Pagina:Rosati, Pietro – Carmina, 1887.djvu/98

94

mater educatrix

Aut quae causa viae? Genitrix haec sedula contra:
Accipe quaesiti causam; vel quid mihi mentis
Est audi potius. Spissa hic ubi procubat umbrā
Textilis, ut mecum rimeris te occule, nate;
Nec multum tempus, verum mens augurat, illam
Cernere erit natis referentem immitibus escam.
Ore fave, fixoque obtutu immobilis haere.
Mox pretium morae erit. Torpebat spiritus et vox,
Provida cum volucris peragrato denique campo 70
Advenit, ramoque redux propiore resedit.
Nunc oculis opus intentis, fili, aure susurrat
Exacuitque parens. Puer alite totus in illa est
Visurus praeda arrepta quo tendere pergat.
Limes erat qua fronde nova mage spinca sepes
Luxuriat; ramo huc nidum philomela trifurco
Frondibus e quernis congestum et caespite molli
Aptarat; remeabat eo, iamque ille sonorem,
Qualem cire solent tenerae ieiunia prolis,
Hauserat, in digitos properans cum matre, manuque, 70
Motis contendunt cunabula visere dumis.
Expleri nequeunt arrectaque colla tuendo
Et patulum guttur. Fili, mea sola voluptas,
Tunc mater, cernis quali natura creatrix
Ingenio volucrem docuit componere nidum,
Et qua diligere implumes ratione coegit,
Nullum ut lasset opus, studio minuente laborem?
Intentus puer ora tenet ceu carmine fixus
Cantato, longumque iterat lactissimus, eia!
Scis, mater, quae nunc animo sententia surgit? 80
Deinde puer; deferre domum eum stramine pullos.