protensos, ilia coxasque habitiores, suras carnosiores, extrema manuum pedumque in orbicularem ductum desinentia, singulaque membra succi plena. Ad hæc incessus gressusque modestus, motus decentior, gestus digniores, totiusque præterea corporis ordine atque symmetria, figura ac habitudine longe lateque in omnibus speciosissima, nullumque in tota creaturarum serie, neque spectaculum adeo mirandum, neque miraculum perinde spectandum, ut nemo nisi cæcus omnino non videat deum ipsum quicquid pulchritudinis capax est mundus universus in mulierem simul congessisse, ut ob id illam omnis creatura stupescat, & multis nominibus amet, ac veneretur, usque adeo ut usu venire videamus quod incorporei spiritus, dæmonesque mulieres sæpissime ardentissimis amoribus depereant, quæ non fallax opinio est, sed multis experimentis nota veritas. Atque ut omittam ea quæ poetæ nobis de amoribus deorum, eorumdemque amasiis tradidere, ut Apollinis, Daphne, Neptuni, Salmonea, Herculis, Hebe, Iole, & omphale, cæterorumque deorum amasiis, & ipsius Iovis admodum multis, Hoc tam divinum pulchritudinis munus diis, hominibusque amabile sacra eloquia in mulieribus præ cæteris gratiarum dotibus in multis locis celebriter commendant [Gene. 6.]. Hinc legitur in Genesi quod videntes filii Dei filias hominum quod essent pulchræ, delegerunt uxores sibi ex illis quas voluerunt. Legimus etiam de Sara Abrahæ quod fuit pulchra præ aliis terræ mulieribus, imo pulcherrima. Sic servus Abrahæ cum vidisset Rebeccam eximiæ pulchritudinis puellam, dixit tacitus secum: Hæc est quam præparavit Dominus filio Abrahæ, Isaac, & Abigail
