Haec pagina emendata est
quum audio defendentem, fio prorsus ἐφεκτικός.[1] Mihi tamen Stoici videntur minus aberrare a vero, quibus proximum locum tribuo Peripateticis.
- he. At mihi nulla secta magis arridet quam Epicureorum.
- sp. Atqui inter omnes nulla damnatior omnium sufragiis.
- he. Missam faciamus nominum invidiam: fuerit Epicurus qualem quisque velit, rem per se consideremus. Ille felicitatem hominis collocat in voluptate eamque vitam iudicat beatissimam, quae plurimum habeat voluptatis, tristiciae quam minimum.
- sp. Sic est.
- he. Quid dici potuit hac sententia sanctius?
- sp. Imo clamitant omnes hanc esse vocem pecudis, non hominis.
- he. Scio, sed isti errant in rerum vocabulis. Quod si de veris loquamur, nulli magis sunt Epicurei quam Christiani pie viventes.
- sp. Cynicis propiores : nam isti se macerant ieiuniis, deplorant sua commissa et aut sunt tenues aut benignitas in egenos conciliat illis inopiam; opprimuntur a potentioribus, deridentur a plerisque. Si voluptas adfert felicitatem, hoc vitae genus a voluptatibus quam longissime videtur abesse.
- he. Admittisne autoritatem Plautinam?
- sp. Si quid recte dicat.
- he. Accipe igitur nequissimi servi dictum[2] omnibus Stoicorum paradoxis sapientius.
- sp. Expecto.
- he. Nihil est miserius quam animus sibi male conscius.
- sp. Non reiicio dictum; sed quid hinc colligis?
- he. Si nihil miserius animo sibi male conscio, consequitur nihil esse felicius animo sibi bene conscio.
- sp. Recte quidem colligis, sed in qua tandem regione invenies istum animum nullius mali sibi conscium?
- he. Malum appello, quod dirimit amicitiam inter Deum et hominem.
- sp.
