Met. —in caput rēgium dēiēcit.
Marc. O nefās! An pastor regem interficere sustinuit?
Met. Sustinuit: et relicto in volnere tēlo, ambo se forās ēiciunt.
P. Num effūgērunt incolumes hi scelerāti?
Met. Effugerunt. Mox, audita re, tumultus fit et concursus populi. Tanaquil, māter Servi, claudi rēgiam iubet, et Servii, properē acciti, dextram tenens, ōrat ne inultam mortem soceri sinat.
Mare. Mulier constanti et forti animo! Quid deinde factum est?
Met. ‘Tuum est,’ ait Tanaquil, ‘tuum est, Servi, si vir es, regnum. Qui sīs, non unde nātus sis reputa.’
P. Sed quid facit populus intereā?
Met. Populum ex superiore parte aedium per fenestras adloquitur Tanaquil, iubetque bono esse animo: nam regem subito ictu sōpītum, iam ad se rediisse: et propediem regem ipsum illos vīsūros.
Marc. O quam audāciam! Quid aliud?
Met. ‘Interim, inquit,’ Servio Tullio obtemperāte, o cīves. Is iūra reddet, et alia regis mūnia obībit.’ Itaque Servius sēde rēgia sedens alia dēcernit, de aliis consultūrum se regem esse simulat.
P. At quamdiū regis mors latēbat? Nonne populus id quod erat suspicābatur?
