170 Davides Euhnkenius.
est, quam cum auctorum ignominia et dedecore in lucem proferri. Leidae cum Hemsterhusius studiorum spatia decurrebat, vixdum expleto decimo nono aetatis anno, Amstelodamum, ut iuventuti studiosae viam ad mathesin et philosophiam praeiret, honorifice invitatur. Quis est, qui talem provinciam nactus non totam studiorum rationem commutasset? non humaniores litteras veluti crepundia abiecisset? Talis stultitia in alios, ab angustis doctrinae compendiis profectos, cadere poterat, in Hemsterhusium non poterat, qui praeclare sciret, quo societatis vinculo hae disciplinae inter se devinciantur. Ac reperit Amstelodami, quorum consuetudine elegantiorum litterarum studium non mediocriter aleret. Ornabat tum illam urbem ingeniosus poeta et disertus poetarum Latinorum interpres, Ianus Broukhusius. In eadem tum aliquot annos degebant Stephanus Berglerus et Ludolphus Kusterus, ille veteris philosophiae scientia, hic critica facultate, uterque Graecis litteris tam excellens, ut ambiguum posteris reliquerint, uter utri ea laude praestaret. Quorum amicitiam Hemsterhusius appetebat cupidissime, tenebatque eo constantius, quo magis ingenium talium virorum sermonibus ad omnis elegantiae sensum acuebatur. Hac tam felici velut contagione Broukhusius in eum transfudit Propertii, Kusterus Aristophanis amorem, salutarem deinceps utrique poetae futurum.
Sed iam ante intervenerat, quod Hemsterhusium cum Graecis Musis arctius coniungeret. Destituerat vir doctus (I. H. Lederlius) Iulii Pollucis editionem, quae Amstelodami parabatur. Quaeritur, qui destitutas partes excipiat. Itur ad Hemsterhusium. Is, Graevii auctoritate impulsus, operis curam suscipit, et commentatione, iuvenili illa quidem, verumtamen iuvenis Hemsterhusii, eruditissimorum hominum oculos animosque in se convertit. Ipse auctor (quis enim tali aetate se ipsum contemnat?) de hoc opere satis bene sentiebat. Brevi post a Richardo Bentleio, Britanniae Aristarcho, litteras accipit, quibus quidem opera Polluci navata eximie lau-
