si aliquid scripsissem quod a catholica fide dissentirct, paratum esse ad correptionem vel satisfactionem obtuli. Ule autem statim mihi pracipit libellum ipsum archiepiscopo illisque semulis meis dcferre, quatenus ipsi me judicarent, qui mc super hoc accusabant : ut illud in me etiam complerctur : « Etinimici nostri sunt judices1.» Sacpius autem illi inspicientesatqae revolventes libellum, nec quid in audientia proferre adversum irie audcrcnt invcnientes, distulerunt usque in finem concilii libii, ad quam anhclabant, damnationem. Ego autem, singulis diebus antequam sederel concilium, in publice omnibus secundum quam scripseram fidem catholicam disserebam, et cum magna admiratione omnes qui audiebaut, tam vcrborum apertionem, quam sensum nostrum, commendabant. Quod quum populus et clerus inspiceret, cceperunt adinvicem dicere : « Ecce nunc palam loquilur, ct nemo in cum aliquid dicit ; et concilium ad finem festinat, maximc in eum, ut audivimus, congregatum. Nunquid judices cognoverunt quia ipsi potius quam ille crrant ? » Ex quo semuli nostri quotidie niagis ac magis inflammabantiir.
Quadam autem die, Albericus ad me animo intentandum cum quibusdam discipulis suis accedens, post quscdam blanda colloquia, dixit se mirari quoddam, quod in libro illo notaverat : quod scilicet, quum Deus Deum genueril, nec nisi unus Deus sit, negarem tamen Deum seipsum ge- uuisse. Cui statim respondi : « Supcr hoc, si vultis, rationem proferam. — Non curamus, inquit ille, rationem humanam, aut sensum nostrum in talibus, sed autontatis verba solummodo. » Cui cgo : « Vertite, inquam, folium libri, et invenietis auctoritatem. » Et erat praesto liber quem secum ipse detulerat. Revolvi ad locum quem noveram, quem ipse minime compererat, aut cui non nisi mihi nocitura quserebat. Et voluntas Dei fuit, ut cito occurreret mihi quodvoIebam.Erat aulcmsententia iutitulata : Augustinus de Trinitatey lib. I : « Qui putat ejus potentiae Deum, ut seipsum ipsc genuerit, eo plus errat quod non solum Deus ita non est, sed ncc spirilualis creatura, nec corporalis. Nulla enim omnino res est, quae seipsam gignat. »
Quod quum discipuli ejus qui aderant audissent, obstupefacti erubescebant. Ipse autem, ut *e quoquomodo protegeret : « fiene, inquit, est intelligendum. » Ego autem subjeci hoc non esse novelluni, sed ad praesens nihil
altinere, quum ipse verba tautum, non sensum requisisset. Si autem sensum et rationem attendero vellet, paratum me dixi ei ostendere, secundum
ejus sententiam, quod in cam lapsus essct hscresim, secundum quani is qui
1 Deuter, c«p. nxii, v. 31.
