Pagina:Ariosto, Ludovico – Lirica, 1924 – BEIC 1740033.djvu/195

189

vii - lirica latina

 10Iuppiter, ut rutilo reteguntur lumine silvae,
et procul horrenti quatitur nemus omne fragore;
labitur ille impos mentis, rigor occupat artus,
stant immoti oculi, ora immota, immobile pondus.
Quod tum me censes potuisse effíngere carmen
 15ardentique tuo solatia terre dolori,
vulnere pene pari misere graviterque iacentem?
Ast ubi iam sese desertis sedibus infert,
tristia qui celeri obsedit praecordia cursu,
sanguis, et exclusos vocat ad sua munia sensus;
 20haec tibi, quae forsan tarda intempestaque sordent,
— ne refuge — haud duri canimus solatia casus,
sed potius tacitos renovantia carmina fletus.
Ipse tuis lacrimis lacrimas miscere, gravique
usque etiam cupio tecum certare dolore.
      25An quicquam dignum lacrimis an flebile quicquam
impia pectoribus poterunt immittere nostris?
seu venit in nientem venerandae gratia frontis,
qua me, quaque alios quoscumque benignus amares,
excipere illa tui merito studiosa solebat;
 30seu subit il li us gravitas condita lepore
eloquii, qua sueta tui placare tumultus
est animi, quondam cimi ageret fortuna sinistre
cum rebus male fida tuis, ut limina supplex
exutus regno tereres aliena paterno;
 35et quamvis per te multum tibi consulis ipse,
nec documenta parum sophiae, quibus impiger omne
impendis studium, prosint, tamen usque fateris
iuverit auditae quantutn te cura parentis;
sive pudicitiam tumulo spectamus eodem
 40exanimem condi, probitas ubi clara fidesque,
religio, pietasque tua cum matre teguntur.
— Heu inorimi exemplar, columen, tutela bonorum,
Pica iacet veteris demissi ab origine Pici ;
Laurentis Pici, qui te, Saturne, parentem
 45rettulit, antiqui tu sanguinis ultimus autlior;