hocque ulterius tantum suum esse consilium, ut ad abbatiam meam, hoc est monasterium Sancti Dionysii, abbas meus, qui aderat, me reduceret ; ibique pluribus ac doctioribus personis convocatis, diligentiori examine quid super hoc faciendum esset statueretur. Assensit legatus huic novissimo consilio, et cæteri omnes. Inde mox legatus assurrexit, ut missam celebraret, antequam concilium intraret, et mihi per episcopum illum licentiam constitutam mandavit, revertendi scilicet ad monasterium nostrum, ibi expectaturo quod condictum fuerat.
Tunc æmuli mei, nihil se egisse cogitantes si extra diœcesim suam hoc negotium ageretur, ubi videlicet judicium minime exercere valerent, qui scilicet de justitia minus confidebant, archiepiscopo persuaserunt hoc sibi valde ignominiosum esse, si ad aliam audientiam causa haec transfertur, et periculosum tieri, si sic evaderem. Et stalim ad legatum concnrrentes, ejus immutaverunt sententiam, et ad hoc iuvitum pcrtraxerunt, ut librum sinc ulla inquisitione damnarct, atque in conspectu omnium slatim combureret, et me in alieno monastcrio percnni clausura cohiberet. Dicebant enim ad damnationern libelli satis hoc esse deberc, quod nec romani ponlilicis, nec Ecclesia ; auctoritate commcndatum legere publicepraesumpscram, atque ad transcribendum jam pluribus eum ipsc praestitissem ; et hoc pcrutile futurum fidei chrislianae, si exemplo mei multorum similis praesumplio praeveuirelur. Quia autem legatus ille minus quam necessc esset litteratus fuerat, plurimum archicpiscopi consilio utebatur, sicut et archiepiscopus illorum. Quod quum Carnotensis prccsensisset episcopus, statim maclunameuta haec ad me retulit, et me vehementer hortatus est ut hoc tanto lenius tolerarem, quanto violentius agerc cos omnibus patebat ; atque hanc tam manifestae invidias violentiam eis plurimum obfuturam, et mihi profuturam non dubitarem ; nec de clausura monasterii ullatcnus pcrturbarer, sciens profecto legatum ipsum, qui coactus hoc facicbat, post paucosdies, quum hiuc recesscrit, mc peiiitus liberaturum. Et sic me, ut poluit, flcntcm flens et ipse consolatus est.
Vocatus itaquc statim ad concilium adfui, et, sine ullo discussionis examine, meipsum compulerunl propria manu librum mcmoratum meum in igncm projiccre. Et sic combustus est, ut tamen quum nihil diccre viderentur, quidamdeadversariismeisidsubmurmuravit,quod in libro scriptum deprehenderat, solum Dcum Patrcm omni|>otcntem cssc. Quod quum legatus subintellexisset, valdc admirans ci respondit hoc necdc pucrulo aliquo credi debere, quod adeo erraret, quum communis, inquit, fides et teneat et prosfiteatar tres omnipotentes esse. Quo audito, Terricus quidam, scholarum magister, irridendo subintulit illud Athanasii :« Et tamen nou tres omni-
