gione ejus plurimum haesitare, et de conversione ipsius vehementer susurrare, quod videlicet a civitalc minime recess sset, translulit sc et conventiculum fralrum cum scholis suis ad villam quamdam ab urbc remolam. Statimque ego Meliduno Parisius redii, pacem ab illo ulterius sperans. Sed — quia, ut diximus, locum nostrum ab aemulo nostro fecerat occupari, extra civitatcm in monte S. Genovefae, scholarum noslrarum Vastra p jsui, quasi eum obsessurus qui locum occupavcrat nostrum. Quoaudito, magister noster statim ad urbem impudeuter rediens, schola— quas tunc habere poterat, etcotiventiculum fratrura ad pristinum reduxit mouasterium, quasi mililem suum, quem deseruerat, ab obsidione noslra liberaturus. Yerum, quum ifli prodessein’euderel, maxime nocuit. llle quippe anlea aliquos habebat qualescunque discipulos maxime propter lectionem Prisciani in qua plurimuni valere credebatur. Postquam autem magister advenit, omues pcnitus ami- sit, et sic a regimiue scholarum cessare compulsus est. Nec post multum tempus, quasi jam ulterius de mundaua desperans gloria, ipse quoque ad monasticam conversus est \itam. Post rediium vero magistri nostri ad urbem, quos conflictus disputatiouum scholares nostri, tam cum ipso, quam cum discipulis ejus habueriut, et quos fortitua eventus in his bellis dederit nostiis, imo mihi ipsi in eis, te quoque res ipsa jam dudum edocuit. Illtid vero Ajacis et tempjrautius loquar, et au.lacler proferam[1] :
Si queritis hujus Fortunam pugnse, noa sum superutus ab HIo.
Quod si ego taceam, res ipsa clamat, et ipsius rei finis indicat.
III. Dum verohaec agerentur, carissima mihi mnter mea Lucia repalriare v me compulit. Quaj videlicet, post convcrsionem Berengarii palris mei ad professionem monasticam, id » *m facere disponebat. Quo complcto, reversus sum in Franciam, maximc ut de Diviniate addiscerem, quandojam siepe fatus magistcr noster Guillelmus in episcopatu Gatalaunensi polhbat, in hac autem lectione magistcr ejus Anselmus Landunensis maximam ex antiquitate auctorilatem tunc tenebat.
Accessi igitur ad hunc scnem, cui raagis longacvus usus quam ingenium vel memoria nomen comjiaraverat. Ad quem si quis dc aliqua quacstione pulsandum accederet incertus, redibat incertior. Mirabilis quidem eral in oculis ausciiltantium, sed nullus in conspeclu qMrrstionanlium. Verborum usum habebal mirabilem, red sensu contemplibilern, et rationc vacuum. Quum ignem accenderet, doinumsuam fumo implcbnt, nonluce illustrabat. Arborejus tota infoliis aspicicn.ibus a longe conspicua videbatur, sed pro- pinquantibus et diligentius intueutibus infructuosa reperiebatur. Ad hanc
- ↑ Ovide, Mitamorph., xm, 89.
