28 ECCLESIABI NicoIaum papam, paulo ante fynodum Suessio— A ANNI nenfem anni 8 66. scripta, in qua ait : CHRISTI Rodulsus Bituricensis ecclesiæ archiepiscopus nu* per defunctus est, & ipsa ecclesia, fapienti & strenuo, virilique pastore indiget, propter quorumdam levitatem morum & inconstantiam ipsius gen* tis. Unde consilio accepto omnes episcopi, & fide* les regni nostri, ipsaque etiam diæcesis, unanimiter in electione prædicti wlsiadi consenferunt. Nam si illum talem non haberemus in regno nostro, tra* hendusesset ex alio>proptermaximcnnnecefficatem ipsius loci ; maxime tamen quia commendavimus ipsum regnum, ipfamque ecclesiam dilectissimo filio, nostroque æquivoco ; cujus infantiam infirmitatem— B que… considerantes, non potuimus recuperationem similem reperire. Hic Wlfadus primum canonicus B. Mariæ apud Remos & oeconomus, eo nomine interfuerat lynodo apud Carisiacum anni 848. Eumdem abbatem passim appellat Nico- laus papa in fuit epistolis concilio 111. Suessio- nensi præmissis ; forte quod esset Regis archica- pellanus ; is enim qui iu regio palatio clericis præerat, abbas quandoque vocabatur. Carolus Calvus in epistola ad Nicolaum papam eum ap- pellat fidelem fuum ministrrialem ; quia in rebus sacris libi ministrabat Aliunde tamen Vvlfadus fuit abbas San — Medardensis & Resbacensis. Sed quia ab Ebbone quondam Remensi archiepiscopo, post ejus exauctorationem ordi- natus fuerat : idcirco Hincmarus suffectus Ebboni, habita Suessionis lynodo apud S.Medardum anno 853. x. cal. Maias, Carolo Calvo rege præsen- te, obtinuit ut restitutio Ebbonis iu sedem Re- mensem cassaretur, sua vero in ipsius locum substitutio probaretur ; denique suis gradibus pri- varentur & privati haberentur omnes ab Ebbone ordinati. Sed qui dejectionis horum clericorum auctor quodammodo fuerat Carolus rex Ebbonis hostis, idem ut restituerentur egit, maxime ob j Wlfadumcui favebat. Itaque delatis ad NicoIaum papam I. clericorum illorum quereljs, ejus jussii concilium Sues- sionense m. indicitur medio mense Augusto anni 866. ut ubi exauctorati fuerant, gradus recu- perarent amisses. Hoc in conventu celeberrimo ( adfuerunt enim ex tota Gallia metropolitani multi cum longe plurimis episcopis) Hiucmarus multa contra Vvlradum disseruit ; quod ecclesiam jsaacoct— Lingonensem usuipare præsumsisset *, ac ejus fa- dere coac— cultates iuvasisset ; maxime vero quod jurejuran- WljLtuj. <so pollicitus esset se nunquam ad ecclesiasticos gradus aspiraturum ; quod ipsi ad episcopatum, aliosque ordines aditum intercludebat. Incerti pa- tres quid agerent, causam hanc ad Nicolaum pa- pam referendam censuerunt, uti liquet ex epistola synodica data VI11. cal. Septembris ejusilem anni 866. Verum ante restitutionem a sancta sede pronuntiatam Vvlfadus, jubente Carolo rege, in possessionem ecclesiæ Bituricensis admittitur men- se Septembri sequenti, per Carolomannum regis filium, ordiuaturque ab Aldone Lemovicensi episcopo, qui paulo post interiit ex febre, qua in ipsis ordinationis solemniis correptus fuerat. Sane TURICENSIS. 29 scripsit Rex ad Nicolaum papam commendatam fuisse ase Vvlfado Bituricensem ecclesiam, cum ANNI rebussibipertinentibus, ut eam a rapinis pravorum CHRISTI tutaretur. In privilegio ab hac lynodo Suessioncn- si concesso monasterio Solemniacensi, Vvlfadus primus subscribit cum titulo episcopi metropolis Biturigensis ecclesiæ. Præcedit autem alios metro- politanos omnes, quod ad suam metropolim mo- nasterium Solemniacense pertineret. Nicolaus minime probavit varias artes & ma- chinamenta quibus aut impedire aut remorari restitutionem clericorum & maxime Vvlfadi ten- tarat Hincmarus, tot libellis oblatis synodojcujus etiam malam arguit sidem in referendis Benedicti papæ litteris. Moleste tamen tulit ordinationem Vvlfadi factum antequam legitinse fuisset in pris tinum restitutus gradum. Hanc promotionem acceleratam excusat Carolus ad papam scribens ; si- mulque pallium pro ipso petiit. Necessetrium, inquit, duximus, nos humillime & £x tom> 3. devOtissime ante conspectum malefiatis vestræ nofiris concit, apicibus excujabilem reddere, eo quod ante rever- sionem Egilis reverendi archiepiscopi, vel rescriptio- nem vestri præsulatus, præfato wlfado sedem Bi- turicensis archiepiscopatus commendavimus ; & eum , episcopi nulla temeritate, sed magna incumbente ne- ’cessetate, fisi de magnitudine misericordiæ vestræ, ad honorem episcopatus provexerunt. Ideo enim eum in illas Aquitania partes, ad filium & æquivo- cum nostrum direximus, & ecclesiam illam ei com- mendavimus, quoniam eum in educatione alterius filii nostri Karlomani scilicet fervi vestri, quem vestræ Beatitudini specialiter commendavimus, & aliis utilitatibus nostris, experti sumus & ingenio strenuum, & moribus probum, & nobis in omnibus fidelissimum. In qua acceleratione, si quid vestræ sanctæ serenitatis animo displicuit, vestra sancta paternitate nobis donari deposcimus. Et quia in ■j eodem regno magna paganorum persecutio gras- fabatur, quos mifericorsDominusperfilium nostrum sæpe prostravit, & ea occasione non minor malorum Christianorum infestatio latius effervebat, sicut hic nostratum apicum gerulus viva voce vobis indicare potest ; ipsa urgente necessetate ipsius regni excitati episcopi, ne majora mala supercrescerent, & præ- fentia sedarentur, & quoniam illius regionis sedes illa principatum obtinet, ut ejus prudentia & vi- gore, auctoritate etiam sedis freti, facilius mala exorta compefcerent, tempori consulentes ejus ordi- nationem maturaverunt. In cujus ordinationis ma- turatione, quia vestra licentia, pro dicto imminente £ periculo, exspectata non est, vestra benignissima fanctitate petimus indulgendum. Rræterea vestram gloriofam & amplexabilem paternitatem supplici- ter exoramus, ut quidquid in prædictis dimitten- dum est dimittatis, & prædictum fidelissimum fer- vum vestrum wlsiadum pallio apostolicæ auctoritatis exornando decoretis & decorando confirmetis. Regis precibus annuit Hadrianus II. qui Ni— ep vi. colao I. successerat ; concessitque Vvlfado pal- lium scribens ad lynodum Tricassinam I. yan. 867. * congregatam : vestrum judicium ac vestram sententiam (de Vvlfado) quam apostolica sedis * censura, sicut exegit ratio, præceffit, approbamus, vel 8 68. admittimus
