.

Jesu nostra redemptio, amor et desiderium, Deus de Deo, adesto mihi famulo tuo. Te invoco ad te clamo clamore magno in toto corde meo. Te invoco, in animam meam; intra in eam, et coapta eam tibi, ut possideas eam sine macula et sine ruga. Mundissimo namque Domino munda debetur habitatio. Sanctifica ergo me vas tuum quod fecisti, de malitia evacua, imple de gratia, et plenum conserva: ita ut dignissimum habitationis tuae efficiar templum hic et in perpetuum. Dulcissime, benignissime, amantissime, charissime, pretiosissime, desiderantissime, amabilissime, pulcherrime: tu melle dulcior, lacte et nive candidior, nectare suavior, gemmis et auro pretiosior, cunctisque terrarum divitiis et honoribus mihi charior. Quid dico, Deus meus, una spes mea, praegrandis misericordia mea? Quid dico, dulcedo mea non fallax, dulcedo felix et secura? Quid dico dum talia dico? Dico quod valeo, sed non dico quod debeo. Utinam possem talia, qualia illi hymnidici Angelorum chori! O quam libenter me in tuis laudibus totum effunderem! O quam devotissime illa coelestis melodiae cantica ad laudem et gloriam nominis tui in medio Ecclesiae infatigabilis perorarem! Sed quia talia non possum, numquid tacebo? Vae tacentibus de te qui ora mutorum resolvis, et linguas infantium facis disertas! Vae tacentibus de te, quoniam ipsi loquaces muti sunt, cum tuas dicunt laudes!

Quis digne te laudare potest, ineffabilis virtus et sapientia Patris? Et quoniam nulla invenio verba, quibus te sufficienter valeam explicare, cunctipotens et omniscium Verbum; dicam interim quod valeo, donec jubeas me venire ad te, ubi possim dicere quod te decet, et me oportet. Et ideo suppliciter rogo, ne respicias tantum ad id quod modo dico, quantum ad id quod dicere opto. Cupio enim desiderio magno de te eloqui quod oportet et decet: quia te decet laus, et hymnus, tibique debetur omnis honor. Scis ergo, occultorum cognitor Deus, quod non solum terra et omnibus quae in ea sunt tu mihi charior es; sed etiam ipso coelo et omnibus quae in eo sunt tu mihi acceptior, tu mihi amabilior es: diligo enim te supra coelum et terram, et caetera omnia quae in eis sunt, imo nisi amore nominis tui quae transitoria sunt procul dubio amanda non sunt. Amo te, Deus meus, amore magno, magisque te amare cupio. Da mihi ut amem te semper quantum volo, quantum debeo: ut tu solus sis tota intentio et omnis meditatio mea; te mediter per dies sine cessatione, te sentiam per soporem in nocte, te alloquatur spiritus meus, tecum confabuletur mens mea, lumine sanctae visionis tuae illustretur cor meum: ut te rectore, te duce ambulem de virtute in virtutem, tandemque videam te Deum deorum in Sion (Psal. LXXXIII, 8), nunc quidem per speculum et in aenigmate, tunc autem facie ad faciem, ubi cognoscam te sicut et cognitus sum (I Cor. XIII, 12). Beati mundo corde, quoniam ipsi Deum videbunt (Matth. V, 8). Beati qui habitant in domo tua, Domine, in saecula saeculorum laudabunt te (Psal. LXXXIII, 5).

Rogo itaque te, Domine, per omnes miserationes tuas, quibus de morte aeterna liberati sumus, mollifica cor meum durum et lapideum, saxeum et ferreum, tua sacratissima et potenti unctione: et fac me per ignem compunctionis coram te omni hora hostiam vivam fieri. Fac me in tuo conspectu cor contritum et humiliatum semper habere, cum lacrymarum abundantia. Fac me ex tuo desiderio huic mundo funditus exstingui, et transeuntium rerum oblivisci prae magnitudine timoris et amoris tui; usque adeo ut de temporalibus nec lugeam, nec gaudeam; nec metuam aliquid temporale, nec diligam; nec blandis corrumpar, nec adversis concutiar. Et quia tua plena valida est ut mors dilectio, absorbeat, quaeso, mentem meam ab omnibus quae sub coelo sunt, ignita et melliflua vis amoris tui: ut tibi soli inhaeream, solaque tuae suavitatis memoria pascar. Descendat, Domine, descendat, precor, descendat in cor meum odor tuus suavissimus: ingrediatur amor tuus mellifluus. Veniat mihi tui saporis mira et ineffabilis fragrantia, quae sempiternas in me suscitet concupiscentias, et ex corde meo producat venas salientis aquae in vitam aeternam. Immensus es, Domine; et sine mensura debes amari et laudari ab his quos tuo pretioso sanguine redemisti, amator hominum benignissime.

Clementissime Domine, et aequissime judex, cui omne judicium dedit Pater (Joan. V, 22), sapientissimo aequitatis tuae decernis imperio hoc rectum et justum esse, ut filii hujus saeculi, noctis scilicet et tenebrarum, praestantiori desiderio, virtute atque studio diligant et quaerant perituras divitias et fugitivos honores, quam nos servi tui diligamus te, Deus noster, per quem facti et redempti sumus. Si enim homo hominem tanta diligit dilectione, ut alter alterum vix patiatur abesse; si sponsa sponso tanto mentis conglutinatur ardore, ut prae magnitudine amoris nulla perfrui valeat requie, chari sui absentiam non sine magno moerore ferens: qua ergo dilectione, quo studio, quo fervore anima quam desponsasti tibi in justitia et fide, in misericordia et miserationibus, debet diligere te Deum verum et pulcherrimum sponsum, qui nos sic amasti et salvasti, qui pro nobis tanta et talia fecisti?

Quanquam autem haec infima habeant suas delectationes, suosque amores; non tamen tali modo delectant, sicut tu, Deus noster. In te enim delectatur justus, quia amor tuus suavis est et quietus; nam pectora quae possidet, dulcedine et suavitate et tranquillitate replet. E contra amor saeculi et carnis anxius est et perturbatus, animas certe quas ingreditur, quietas esse non patitur; semper enim suspicionibus et perturbationibus variisque timoribus sollicitat eas. Tu itaque es delectatio rectorum, et merito; quies enim valida est apud te et imperturbabilis vita. Qui intrat in te, bone Domine, intrat in gaudium Domini sui: et non timebit amplius, sed habebit se optime in optimo, dicens: Haec requies mea in saeculum saeculi; hic habitabo, quoniam elegi eam (Psal. CXXXI, 14): et illud, Dominus regit me, et nihil mihi deerit; in loco pascuae ibi me collocavit (Psal. XXII, 1, 2).

Dulcis Christe, bone Jesu, reple, quaeso, semper cor meum tua inexstinguibili dilectione, tua continua recordatione: adeo ut sicut flamma urens totus ardeam in tui amoris dulcedine, quem et aquae multae in me nunquam possint exstinguere. Fac me, dulcissime Domine, amare te, et desiderio tuo deponere pondus omnium carnalium desideriorum, et terrenarum concupiscentiarum gravissimam sarcinam, quae impugnant et aggravant miseram animam meam: ut post te expeditus in odore unguentorum tuorum currens, usque ad tuae pulchritudinis visionem efficaciter satiandus, quantocius te quoque duce merear pervenire. Duo enim amores, alter bonus, alter malus, alter dulcis, alter amarus, non se simul capiunt in uno pectore. Et ideo si quis praeter te diligit aliud, non est charitas tua, Deus, in eo. Amor dulcedinis, et dulcedo amoris; amor non crucians, sed delectans, amor sincere et caste, permanens in saeculum saeculi; amor qui semper ardes et nunquam exstingueris, dulcis Christe, bone Jesu, charitas Deus meus, accende me totum igne tuo, amore tuo, suavitate et delectatione tua, jucunditate et exsultatione tua, voluptate et concupiscentia tua, quae sancta est et bona, casta est et munda, tranquilla est et secura: ut totus dulcedine amoris tui plenus, totus flamma charitatis tuae succensus, diligam te Dominum meum ex toto corde meo, totis medullis praecordiorum meorum; habens te in corde et in ore, et prae oculis meis semper et ubique, ita ut nullus in me adulterinis amoribus pateat locus. Audi, Deus meus, audi, lumen oculorum meorum, audi quae et peto, et da quae petam ut audias. Pie et exorabilis Domine, ne efficiaris mihi inexorabilis propter peccata mea; sed propter bonitatem tuam suscipe preces servi tui, et da mihi effectum petitionis et desiderii mei, intercedente et orante et impetrante gloriosa genitrice tua, domina mea, cum omnibus sanctis. Amen.

CAPUT XXXVI. Preces ad Christum prae desiderio charitatis et lacrymarum. Lacrymae amoris indices. Ad lacrymas anima quaerens Deum excitatur exemplo Annae. Excitatur et exemplo Magdalenae. Lacrymarum jugis gratia exoratur.

Christe Domine Verbum Patris, qui venisti in hunc mundum peccatores salvos facere, rogo te per indulgentissima misericordiae tuae viscera, emenda vitam meam, meliora actus, compone mores, tolle de me quod mihi nocet et tibi displicet: da quod nosti tibi placere, et mihi prodesse. Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine, nisi tu solus? Tu es Deus omnipotens infinitae pietatis, qui justificas impios, et vivificas mortuos, qui mutas peccatores et non sunt. Tolle ergo de me quidquid tibi displicet in me; imperfecta enim mea plurima vident oculi tui. Mitte, quaeso, manum pietatis tuae, et tolle de me quidquid offendit oculos bonitatis tuae in me. Coram te, Domine, est sanitas et infirmitas mea; illam, precor, serva, istam sana. Sana me, Domine, et sanabor, salvum me fac, et salvus ero: tu qui infirma sanas, et sanata conservas, qui solo nutu tuo restauras diruta et collapsa. Si enim dignaris in agro tuo serere bonum semen, necesse est ut manu pietatis tuae prius evellas spinas vitiorum meorum.

Dulcissime, benignissime, amantissime, charissime, pretiosissime, desiderantissime, amabilissime, pulcherrime, infunde, obsecro, multitudinem dulcedinis et charitatis tuae pectori meo, ut nihil terrenum, nihil carnale desiderem vel cogitem; sed te solum amem, te solum habeam in corde et in ore. Scribe digito tuo in pectore meo dulcem memoriam tui melliflui nominis, nulla unquam oblivione delendam. Scribe in tabulis cordis mei voluntatem tuam et justificationes tuas: ut te immensae dulcedinis Dominum, et praecepta tua semper et ubique habeam prae oculis meis, Succende mentem meam igne illo tuo quem misisti in terram, et voluisti vehementer accendi (Luc. XII, 49): ut sacrificium spiritus contribulati et cordis contriti obortis lacrymis quotidie offeram tibi. Dulcis Christe, bone Jesu, sicut desidero, sicut tota mente mea peto, da mihi amorem tuum sanctum et castum, qui me repleat, teneat, totumque possideat. Et da mihi evidens signum amoris tui, irriguum lacrymarum fontem jugiter manantem, ut ipsae quoque lacrymae tuum in me testentur amorem: ipsae prodant, ipsae loquantur quantum te diligit anima mea, dum prae nimia dulcedine amoris tui nequit se a lacrymis continere.

Reminiscor, pie Domine, illius bonae mulieris, quae ad tabernaculum rogatura pro filio venit, de qua Scriptura refert, quod vultus ejus post lacrymas et preces non sunt amplius in diversa mutati (I Reg. I, 18). Sed memor tantae virtutis tantaeque constantiae, dolore torqueor, et verecundia confundor: quia me miserum nimis deorsum jacere intueor. Si enim ita flevit, et in fletu perseveravit mulier quae quaerebat filium; quomodo plangere et in planctu persistere debet anima quae quaerit et amat Deum, et ad eum pervenire desiderat? quomodo gemere ac flere debet talis anima nocte ac die, quae praeter Christum nil velit amare? Mirum quippe est, si jam non factae sunt ei lacrymae suae panes die ac nocte. Respice ergo et miserere mei, quia dolores cordis mei multiplicati sunt. Da mihi consolationem tuam coelestem, et noli spernere peccatricem animam, pro qua etiam mortuus es. Da mihi, quaeso, lacrymas ex tuo affectu internas quae peccatorum meorum possint solvere vincula, et coelesti jucunditate semper repleant animam meam; ut si non cum veris et perfectis monachis, quorum vestigia nequeo imitari, saltem cum devotis mulieribus quantulamcumque portionem in regno tuo merear adipisci.

Venit quoque mihi in mentem alterius mulieris mira devotio, quae te in sepulcro jacentem pio amore quaerebat, quae recedentibus discipulis a sepulcro non recedebat, quae sedebat tristis et moerens, et diu multumque flebat: et surgens cum multis lacrymis iterum iterumque antra sepulcri vigilantibus oculis explorabat, si forte alicubi te videre posset, quem ferventi desiderio quaerebat. Jam certe semel et iterum ingressa viderat sepulcrum, sed nimium amanti non satis erat: virtus enim boni operis perseverantia est. Et quia prae caeteris dilexit, et diligendo flevit, et flendo quaesivit, et quaerendo perseveravit; ideo prima omnium te invenire, te videre, te alloqui meruit (Joan. XX, 11-17). Et non solum haec, sed etiam ipsis discipulis gloriosae resurrectionis tuae praenuntia exstitit, te praecipiente et clementer monente, Vade, dic fratribus meis, ut eant in Galilaeam; ibi me videbunt (Matth. XXVIII, 10). Si igitur ita flevit, et in fletu perseveravit mulier quae viventem cum mortuis quaerebat, quae te manu fidei non tangebat; quomodo plangere et in planctu persistere debet anima, quae te redemptorem suum jam coelo praesidentem, et ubique regnantem corde credit, ore confitetur? Quomodo ergo gemere et flere debet talis anima, quae te toto corde diligit, teque toto desiderio videre concupiscit?

Solum confugium et unica spes miserorum, cui nunquam sine spe misericordiae supplicatur, praesta mihi hanc gratiam propter te et nomen sanctum tuum, ut quoties de te cogito, de te loquor, de te scribo, de te lego, de te confero, quoties tui reminiscor, tibi assisto, laudes, preces, et sacrificium offero, toties obortis lacrymis in conspectu tuo copiose et dulciter fleam, ita ut efficiantur mihi lacrymae meae panes die ac nocte. Tu quidem, Rex gloriae et omnium virtutum magister, docuisti nos verbo et exemplo gemere et flere, dicens, Beati qui lugent, quoniam ipsi consolabuntur (Id. V, 5). Tu flevisti defunctum amicum, et lacrymatus es super perituram civitatem (Joan. XI, 35; Luc. XIX, 41): rogo te, bone Jesu, per illas tuas beatissimas lacrymas, et per omnes miserationes tuas, quibus mirabiliter nobis perditis subvenire dignatus es, da mihi gratiam lacrymarum, quam multum desiderat, et a te petit anima mea: quia sine dono tuo non possum habere eam. Per Spiritum sanctum tuum, qui dura corda peccatorum mollit, et ad fletum compungit, da mihi gratiam lacrymarum, sicut dedisti patribus meis, quorum vestigia debeo imitari: ut plangam me in omni vita mea, sicut ipsi se planxerunt nocte ac die. Propter merita et orationes eorum, qui tibi placuerunt et devotissime servierunt, miserere mei miserrimi et indigni servi tui, et da mihi gratiam lacrymarum. Da mihi irriguum inferius, et irriguum superius; ut sint mihi lacrymae meae panes die ac nocte. Efficiar in conspectu tuo, Deus meus, per ignem compunctionis holocaustum pingue et medullatum: macter totus in ara cordis mei, et tanquam pinguissimum holocaustum assumar tibi in odorem suavitatis. Da mihi fontem irriguum, fontemque perspicuum, in quo lavetur assidue istud inquinatum holocaustum. Licet enim me tibi totum obtulerim opitulante gratia tua; in multis tamen quotidie offendo propter nimiam fragilitatem meam. Da mihi ergo gratiam lacrymarum, benedicte et amabilis Deus, praecipue ex multa dulcedine amoris tui, et commemoratione misericordiarum tuarum. Praepara hanc mensam famulo tuo in conspectu servi tui, et da mihi eam in potestatem, ut quoties volo satier ex ea. Tribue pro pietate et bonitate tua, ut iste calix tuus inebrians et praeclarus satiet sitim meam: ut inhiet tibi spiritus meus, et ardeat mens mea in amore tuo, oblita vanitatis et miseriae. Audi, Deus meus, audi, lumen oculorum meorum, audi quae peto, et da quae petam ut audias. Pie et exorabilis Domine, ne efficiaris mihi inexorabilis propter peccata mea, sed propter bonitatem tuam suscipe servi tui preces, et da mihi effectum petitionis et desiderii mei, precibus et meritis gloriosae virginis Mariae dominae meae et omnium sanctorum. Amen.

CAPUT XXXVII. Precatio ad Christum Dei desiderio flagrans. Homo eget duplici cibo. Gemitus animae sitientis Deum. Contemplationis pennas interim petit, et ut sileat sibi quidquid creatum est. Precatur charitatis vulnus. Omnem hic respuit consolationem.

Jesu Domine, Jesu pie, Jesu bone, qui mori dignatus es propter peccata nostra, et resurrexisti propter justificationem nostram, rogo te per gloriosam resurrectionem tuam, resuscita me de sepulcro vitiorum et peccatorum omnium, et da mihi quotidie partem in resurrectione prima, ut in resurrectione tua merear veraciter percipere portionem. Dulcissime, benignissime, amantissime, charissime, pretiosissime, desiderantissime, amabilissime, pulcherrime, ascendisti in coelum cum triumpho gloriae, sedes ad dexteram Patris. Rex potentissime, trahe me sursum ad te; curram post te in odore unguentorum tuorum, curram et non deficiam, te trahente, te ducente, me currente. Trahe os sitientis te animae in superna fluenta aeternae satietatis; imo trahe ad te fontem vivum, ut inde pro captu meo bibam, inde semper vivam. Deus meus vita mea. Tu enim dixisti ore tuo sancto et benedicto, Si quis sitit, veniat ad me, et bibat (Joan. VII, 37). Fons vitae, da sitienti animae semper bibere ex te, ut secundum sanctam et veridicam promissionem tuam de ventre meo fluant aquae vivae (Ibid., 38). Fons vitae, reple mentem meam torrente voluptatis tuae, et inebria cor meum sobria ebrietate amoris tui: ut obliviscar quae vana sunt et terrena, et te solum jugiter habeam in memoria mea, sicut scriptum est: Memor fui Dei, et delectatus sum (Psal. LXXVI, 4). Da mihi Spiritum sanctum tuum, quem significabant illae aquae, quas sitientibus daturum te promiseras: da, quaeso, toto desiderio et omni studio tendere, quo te ascendisse post resurrectionem die quadragesimo credimus: ut in praesenti quidem miseria solo tenear corpore, tecum autem sim cogitatione semper et aviditate; ut ibi sit cor meum, ubi tu es, thesaurus meus desiderabilis et incomparabilis multumque amabilis. In hoc enim magno hujus vitae diluvio, ubi circumflantibus agitamur procellis, non invenitur fida statio et locus eminentior, ubi pes columbae aliquatenus valeat requiescere. Nusquam tuta pax, nusquam secura quies; ubique bella et lites, ubique hostes, foris pugnae, intus timores.

Et quia altera pars sumus coeli, altera terrae, corpus quod corrumpitur aggravat animam. Idcirco animus meus socius et amicus meus, fatigatus veniens de via, languet et jacet, et discissus atque laceratus ab ipsis quas transierat vanitatibus, esurit et sitit valde; non habeo quod ponam ante illum, pauper sum et mendicus: tu, Domine Deus meus, dives omnium bonorum, et dapium supernae satietatis opulentissime largitor, da lasso cibum, collige dispersum, redintegra scissum. En stat ad ostium et pulsat; obsecro per viscera misericordiae, quibus visitasti nos oriens ex alto, aperi pulsanti misero manu pietatis tuae, et jube propitiabili dignatione ut ingrediatur ad te, requiescat in te, reficiatur de te vivo coelestique pane, quo satiatus resumptis viribus ad superiora conscendat, et de hac valle lacrymarum penna sancti desiderii raptus, ad coelestia gaudia volitet. Assumat, Domine, assumat, rogo, spiritus meus pennas ut aquilae, volet et non deficiat, volet et perveniat usque ad decorem domus tuae, et locum habitationis gloriae tuae: ut ibi super mensam refectionis civium supernorum pascatur de occultis tuis in loco pascuae tuae, juxta fluenta plenissima. Requiescat in te, Deus meus, cor meum, cor mare magnum tumens fluctibus. Tu qui imperasti ventis et mari, et facta est tranquillitas magna (Matth. VIII, 26), veni et gradere super fluctus cordis mei, ut tranquilla et serena fiant omnia mea: quatenus unum bonum meum amplectar te, et dulce lumen oculorum meorum contempler te sine tumultuantium cogitationum caeca caligine. Confugiat, Domine, mens mea sub umbra alarum tuarum ab aestibus cogitationum hujus saeculi: ut in tui refrigerii temperamento absconsa, laetabunda cantet et dicat: In pace in idipsum dormiam et requiescam (Psal. IV, 9). Dormiat, obsecro, Deus meus, dormiat memoria mea ab omnibus quae sub coelo sunt, vigilans in te, sicut scriptum est, Ego dormio, et cor meum vigilat. Sit tuta, sit semper secura sub pennis protectionis tuae anima mea, Deus meus. Maneat in te, et foveatur semper a te. Contempletur te in mentis excessu, et cantet laudes tuas in jubilatione. Et haec dulcia dona tua sint inter hos turbines consolatio mea interim, donec veniam ad te pacem veram, ubi non est arcus, scutum, gladius et bellum; sed est summa et certa securitas, et secura tranquillitas, et tranquilla securitas, et jucunda felicitas, et felix aeternitas, et aeterna beatitudo, et beata tui visio et laudatio in saecula saeculorum. Amen.

Christe Domine, virtus et sapientia Patris, qui ponis nubem ascensum tuum, qui ambulas super pennas ventorum, qui facis angelos tuos spiritus, et ministros tuos ignem urentem, obsecro; et suppliciter rogo, da praepetes pennas fidei, da celeres alas virtutum, quibus evectus aeterna et coelestia valeam contemplari. Adhaereat, quaeso, anima mea post te, et suscipiat me dextera tua. Sustollat me super altitudine terrae, et cibet me illa coelesti haereditate, cui suspirat peregrinatio mea die ac nocte. Et quia moribunda membra vigorem animae hebetant; Disjice terrenae nebulas et pondera molis. Sistevagam mentem per devia multa ruentem, Et da coelestem menti conscendere sedem; ut superno lumine irradiata, terram despiciat, coelum aspiciat, peccata odiat], justitiam diligat. Quid enim pulchrius, quidve dulcius, quam inter tenebras hujus vitae multasque amaritudines, divinae dulcedini inhiare, et aeternae beatitudini suspirare, illicque teneri mentem, ubi vera haberi gaudia certissimum est?

Dulcissime, benignissime, amantissime, charissime, pretiosissime, desiderantissime, amabilissime, pulcherrime, quando te videbo? quando apparebo ante faciem tuam? quando satiabor de pulchritudine tua? quando educes me de hoc carcere tenebroso, ut confitear nomini tuo, ita ut deinceps non compungar? quando transibo in illam admirabilem et pulcherrimam domum tuam, ubi personat vox laetitiae et exsultationis in tabernaculis justorum? Beati qui habitant in domo tua, in saeculum saeculi laudabunt te (Psal. LXXXIII, 5). Beati et vere beati, quos elegisti jam et assumpsisti in illam coelestem haereditatem. Ecce sancti tui, Domine, florent ante te sicut lilium. Replentur enim ab ubertate domus tuae, et torrente voluptatis tuae potas eos (Psal. XXXV, 9): quoniam tu es fons vitae, et in lumine tuo vident lumen, usque adeo ut ipsi, videlicet lumen illuminatum per te Deum lumen illuminans, sicut sol effulgeant in conspectu tuo. Quam mira, quam pulchra, quam acceptabilia sunt domus tuae habitacula! Domine virtutum, concupiscit intrare in ea haec peccatrix anima mea. Domine, dilexi decorem domus tuae, et locum habitationis gloriae tuae (Psal. XXV, 8). Unam petii a te, hanc requiram, ut inhabitem in domo tua omnibus diebus vitae meae (Psal. XXVI, 4). Quemadmodum desiderat cervus ad fontes aquarum, ita desiderat anima mea ad te, Deus. Quando veniam, quando parebo, quando videbo Deum meum, quem sitit anima mea (Psal. XLI, 2)? Quando videbo eum in terra viventium? In ista enim terra morientium mortalibus oculis videri non potest. Quid faciam miser ego gravatus compede mortalitatis meae, quid faciam? Dum sumus in corpore, peregrinamur a Domino (II Cor. V, 6). Non habemus hic manentem civitatem, sed futuram inquirimus (Hebr. XIII, 14): noster autem municipatus in coelis est. Hei mihi! quia incolatus meus prolongatus est, habitavi cum habitantibus Cedar; multum incola fuit anima mea (Psal. CXIX, 5, 6). Quis dabit mihi pennas sicut columbae, et volabo, et requiescam (Psal. LIV, 7)? Nihil mihi tam dulce, quam cum Domino meo esse. Mihi autem adhaerere Deo bonum est (Psal. LXXII, 28).

Da mihi, Domine, donec his fragilibus subsisto membris, tibi adhaerere: sicut scriptum est, Qui adhaeret Domino, unus spiritus est (I Cor. VI, 17). Praebe mihi, rogo, contemplationis pennas, quibus indutus ad te volitem sursum. Et quia omne sinistrum deorsum jacet, tene mentem meam, ne ad ima tenebrosae vallis corruat; ne interveniente umbra terrae, a te vero justitiae sole separetur, et obducta tenebris nebulae prohibeatur alta respicere. Idcirco sursum tendo ad pacis, gaudii lucisque delectabilem et serenissimum statum. Tene cor meum manu tua; quia sine te ad altiora non rapitur. Illuc festino, ubi summa pax regnat, et jugis tranquillitas rutilat. Tene et rege spiritum meum, et assume illum secundum voluntatem tuam; ut te duce ascendat in illam regionem ubertatis, ubi pascis Israel in aeternum pabulo veritatis; ut ibi vel rapida cogitatione attingat te summam sapientiam super omnia manentem, cuncta scientem, et omnia gubernantem.

Sed volitanti ad te animae multa sunt quae obstrepunt: jussu tuo, Domine, conticescant mihi omnia; ipsa mihi sileat anima; transeat omnia quae creata sunt; transeat et se, et perveniat ad te, atque in te solo Creatore omnium oculos fidei figat: tibi inhiet, tibi intendat, te meditetur, te contempletur, te sibi ante oculos ponat, te sub corde revolvat summum et verum bonum, et gaudium sine fine mansurum.

Multae denique sunt contemplationes, quibus anima tibi devota mirabiliter pascitur: sed in nulla earum ita requiescit et delectatur anima mea, sicut quando se solum cogitat et contemplatur. Quam magna multitudo dulcedinis tuae, Domine (Psal. XXX, 20), quam mirabiliter inspiras cordibus amatorum tuorum! Quam mira suavitas amoris tui, quo perfruuntur illi qui nihil praeter te diligunt, nihil quaerunt, nihil etiam cogitare concupiscunt! Felices illi quibus tu solus spes es, et omne opus oratio. Beatus qui sedet solitarius et tacet, et stat super custodiam suam jugiter nocte ac die; ut adhuc in hoc fragili corpusculo positus, praelibare valeat aliquatenus dulcedinem tuam.

Rogo te per illa salutifera vulnera tua, quae passus es in cruce pro salute nostra, ex quibus emanavit ille pretiosus sanguis quo sumus redempti, vulnera hanc animam peccatricem, pro qua etiam mori dignatus es; vulnera eam igneo et potentissimo telo tuae nimiae charitatis. Vivus es, sermo Dei, et efficax et penetrabilior omni gladio ancipiti (Hebr. IV, 12). Tu sagitta electa, et gladius acutissimus, qui durum scutum humani cordis penetrare tua potentia vales, confige cor meum jaculo tui amoris: ut dicat tibi anima mea, Charitate tua vulnerata sum; ita ut ex ipso vulnere amoris tui uberrimae fluant lacrymae nocte ac die. Percute, Domine, percute, obsecro, hanc durissimam mentem meam praevalida cuspide dilectionis tuae, et altius ad intima penetra potenti virtute, et sic da capiti meo aquam immensam, et oculis meis infunde verum fontem lacrymarum jugiter manantem, ex nimio affectu et desiderio visionis pulchritudinis tuae, ut lugeam nocte ac die, nullam in praesenti vita recipiens consolationem, donec te in coelesti thalamo merear videre dilectum et pulcherrimum sponsum meum Deum et Dominum meum, ut ibi videns gloriosam et admirabilem et pulcherrimam faciem tuam, omni dulcedine plenam, cum his quos elegisti, majestatem tuam supplex adorem, et illic tandem coelesti et ineffabili repletus jubilo aeternae exsultationis, exclamem cum diligentibus te, dicens: Ecce quod concupivi jam video, quod speravi jam teneo, quod desideravi jam habeo: Illi jam in coelis junctus sum, quem in terris positus tota virtute dilexi, tota charitate amplexus sum. Cui toto amore inhaesi, ipsum laudo, benedico atque adoro, qui vivit et regnat Deus in saecula saeculorum. Amen.

CAPUT XXXVIII. Precatio in afflictione.

Miserere, Domine, miserere, pie, miserere mihi miserrimo peccatori indigna agenti, et digna patienti; assidue peccanti, et tua flagella quotidie sustinenti. Si penso malum quod feci, non est tantum quod patior; gravius est quod commisi, levius quod tolero. Justus es, Domine; et rectum judicium tuum: omnia judicia tua justa et vera sunt. Justus et rectus es tu, Domine Deus noster, et non est ulla iniquitas in te. Non enim injuste neque crudeliter affligis nos peccatores, omnipotens et misericors Domine: qui cum non essemus, potenter fecisti nos, et cum perditi fuissemus culpa nostra, pietate et bonitate tua mirabiliter recuperasti nos. Scio et certus sum, quod vita nostra non temerariis motibus agitur, sed a te Domino Deo disponitur et gubernatur. Unde tibi cura est de omnibus, praecipue de servis tuis, qui totam spem suam posuerunt in sola misericordia tua. Idcirco obsecro et suppliciter rogo, ut non facias mihi secundum peccata mea, quibus iram tuam merui; sed secundum magnam misericordiam tuam, quae superat etiam peccata totius mundi. Tu, Domine, qui exterius flagella irrogas, da semper interius indeficientem patientiam: ita ut laus tua non recedat ex ore meo. Miserere mei, Domine, miserere mei, et adjuva me sicut tu nosti quod mihi necesse est in corpore et in anima: scis omnia, potes omnia, qui vivis in saecula.

CAPUT XXXIX.-- Precatio ad Deum mixta timore et fiducia. Confessio iniquitatum. Conversio ad Patrem unde indulgeat. Humilis a Filio veniae postulatio. Judicii horror. Ad misericordiam Dei confugit. Jesu nomen fiduciam praebet.

Domine Jesu Christe, Fili Dei vivi, qui expansis in cruce manibus propter mortalium omnium redemptionem hausisti calicem passionis, mihi hodie praebere digneris auxilium.

Ecce pauper venio ad te divitem, miser ad misericordem, ne recedam vacuus vel contemptus. Esuriens incipio te quaerere, ne deserar a te jejunus; famelicus accedo, ne recedam impastus. Et si antequam comedam suspiro, da vel post suspiria ut comedam. In primis, dulcissime Jesu, coram magnificentia tuae suavitatis confiteor adversum me injustitiam meam. Ecce, Domine, in peccatis fui conceptus et natus, et tu me abluisti et sanctificasti, et ego postea me majoribus sordidavi peccatis. Fui enim in necessariis natus, postea in spontaneis volutatus; sed tuae, Domine, miserationis non immemor, tulisti me de domo patris mei carnalis, et de tabernaculis peccatorum, et inspirasti mihi ut sequerer te cum generatione quaerentium faciem tuam, ambulantium semitam rectam, commorantium inter lilia castitatis; et tecum discumbentium in coenaculo altissimae paupertatis: et ego tot beneficiorum ingratus, post religionis ingressum multa commisi illicita, multa perpetravi nefanda; et ubi peccata emendare debui, peccata peccatis addidi. Haec sunt mala mea, Domine, quibus exhonoravi te, et maculavi me, quem ad imaginem et similitudinem tuam creasti (Gen. I, 27), superbia, vana gloria, et caetera multa alia, quibus vexatur et affligitur, laceratur et destruitur infelix anima mea. Ecce, Domine, iniquitates meae supergressae sunt caput meum, et sicut onus grave gravatae sunt super me (Psal. XXXVIII, 5); et nisi tu, cui proprium est misereri semper et parcere, dexteram tuae majestatis supponas, mergi cogor miserabiliter in profundum.

Attende, Domine Deus, et vide, quoniam sanctus: et ecce insultat adversum me inimicus meus, dicens, Deus dereliquit eum, persequar et comprehendam eum, quia non est qui eripiat (Psal. LXX, 11). Et tu, Domine, usquequo? Convertere et eripe animam meam, salvum me fac propter misericordiam tuam (Psal. VI, 5). Miserere filio tuo, quem dolore non modico peperisti: et noli attendere malum meum, ut obliviscaris bonum tuum. Quis est pater, qui filium non liberet? Aut quis filius, quem pater pietatis baculo non corripiat? Ergo, Pater et Domine, licet peccator sim, non possum non esse filius tuus, quia tu me fecisti et refecisti. Sicut peccavi, emenda me, et prius flagello me emendatum trade me Filio tuo. Numquid oblivisci potest mater infantem uteri sui? Et certe si illa oblita fuerit, tu, Pater, promisisti te non oblivisci (Isai. XLIX, 15). Ecce clamo, et non exaudis me; dolore crucior, et non consolaris me. Quid dicam vel quid faciam miserrimus? Ego tanto destitutus solatio, projectus sum a facie oculorum tuorum (Psal. XXX, 23). Heu me! de quanto bono in quantum malum cecidi! Quo tendebam, et quo deveni? Ubi sum, et ubi non sum? Ad quem aspiravi, et nunc in quibus suspiro? Quaesivi bona, et ecce turbatio. Ecce jam morior, et Jesus non est mecum. Et certe melius est mihi non esse, quam sine Jesu esse; melius est non vivere, quam vivere sine vita.

Et tu, Domine Jesu, ubi sunt misericordiae tuae antiquae (Psal. LXXXVIII, 50)? Numquid irasceris mihi in finem (Psal. LXXXIV, 6)? Placare, obsecro, et miserere mei, et non avertas faciem tuam a me (Psal. XXVI, 9), qui pro me redimendo non avertisti faciem tuam ab increpantibus et conspuentibus in te. Fateor quia peccavi, et conscientia mea meretur damnationem, et poenitentia non sufficit ad satisfactionem: sed creditum est quod misericordia tua superat omnem offensionem. Noli, quaeso, piissime Domine, scribere adversum me amaritudines meas (Job. XIII, 26), ut intres in judicium cum servo tuo (Psal. CLXII, 2): sed secundum multitudinem miserationum tuarum dele iniquitatem meam (Psal. L, 3). Vae mihi misero cum venerit dies judicii, et aperti fuerint libri conscientiarum; cum dicetur de me, Ecce homo et opera ejus. Quid faciam tunc, Domine Deus meus, cum coeli revelabunt iniquitatem meam, et adversum me terra consurget? Ecce nihil respondere potero; sed demisso capite prae confusione coram te stabo trepidus et confusus. Heu me miserum! quid dicam? Clamabo ad te, Domine Deus meus. Quare tacens consumor? Verumtamen si locutus fuero, non requiescit dolor meus: et si tacuero, amarissima amaritudine crucior interius. Plange, anima mea, sicut vidua super virum pubertatis tuae: ulula, misera, et plora; quoniam dimisit te sponsus tuus, id est, Christus.

Ira Omnipotentis, ne irruas super me, quia nunquam capi posses in me. Certe non est in toto me, quod posset tolerare te. Miserere, ne desperem, sed sperando respirem. Et si ego commisi unde me damnare potes, tu non amisisti unde salvare soles. Tu, Domine, non vis mortem peccatorum (Ezech. XXXIII, 11), nec laetaris in perditione morientium: imo ut mortui viverent, tu mortuus es, et mors tua peccatorum mortem occidit. Et si ipsi te moriente vixerunt, obsecro, Domine, ut ego te vivente non moriar. Mitte manum tuam de alto, et libera me de manu inimicorum meorum: ne supergaudeant mihi et dicant, Devoravimus eum (Psal. XXXIV, 25). Quis unquam, bone Jesu, de tua misericordia diffidat? qui cum inimici tui essemus, redemisti nos in sanguine tuo, et reconciliasti nos Deo (Rom. V, 10). Ecce sub tuae misericordiae umbra protectus ad thronum gloriae veniam postulans curro, clamans et pulsans donec miserearis mihi. Si enim ad veniam nos vocasti, veniam non quaerentes; quanto magis veniam impetrabimus postulantes?

Ne memineris, dulcissime Jesu, tuae justitiae adversus peccatorem tuum; sed esto memor benignitatis tuae adversus creaturam tuam. Ne memineris irae adversus reum; sed memor esto miserationis tuae adversus miserum. Obliviscere superbum provocantem, et respice miserum invocantem. Quid enim est Jesus, nisi Salvator? Ergo, Jesu, per temetipsum exsurge in adjutorium mihi: et dic animae meae, Salus tua ego sum (Psal. XXXIV, 3). Multum, Domine, de tua bonitate praesumo, quoniam tu ipse doces petere, quaerere et pulsare (Matth. VII, 7): et ideo tua oratione admonitus peto, quaero et pulso. Et tu, Domine, qui jubes petere, fac accipere; consulis quaerere, da et invenire; doces pulsare, aperi pulsanti. Confirma me infirmum, restaura me perditum, suscita me mortuum: et omnes sensus meos, cogitatus et actus dirigere et gubernare digneris in beneplacito tuo, ut de caetero tibi serviam, tibi vivam, tibique me tradam. Scio, Domine mi, quia ex hoc quod me fecisti, debeo tibi me ipsum; et quia me redemisti, et pro me homo factus es, deberem tibi plus quam me, si haberem, quanto tu major es, pro quo dedisti te ipsum. Ecce nec plus habeo, nec quod habeo, dare tibi possum sine te; sed accipe me tu, et trahe me ad te, ut tuus sim imitatione et dilectione, sicut tuus sum conditione, qui vivis et regnas in saecula.

CAPUT XL. Deo omnia sua commendat. Orat avocari vitia, virtutes concedi. Sanctos interpellat. Pro universis supplicat. Rursum pro se aliisque precatur.

Domine Deus omnipotens, qui es trinus et unus, qui es semper in omnibus, et eras ante omnia, et eris semper in omnibus Deus benedictus in saecula: tibi commendo hodie et omni tempore animam meam, corpus meum, visum, auditum, gustum, odoratum et tactum, omnes cogitationes meas, afflictiones, locutiones, actiones, omnia exteriora et interiora,, sensum et intellectum, memoriam meam, fidem et credulitatem meam, et perseverantiam meam, in manus potentiae tuae; ut custodias eas diebus et noctibus, horis atque momentis.

Exaudi me, Trinitas sancta, et conserva me ab omni malo, ab omni scandalo, et ab omni mortali peccato, ab omnibus insidiis et infestationibus daemonum, et inimicorum visibilium et invisibilium, per orationes Patriarcharum, per merita Prophetarum, per suffragia Apostolorum, per constantiam martyrum, per fidem confessorum, per castitatem virginum, et per intercessionem omnium sanctorum qui tibi placuerunt ab initio mundi. Expelle a me jactantiam mentis, et auge compunctionem cordis; minue superbiam meam, et perfice in me humilitatem veram, suscita in me fletum, mollifica cor meum durum et lapideum. Libera me, Domine, et animam meam ab omnibus insidiis inimici, et conserva me in tua voluntate. Doce me, Domine, voluntatem tuam facere, quia Deus meus es tu (Psal. CXLII, 10). Da mihi, Domine, sensum perfectum et intellectum, ut suscipere valeam profundam benignitatem tuam. Illud da mihi petere, quod te audire delectet et mihi expediat. Da mihi lacrymas ex toto affectu, quae peccatorum meorum possint dissolvere vincula. Audi, Domine meus et Deus meus, audi quae peto, et da quae petam ut audias. Si despicis, pereo; si respicis, vivo; si justitiam meam requiris, mortuus feteo; si cum misericordia respexeris, fetentem resuscitas de sepulcro. Quod odis in me, longe fac a me, et castitatis ac continentiae spiritum insere in me; ut quodcumque petiero, in ipsa petitione te non offendam. Tolle a me quod nocet, et praebe quod juvet. Praesta mihi, Domine, medicinam, unde mea possint curari vulnera. Da mihi, Domine, timorem tuum, cordis compunctionem, mentis humilitatem, et conscientiam puram. Praesta mihi, Domine, ut fraternam semper tenere valeam charitatem; et mala mea non obliviscar, aliena non requiram. Parce animae meae, parce malis meis, parce peccatis meis, parce criminibus meis. Visita me infirmum, cura me aegrum, sana me languentem, et suscita me mortuum. Da mihi, Domine, cor quod te timeat, mentem quae te diligat, sensum qui te intelligat, aures quae te audiant, oculos qui te videant. Miserere mei, Deus, miserere mei, et respice me de sede sancta majestatis tuae, et tenebras cordis mei radio splendoris tui illumina. Da mihi, Domine, discretionem discernendi inter bonum et malum, et concede ut sensum habeam vigilem. Peto a te, Domine, remissionem omnium peccatorum meorum, a quo et per quem mihi fiat propitiatio in tempore necessitatis et angustiae meae.

Sancta et immaculata virgo Dei genitrix Maria, et mater Domini nostri Jesu Christi, intervenire pro me digneris apud illum cujus meruisti effici templum. Sancte Michael, sancte Gabriel, sancte Raphael, sancti chori Angelorum atque Archangelorum, Patriarcharum atque Prophetarum, Apostolorum, Evangelistarum, martyrum, confessorum, sacerdotum, levitarum, monachorum, virginum, omniumque justorum, per illum qui vos elegit, et de cujus contemplatione gaudetis, vos rogare praesumo, ut pro me culpabili ipsi Deo supplicare dignemini, quatenus de faucibus diaboli, et de morte perpetua merear liberari. Largiri mihi digneris, Domine, perpetuam vitam, secundum clementiam ac benignissimam misericordiam tuam.

Da, Domine, Jesu Christe sacerdotibus concordiam, regibus, episcopis, et principibus juste judicantibus tranquillitatem et pacem. Oro, Domine, pro universa sancta Ecclesia catholica, pro viris et feminis, pro religiosis et saecularibus, pro omnibus rectoribus Christianorum, cunctisque in te credentibus qui pro tuo amore sancto laborant, ut perseverantiam boni operis obtineant. Praesta, Domine rex aeterne, virginibus castitatem, Deo dicatis continentiam, conjugatis sanctimoniam, poenitentibus indulgentiam, viduis et orphanis sustentationem, pauperibus protectionem, peregrinantibus reditum, lugentibus consolationem, defunctis fidelibus requiem sempiternam, navigantibus in portum venire salutis; optimis, ut in bonitate semper consistant; bonis et mediocribus, ut meliores fiant; prave agentibus et delinquentibus, ut cito se corrigant.

O dulcissime et misericordissime Domine Jesu Christe, Fili Dei vivi, Redemptor mundi, inter omnes et per omnia me miserum peccatorem confiteor: sed tu, clementissime Pater et summe, qui omnium misereris, non me patiaris a tua misericordia fieri alienum. Et tu, Domine Rex regum, qui inducias vivendi praestas, corrigendi mihi devotionem tribue; excita in me mentem quae te requirat, te desideret, et te, qui es ubique totus trinus et unus, semper prae omnibus amet, te timeat, tuamque voluntatem faciat. Praecipue ergo te, Domine sancte Pater, deprecor, qui es benedictus et gloriosus per omnia saecula, ut omnes qui mei memoriam faciunt in suis orationibus, et qui indignis orationibus meis se commendaverunt, et qui mihi aliquod charitatis officium et pietatis studium impenderunt, seu et illos qui consanguinitate ac cognationis affectu sunt mihi propinqui, tam et illos qui nunc consistunt in corpore, quam et illos qui teguntur funere, misericorditer gubernare digneris ne pereant. Omnibus etiam Christianis vivis adjutorium praestare digneris, et defunctis fidelibus absolutionem et requiem sempiternam per aeterna saecula. Nec non et illud magnopere supplico, Domine, qui es α et ω, ut cum extrema dies mea finisque vitae meae advenerit, tu ipse mihi sis misericors judex contra malignum accusatorem diabolum, et sis mihi perpetuus defensor adversus insidias hostis antiqui, et in societatem Angelorum omniumque sanctorum in sancto paradiso tuo perseverare facias, qui es benedictus in saecula saeculorum. Amen.

CAPUT XLI. Gratiarum actio et amoris desiderium. Beneficia Dei ad hoc recolit, ut amorem excitet. Passionis et resurrectionis Christi meditatio. Ardens Dei sitis.

Domine Jesu Christe, redemptio mea, misericordia mea, salus mea, te laudo, tibi gratias ago. Quamvis valde impares tuis beneficiis, quamvis multum expertes dignae devotionis, quamvis nimis macras a desiderata pinguedine dulcissimi tui affectus, tamen qualescumque laudes, qualescumque gratias, non quales scio me debere, sed sicut potest conari, tibi persolvit anima mea. Spes cordis mei, virtus animae meae, auxilium infirmitatis meae, compleat tua potentissima benignitas, quod conatur mea tepidissima imbecillitas. Vita mea, finis intentionis meae, etsi nondum merui te tantum, quantum debitor sum, amare: utique saltem desidero te tantum quantum debeo, amare. Illuminatio mea, tu vides conscientiam meam, quia, Domine, ante te omne desiderium meum (Psal. XXXVII, 10), et tu donas si quid bene vult conscientia mea. Si bonum est, Domine, quod inspiras, imo quia bonum est ut te velim amare; da quod me facis velle, da ut quantum jubes, tantum te merear amare. Laudes et gratias tibi ago pro desiderio quod inspirasti. Laudes et preces offero, ne sit mihi donum tuum infructuosum, quod tua sponte dedisti. Perfice quod incoepisti, dona quod me benigne praeveniendo desiderare fecisti. Converte, misericordissime, meum teporem in ferventissimum tui amorem.

Ad hoc, clementissime, tendit haec oratio mea, haec memoria et beneficiorum tuorum meditatio, ut accendam in me tuum amorem. Tua me, Domine, bonitas creavit, tua misericordia creatum ab originali peccato mundavit, tua patientia post illam emundationem Baptismi in aliis peccatorum sordibus volutatum hactenus toleravit, nutrivit, exspectavit. Exspectas tu, bone Domine, correctionem; exspectat anima mea ad sufficienter poenitendum, ad bene vivendum, tuae gratiae inspirationem. Deus meus, creator meus, tolerator meus et nutritor meus, esto adjutor meus. Te sitio, te esurio, te desidero, ad te suspiro, te concupisco: et sicut pupillus benignissimi patris orbatus praesentia, flens et ejulans incessanter ejus dilectam faciem toto corde amplectitur; sic et ego, non quantum debeo, sed quantum queo, memor passionis tuae, memor alaparum tuarum, memor flagellorum, memor crucis, memor vulnerum tuorum, memor qualiter pro me occisus es, qualiter conditus, qualiter sepultus, simul memor gloriosae tuae resurrectionis et admirabilis ascensionis, haec indubitata fide teneo, exsilii mei aerumnas defleo, spero tui adventus solam consolationem, ardenter desidero tui vultus gloriosam contemplationem.

Heu mihi, qui videre non potui Dominum Angelorum, humiliatum ad conversationem hominum, ut homines exaltaret ad conversationem Angelorum, cum Deus offensus moriebatur, ut peccator viveret! Heu qui tam admirabili, tam inaestimabili pietate praesens obstupescere non merui! Cur, o anima mea, te praesentem non transfixit gladius acutissimi doloris, cum ferre non posses vulnerari lancea latus tui Salvatoris, cum videre nequires violari clavis manus et pedes tui Plasmatoris, cum horreres effundi sanguinem tui Redemptoris? Cur non es inebriata lacrymarum amaritudine, cum ille potaretur amaritudine fellis? Cur non es compassa castissimae Virgini, dignissimae matri ejus, benignissimae dominae tuae? Domina mea misericordissima, quos fontes dicam erupisse de pudicissimis oculis, cum attenderes unicum filium tuum innocentem coram te ligari, flagellari, mactari? Quos fletus credam perfudisse piissimum vultum, cum suspiceres eumdem et Deum et Dominum tuum in cruce sine culpa extendi, et carnem de carne tua ab impiis crudeliter dissecari? Quibus singultibus aestimabo purissimum pectus vexatum esse, cum tu audires: Mulier, ecce filius tuus; et discipulus, Ecce mater tua (Joan. XIX, 26 et 27): cum acciperes discipulum pro Magistro, servum pro Domino? Utinam cum felice Joseph Dominum meum de cruce deposuissem, aromatibus condiissem, in sepulcro collocassem, aut saltem prosecutus vel consecutus essem, ut tanto funeri non deesset aliquid mei obsequii! Utinam cum beatis mulieribus corusca visione Angelorum essem perterritus, et audissem nuntium dominicae resurrectionis, nuntium meae consolationis, nuntium tam exspectatum, nuntium tam desideratum! Utinam, inquam, audissem ex ore Angeli, Nolite timere vos: Jesum quaeritis crucifixum; surrexit, non est hic (Marc. XVI, 6)! Benignissime, suavissime, serenissime, quando restaurabis mihi, quia non vidi illam beatam tuae carnis incorruptionem, quia non fui deosculatus loca vulnerum, fixuras clavorum, quia non respersi lacrymis gaudii cicatrices testes veri corporis? Admirabilis, inaestimabilis, incomparabilis, quando consolaberis me et compesces a dolore meo? Non enim capit in me dolor meus quamdiu peregrinus sum a Domino meo. Heu mihi, Domine, heu animae meae; recessisti, consolator vitae meae, nec vale dixisti mihi! Ingrediens vias tuas benedixisti tuis, nec adfui; elevatis manibus a nube susceptus es in coelum (Luc. XXIV, 50 et 51), nec vidi; Angeli promiserunt te rediturum, nec audivi.

Quid dicam? quid faciam? quo vadam? ubi eum quaeram? ubi vel quando inveniam? Quem rogabo? Quis nuntiabit dilecto, quia amore langueo? Defecit gaudium cordis mei, versus est in luctum risus meus: defecit caro mea et cor meum, Deus cordis mei et pars mea Deus in aeternum. Renuit consolari anima mea, nisi de te, dulcedo mea. Quid enim mihi est in coelo, et a te quid volui super terram? Te volo, te spero, te quaero: tibi dixit cor meum, Quaesivi vultum tuum; vultum tuum, Domine, requiram, ne avertas faciem tuam a me. Amator hominum benignissime, tibi derelictus est pauper; orphano tu eris adjutor. Mi advocate tutissime, miserere orphani derelicti: pupillus factus sum absque patre; anima mea quasi vidua. Respice orbitatis et viduitatis meae lacrymas, quas tibi offero donec redeas. Age jam, Domine, appare mihi, et consolatus ero; ostende faciem tuam, et salvus ero; exhibe praesentiam tuam, et consecutus ero desiderium meum; revela gloriam tuam, et erit perfectum gaudium meum. Sitivit in te anima mea, quam multipliciter tibi caro mea (Psal. LXII, 2). Sitivit anima mea ad Deum fontem vivum, quando veniam et apparebo ante faciem Dei mei (Psal. XLI, 3)? Quando venies, consolator meus, quem exspecto? O si quando videbo gaudium meum quod desidero! o si satiabor cum apparuerit gloria tua (Psal. XVI, 15), quam esurio! O si inebriabor ab ubertate domus tuae, ad quam suspiro; si potabis me torrente voluptatis tuae (Psal. XXXV, 9), quam sitio! Sint mihi Domine interim lacrymae meae panes die ac nocte, donec dicatur mihi, Ecce Deus tuus (Psal. XLI, 4); donec audiam, Anima, ecce sponsus tuus. Pasce me interim singultibus meis, pota me interim fletibus meis, refocilla me doloribus meis: veniet interea fortasse Redemptor meus, quia bonus est; nec tardabit, quia pius est. Ipsi gloria in saecula saeculorum. Amen.