ejus cujus operatioui cuncta quae in Ecclesia ministrantur beneficia specia- liter assignatur ? Non tamen lioc ita conjicimus, ut quum Paraclelum primo nostrum vocaverimus oratorium, uni ipsum personae uos dicasse fateamur ; sed propter eam quam supra reddidimus causam, in memoriam sciiicet nostra consolationis, quanquam si illo quoque, quo credilur, modo id fecis- semus, non esset rationi adversura, licet consuetudini incognitum.
XIII. Hoc autem loco me corpore latitante, sed fama tunc maxime univer- sum mundum perambulante, et illius poelici figmenti, quod Echo dicitur, instar penitus recinente, quod videlicet plurimum vocis habeat, sed nihil subest : priores a ?muli, quum per se jam minus valerent, quosdam adver- sum me novos apostolos, quibus mundus plurimum credebat, excitaverunt ; quorum alter regularium canonicorum vitam, alter monachorum se rcsus- citasse gloriabatur. Hi pradicando per mundum discurrentes, et me impu- denter quantum poterant corrodcntes, non modice tam ecclesiasticis quibus- dam quam secularibus potestntibus contemptibilem ad tempus eflecerunt, et de mea tam fide quam vita, adeo sinistra disseminaverunt, ut ipsos quo- que amicorutn nostrorum pracipuos a me averterent, et si qui adhuc pris- tini amoris erga me aliquid retinerent, hoc ipsi modis omnibus, metu illorum, dissimularent. Deus ipse mihi testis est, quoties aliquem ecclesiasti- carum personarufn conventum adunari novcram, bocin damnationem nfeam magis credebam. Stupefactus illico quasi supervenientis ictum fulguris, ex- pectabam ut quasi haereticus aut profanus in couciliis traherer, aut synago- gis.Atque ut de pulice ad leonem, de formica ad elephaulem comparatio ducatur, non me mitiori animo persequebantur a ?muli mei, quam beatum olim Athanasium haeretici. Saepe autem (Deus scit) in tantam lapsus sum desperationem, ut christianorum finibus excessis, ad gentes transiie dispo- nercm, atque ibi quiete, sub quacunque tribnti paclioue, inter inimicos Chrisli chrisliaiie vivere ; quos tanto magis j ropitios me habitnrum crede- bam, quanto me minus christianum ex imposilo mihi crimine suspicaren- tur, et ob hoc facilius ad seciam suam inclinari posse crederent.
XIV. Quum autem lantis perturbationibus incessanter affligerer, atque hoc extremum mihi superessetconsilium, et apud iuimicos Gliristi ad Christum confugerem, occasionem quamdam adeptus qua insidias istas paululum de- cliuare me credidi, incidi in christianos atque monachos gentibus longo sa> viores atque pejores.
Erat quippe in Britannia minore, in episcopatu Venetensi, abbatia quac- dam Sancti Gildasii Ruiensis, pmtore deluncto desolata, ad quam me concors fralrum electio cum asseusu priucipis terree vocavil, atque hoc
