rantium, ot quorumdam discipulorum nostrorum siuTmgio, nocle latentcr aufugi, atque ad terram comitis Theobaldi proximam, ubi antea in cella moralus fueram, nbcessi. Ipse quippe et mihi aliquantulum notus erat, et oppressionibus meis quas audierat admodum compaticbatur. Ibi autem in castro Privigni morari ccepi, in cella videlicet quadam Trecensium monacborum, quorum prior anlca mihi familiaris extiterat, et valde dilexerat : qui valde in adventu meo gavisus, cum omni diligentia me procu- rabat. Accidit autem, quadam dic, ut ad ipsum castrum abbas noster ad praedictum comitcm pro quibusdam suis negotiis veniret. Quo cognito, accessi ad comitem cum priore illo, rogans eum quatenus pro me ipse intercederet ad abbatem nostrum, ut me absolvcret, et Hcentiam daret vivendi monastice - ubicunque mibi competens locus occurreret. lpse autcm, et qui cum eo erant, in consilio rem posuerunt, responsuri comili super hoc in ipsa die, antc quam recederent. Inito autem consiiio, visum est eis me ad aliam abbatiam velle transire, et hoc suic dedecus immensum fore. Maximaa namque glorise sibi imputabant quod ad eos in conversione mea divertissem, quasi caeteris omnibus abbatiis contcmptis ; et nunc maximum sibi imminere dicebnnt opprobrium, si, eis abjectis, ad alios transmearem. Unde nullatenus vel me, vel comitem superhoc audierunt ; imo mibi statim oomminati sunt, quod, nisi festinus rcdirem, mc excommunicarent ; ct priori illi, ad quem rcfugcram, modis omnibus interdixerunt ne me dcinceps retineret, nisi excommunicationis particeps esse sustineret. Quo audito, tamprior ipse quam ego valde anxiati fuimus.
Abbas autem in hac obstinatione recedens, post paucos dies defunctus est. Cui quum alius successi>~set, conveni eum cum episcopo Meldensi, ut milii hoc quod a praedecessore ejus peticram indulgeret. Gui rei quum ucc illc primo acquiesceret, postea intervenienlibus amicis quibusdam nostris, rcgem ct consihum ejus super hoc compellavi ; et sic quod volebam impetravi. Stcphanus quippe, regis tunc dapifer, vocalo in partem abbate et familiaribus ejus, quaesivit ab cis cur mc invitum retincre vellcnt, cx quo incurrere facile scandalum possent, et nullam utilitatem habere : quum , nuliatenus vita mea et ipsorum convenire possent. Scicbam autem in hoc regii consilii scntentiam esse, ut quo minus regularis abbatia illa esset, magis regi esset subjecta atque utilis, quantum videlicct ad lucra temporalia ; nnde me facile regis et suorum assensum consequi credideram ; sicque actum cst. Sed ne gloratiouem suam, quam de mc habcbat, monasterium nostrum amitteret, concesserunt mihi ad qnam vellem solitudinem transire, dummodo nulli me abbatiao subjugarem ; hocque in prascntia regis et suorum utrinque assensum est et conKrmatum.
