transcendat animus, dextrâque litore oceani incedat. & mox : Ab extremo aquilone, ad initium orientis æstivi, Scythæ sunt. extra eos, ultraque aquilonis initia, Hyperboreos aliqui posuêre; pluribus in Europâ dictos. Primum inde noscitur promontorium Celticæ Lytarmis: fluvius Carambucis; ubi, lassatâ cum fiderum vi, Riphæorum montium deficiunt juga. In eamdem sententiam Mela, lib. I, cap. ultimo: Ripas Tanais Sauromatæ, & ripis hærentia possident. una gens, aliquot populi, & aliquot nomina. & mox : Tum continuis rupibus late aspera & deserta regio, ad Arymphæos usque promittitur. mox: ultrà surgit mons Riphæus: ultraque eum jacet ora, quæ spectat oceanum : scilicet Hyperboreorum ora, sive regio; quam sic describit lib. III, cap. V : In Asiatico litore primi Hyperborei super aquilonem; Riphæosque montes, sub ipso siderum cardine jacent : ubi sol non quotidiè, ut nobis, sed primum verno æquinoctio exortus, autumnali demum occidit; & ideò sex mensibus dies, & totidem aliis nox usque continua est. terra angusta, aprica, per se fertilis. Ex quibus tum Melæ, tum Plinii verbis quàm disertissimè perspicitur, Riphæos monteis partim in Europâ, partim in Asiâ, oceani septemtrionalis litori, ex occasu in ortum versùs, obtentos fuisse, angustâ Hyperboreorum regione interpositâ. hinc enim Plinius, tam ex Asiæ, quàm Europæ interioribus, ad océani lítora proficiscentibus dictos transcendendos tradit monteis. Hinc etiam est, cur Dionysius mox post Arimasporum gentem, sangó posuerit Wóvev; nempe,quia angusta tantùm Hyperboreorum intercedebat regio. Eumdem Riphæis montibus tribuit situm Æthicus cosmographus, his verbis: Europæ incipit initium sub plagâ septemtrionali, à fluvio Tanai, quà Riphæi montis ardua; Sarmatico adversa oceano, Tanaim fluvium fundunt. Ptolemæus eodem hoc situ Hyperboreos describit morteis; perperam eos, ac falsò à Riphæis, quos malè adversùm Tanais collocat ortum diversos faciens; quum fuerint iidem. Æthicus alio in loco utrumq; nomen cõfundens, Fluvius, inquit, Tanais nascitur de monte Hyperboreo, quà sunt Riphæi montis ardua. Sed idē, mox posteà, longiùs etiam versùs meridiem extendit Hyperboreos, his verbis : Borysthenes nascitur de monte Hyperboreo. Quod opidò falsum est. nam circa Borysthenis fonteis nulla sunt montium juga: sed contrà, lacus atque paludes. Hodiè prædicto tractu ingentia montium juga, à faucibus Albi sinus ad ostium usque Obii fluminis, & promontorium ejusdem nominis, litori Russiæ, & septemtrionali oceano obtenta noscuntur, longitudine IↃ CCCC circiter millium passuum. Nomen nunc à situs figurâ in universum acceperunt, quo accolis Russis Kameny poyas, id est, lapideum cingulum, quia terram cingunt, adpellantur; alio quoque vocabulo, ab adluente flumine tracto, Oby nuncupati. Magnitudinem Riphæorum montium indicat maximè Plinius, lib. IV, cap. XII, his verbis: Sevo mons ibi immensus, nec Riphæis jugis minor, immanem, ad Cimbrorum usque promontorium, efficit sinum, qui Codinus vocatur. Sevo quidpe mons est, qui à Lappiæ extremis finibus, & sinus Albi faucibus, ex adverso Obii montis, exsurgés, inter Svediam & Norvagiam, ad hujus usque opidum maritimum Opslo (Aslo est aliis) protenditur; ut suo loco latiùs demonstrabitur. Ptolemæus Hyperboreis suis montibus rectè longitudinem tribuit IↃCCCC mill. pass. tantum enim spatium eos hodiè occupare, inter sinum Album & Obii amnis ostium, antè dixi. Plinius, ut suprà relatum, ad Carambucin flumen deficere, lassatâ eum fiderum vi, Riphæorum montium juga tradit. quod ad vastum immensumque Obii os hodiè fieri scimus. unde, extra omnem controversiam, Obius est antiquorum CARAMBUCIS; de quo ita Stephanus: Καραμβύκαι, έθνος Υπερβορέων, από ποταμού Καραμβύκα, ως Εκαταίος. id est: Carambycæ gens Hyperboreorum, à flumine Carambyce dicta; teste Hecatæo. Et alio loco : Ελίξoια, νήσος Υπερβορέων, ουκ ελάσσων Σικελίας, υπό ποταμώ Καραμβύκα: οι νησιώται Καραμβύκαι, ώς Εκαταίος. id est : Elixona, insula Hyperboreorum haud minor Siciliâ, sub flumine Carambyce: unde insulani Carambycæ; teste Hecatæo. Novam zemblam hodiè efle, cùm situs, tùm magnitudo manifestò indicant. Hinc rectissimè Gerardus Mercator, nobilissimus nostri sæculi geographus, Celticæ promontorium Lytarmin interpretatus est id, quod hodiè vulgò nautis dicitur Capo d'Oby, id est, promontorium Obium. Quin & ipsa dictorum montium juga dicta fuisse ÓBIA, jam inde antiquis ab sæculis, ex Athenæi lib. VI, cap. IV colligo. quamquàm ibi mirisicè tùm res, tùm re
