190 Davides Euhnkenius.
historiam orsus sit, nescimus, initio primi libri intercepto. Atqui, si Troianorum errores memoravit, id fecit eo consilio, quo Graecorum errores attigit, ut civitatum ab illis conditarum primordia demonstraret. Levior est Barthii ratio, nec digna, quae refellatur, cui Advers. LX, 6. Velleius tantum praeconem Romani nominis agere videtur, ut eo solo fine scripsisse videri possit. Si igitur haec adulatio a nullo gratiae profecta est aucupio, relinquitur, ut saevi et suspicacis domini metu sit expressa. A qua necessitate adulandi caussas Tacitus etiam repetit Ann. I, 1. forte Velleium respiciens: Tiberii Caiique et Claudii ac Neronis res florentibus ipsis ob metum falsae. Dicat aliquis cum Lipsio Epist. Quaest. V, 11. Vera scribere si non licuit, falsa non debuit. Nemo silentii caussam reddit. At sic Velleio in otio inertissimo consenescendum fuisset; qualis vita magnis et gloriae cupiditate incensis ingeniis mors est; neque historia Romana attingenda. Et quis tam hospes est in Caesarum historia, quin sciat, ipsum silentium probis doctisque viris crimini fuisse? Haec tam misera scriptorum sub tyrannis conditio facit, ut si minus excusandum, certe lenius accusandum Velleium arbitrer, praesertim cum eiusdem culpae socios habeat, ne de poëtis dicam, Valerium Maximum, Senecam, Curtium, utrumque Plinium, Quinctilianum et alios. Atque hanc sententiam, praeter K. Bentleium ad Lucan. I. 33. maturiore aetate idem, qui iuvenis alia onmia senserat, Perizonius in Curtio vind. pag. 5. probavit. Alii alia in Velleio reprehendunt maiore cum iniquitate. Mitto Aldum nepotem, hominem nullo in his litteris sensu praeditum, qui ad II. 52. Velleium non optimum Latinitatis auctorem vocat. Barthio occurrendum est, qui Advers. XVI. 7. et ad Stat. 11. Achill. 146. orationis elegantiam Velleio facile concedens, tamen sibi in eo castrense dicendi genus visus est reperisse. Quis non atrum verborum et locutionum castrensium indicem, quo talis accusatio confirmaretur, exspectasset? At ille ridicule defungitur duobus exemplis verborum praescribere et praedicere pro supra dicere.
