Pagina:Rosati, Pietro – Carmina, 1887.djvu/123

119

virgo draconis victrix.

Pacatasque animis memorat coelestibus iras.
Tunc lacrymis caruere genae, depulsus et acer
Corde dolor, felix vestras cum venit ad aures
Nuncius, humanae patres ab origine gentis.
Ecce autem nebula fultus positisque sagittis
Monstrum torva tuens, auctorem quippe malorum,
Flammata Omnipotens fatis sic ora resolvit: 30
Heu stirpem invisam, iussa heu rescindere nostra
Audacem, Edenisque hominem detrudere regnis:
Insidias, versute, lues, aeternaque bella
Teque tuosque manent, vestris nec cernitur aetas
Exitiis positura modum, miserata labores.
Hoc tibi, Iesseûm Virgo sata sanguine regum,
Do proprium: tibi fas impune odisse, furentem
Vesana rabie squamisque adstantibus hydrum.
«His ego nec metas odiis nec tempora pono»
Tuque, o Virgo, odiis haud exsaturata quiesces. 40
Tempus quin veniet, sancto quum Flamine Natum
Parturies enixa gravis: divina propago,
Imperium sine fine; probrosa hic vincula rumpet.
Olli sub pedibus nequicquam advertere morsus
Conatus saniem et spumas aget ore cruentas,
Illisoque cadet cervix elata cerebro.
Dixerat: illa nova ridens in luce refulsit,
Ter dulces toto sonuerunt aethere cantus.
Hic vero immanis, visu mirabile, serpens
Quem super ingenti exitio miseraque ruina 50
Ira coquit euraeque vorant, insibilat horrendum
Ardens virgineum decus obtenebrare veneno:
Numine tuta Dei raptim fugit illa per auras.