“Mox ventō maximō mare turbātum est, ac brevī omnia hominibus mortem praesentem minārī vidēbantur. Iōnās autem somnō cōnsōpītus nihil audīvit, priusquam ā vectōribus cēterīs excitātus est.
“Tum omnēs, ad vōta conversī, suum quisque deum[1] precātī sunt ut ē perīculō tantō ēriperentur. Postrēmō autem ūnus: ‘Nihil hoc prōficit,’ inquit. ‘Sortēs, sociī, coniciāmus, sī forte ita cognōscere possīmus, cuius culpā in hoc tantum[2] malum inciderīmus.’
“Sortibus coniectīs, Iōnās est dēsignātus. Quem igitur in mare ēiēcērunt, ac tempestās serēna statim cōnsecūta est. Iōnam piscis immānis vorāvit, sed tribus post diēbus in lītus incolumem ēiēcit.”
“Hui!” inquit Sextus. “Mihi quidem etiam Stasimō[3] maiōra tū fingere posse vidēris.”
“Haec autem vēra sunt,” inquit Anna īrā incēnsa. “Nihil amplius ā mē hodiē audiētis.” Quae cum dīxisset, sē cum Lūciō in cameram recēpit.
Līberī igitur, ut potuērunt, hōrās diēī longās trahēbant. Sub noctem, cum iam advesperāsceret, vōx canentis[4] ē camerā ad eōrum aurīs adlāta est. “Audīte,” inquit Cornēlia; “māter Lūcium iam cōnsōpīre cōnātur.” Tum, ut omnēs tacentēs sedēbant, vōx Drūsillae plānē audīrī poterat:[5]
