Agnovit eos Josephus, nec ipse est cognitus ab eis.
Noluit indicāre statim qui esset: sed eos interrogāvit tanquàm alienos, Unde venistis et quo consilio?
Qui responderunt: Profecti summus è regione Chanaan, ut emamus frumentum.
Non est ità, inquit Josephus; sed venistis huc animo hostili; vultis explorare nostras urbes et loca Egypti parum munita.
At illi: Minimè, inquiunt: nihil mali meditamur: duodecim fratres sumus; minimus retentus est domi à patre: alius vērò non superest.
Illud Josephum angēbat, quòd Benjaminus cum cæteris non aderat.
Quare dixit eis: Experiar an verum dixeritis: maneal ūnus ex vobis obses apud me, dum adducatur huc frūter vester minimus; cæteri, abīte cum frumento.
Tunc coeperunt inter se dicere: Meritò hæc patimur: crudeles fuimus in fratrem nostrum; nunc pænam hujus sceleris luimus.
Putabant hæc verba non intelligi à Josepho; qui per interpretem cum eis loquebatur.
Ipse autem avertit se parumper, et flevit.
