 Ad Caietanum Golfierium |
Dominicus Mongiardinius  |
P. AUGUSTINO A MONTE FELTRIO
Viro disertissimo.
Ut certo refluus sitientes tempore Nilus
Pingui aegyptiacas proluit imbre plagas,
Eloquii sic rore tui, Augustine, salubri
Christiadum saturans arida corda rigas.
Spiritus intus alit lapsus tibi pectora coelo,
Et verba unde salus ipso agitante fluunt.
Te quippe humanae anteeunt duo lumina mentis
Hinc ratio, socia hinc arma secuta Fides.
Oblectas, pulchra quo captus imagine sensus
Arripit et rectum mente recondit avens.
Crede mihi, haec sedet unanimis sententia cunctis:
Causa est cordi, horres qui sua seque crepant.
Nam Demostheneo contorquens spicula nervo
Non alia populum tu ratione trahis.
Non alius rapuit tantas ad templa catervas,
Nunquam tam suadas hausimus aure preces.
Ut tenuit Paulus doctas animosus Athenas,
Est vox Felsineis sic tua grata viris.
Deerrantes avidis homines complecteris ulnis,
Utque lucrere Deo dulcia vincla iacis:
«Nonne sumus fratres uno de Patre creati
Quos nullo unanimes esse nocente decet?
Caverat hoc Heros supera qui missus ab arce
Vos fratres, inquit; fratribus unus amor.
Felices gentes queis fulgent dogmata Christi,
Lex recti cultus nuncia et illa Dei.
Quid, genus humanum, possis hac arte relicta
Subruta testantur saecula mole sua.»
Haec dicis, suadesque; nefas tibi cedit et error,
Luce nova veluti nox veniente fugit.
Vive diu, linguaeque potens quate verbere gentes
Quas arcta vinctas compede somnus habet.
Spes coeci incautos relevet prope limen abyssi,
Quemque colis populis cura sit una Deus.