monis amaritudinem (nam in die parasceves exponebat mortem Domini) iucundiore narratione dilueret. Virginem sacram oppresserat adolescens. Uteri tumor arguit factum. Convocatus est virginum chorus, praesedit abbatissa. Accusata est. Inficiali statui non erat locus.[1] Argumentum erat necessarium. Confugit ad statum qualitatis, nisi mavis translationis. Oppressa sum a valentiore. At saltem exclamasses. Fecissem, inquit, sed in dormitorio nefas est solvere silentium. Sit haec fabula, modo fateamur hoc stultiora geri permulta. Nunc dicam quod his oculis vidi. Nomen hominis locique silebitur. Habebam affinem priorem abbati proximum, ordinis Benedictini, sed ex eorum numero qui non vescuntur carnibus, nisi extra locum, quem appellant magnum refectorium. Habebatur doctus et ipse volebat haberi, annos natus fere quinquaginta. Certare poculis et hilarescere vino erat illi quotidianum. Duodecimo quoque die adibat thermas publicas. Illic dabatur opera purgandis renibus.
- sa. Erat unde id fieret?
- la. Possidebat annue sexcentos florenos.
- sa. O paupertatem optabilem!
- la. Ex vino et Venere incidit in phthisim. Desperantibus medicis, abbas imperabat esum carnium, addens illud terribile verbum: Sub poena inobedientiae. Ille vix adigi potuit, ut moriens gustaret carnes, a quibus tot annis non abhorruerat.
- sa. Prior tali abbate dignus. Divino tamen quos dicas, nam eandem fabulam et ab aliis audire memini.
- la. Divina.
- sa. Nonne abbas est praegrandi obesoque corpore, lingua subblesa; prior humiliore statura, sed erecta, gracili vultu?
- la. Divinasti.
- sa. Accipe par pari relatum. Audies quod ipse nuper vidi, cuique non interfui solum, verum etiam propemodum prae-
