Jump to content

Pagina:Dialogues of Roman Life.djvu/105

E Wikisource
Haec pagina emendata et bis lecta est
94.
IULIA ET SULPICIA

autem, dīvitis senātōris uxor, fēmina admodum molesta, similem habet. [Exit Canidia.]

I. O rem incommodam! Sed ne istud quidem ipsum me prohibēbit de umbella tam lepida glōriāri.

S. Recte dicis, mea Iulia.

T. [Callide.] Sed tu, carissima, nonne dixisti ad Varrōnis te ituram esse ut poētae novi recitātiōnem[1] audīres.

S. [Superbius surgit.] Est mihi paullum temporis, si quid aliud habes quod mihi ostendere velīs.

I. Age, festīnes, Sabina; adfer novas taenias, si forte illas cinerārius iste improbus domum mīsit.

[Sabina adfert gemmas.]

Sabina. Ecce, domina.

I. En hīc sunt. [Exit Sabina.] Placentne?

[Gemmis se ornat.]

S. Sunt pulcherrimae! [Iulia prope sedet.]

I. Illam acum discrīminālem, rem exquīsītam—

S. Exquīsītam vēro!

I. —nuper mihi dedit Domitius, et diadēma illud, ex auro et gemmis contextum.

S. Diadema quoque! Quam fulget! O te fēlicem!

  1. recitationem. It was a fashionable amusement to hear poets recite their new poems which were yet only in manuscript.