tuque te illi praebeas, ut possit vel suapte bonitate ductus vel tua commoditate provocatus amare privignos. Proinde cave ne cui voto te obstringas. Serva te liberam Deo et liberis nostris, quos sic institues ad omnem pietatem, ut caveas ne se cuipiam addicant instituto,[1] donec per aetatem et rerum usum constiterit, ad quod vitae genus sint idonei. Deinde versus ad liberos exhortatus est ad studium pietatis, ad obediendum matri, ad mutuam inter ipsos charitatem et concordiam. His peroratis, dedit osculum uxori, liberis; facto signo crucis, precatus est bonam mentem et Christi misericordiam. Post haec intuens omnes qui aderant: Sub crastinam, inquit, auroram Dominus, qui diluculo revixit, pro sua misericordia dignabitur hanc animulam ex huius corpuscule sepulchro eque huius mortalitatis tenebris evocare in lucem suam coelestem. Nolo teneram aetatem excubiis inanibus fatigari. Caeteri quoque vicissim dormiant. Mihi satis est unum adesse vigilem, qui recitet sacrum lectionem. Transacta nocte, sub horam quartam, cunctis praesentibus iussit recitari psalmum totum, quem Dominus orans recitavit in cruce. Eo finito, iussit exhiberi cereum et crucem, et cereum accipiens dixit: Dominus, illuminatio mea et salus mea, quem timebo? Crucem exosculatus dixit: Dominus, protector vitae meae, a quo trepidabo? Mox manus super pectus in supplicantis gestum composuit, et oculis in coelum erectis dixit: Domine Iesu, accipe spiritum meum. Et protinus clausit oculos veluti dormiturus, simulque levi flatu emisit spiritum; dixisses illum obdormisse, non expirasse.
- ma. Nunquam audivi mortem minus operosam.
- ph. Talis fuerat in omni vita. Uterque fuit amicus. Fortasse non aeque di-
