6+ ; ECCLESIA L ABBATIA GRANDIMONTENSIS. GR a n d i s m o N s, caput suæ congregatio- nis, • inchoatur primum iu eremo de Mu- reto pagi Lemovicensis anno 1076. a Stephano de Mureto, post cujus transnum fratres commigrarunt Grandimontem, postquam hujus sancti consestdris corpus e Mureto, ibidem sepuI- turæ locatum est, quem locum ita describit vetus codex manu exaratus : Grandisinons est situs in montanis in territorio Lemovicensi, austerus & gelidus, insertilis & seopulosus, nebulofus, ac ventis expositus. Lapidibus exuberat ad ædificandum, sed ligna ad ædificium apta ibi pauca raro inveniuntur. Omnis etenim terta quæ in cotifinio loci hujus habetur, vix aut numquam sufficeret ad ea quæ ibi sunt necesseiria, ob infertilitatem, & sterilitatem, egestatemque illius territorii. Attamen ad radicem montis istius sunt vineæ, arboresque fructifera, sunt ibi prata virentia, horti & agricultura ; locus vero iste solitarius est, aptus pænitentiæ & religioni, in quo qui permanent, asperarn ducunt vitam cibis & indumentis. Huic archicœnobio, cujus familia per Galliam adeo propagata est, præpositi fuere priores, inde abbates constituti ab anno 1317. Basilica sumtibus regum Anglorum constructa 1 est, nimirum Henrici I. & Henrici II. qui magnis expensis renovavit ecdesiam beatæ Virginis, prius a fratribus laicis & converfu conditam : testantur id sequentes versiculi prædicti manu- scripti.* Ultima si vasti penetraris limina mundi, Grandifmons Chrifio religione præis. Hic antiqua fenum probitas, hic femina morum Jactavit Stephani vita quieta pii. Quem numerosa patrum cunctis ex partibus Orbis Turba, ducem sequitur, numine tacta Deis Grandia munificus largitur dona Britannus • Pervigili turbæ, quam tegit usque nemus. Henricus nulli Regum pietate fecundus Plumbea tecta locans, pavit, agrosque dedit. Richardus cognominatus Cor-leonis ejus filius, parietes, totum cœnobium, & opus novæ ecclesiæ plumbo cooperiri fecit, Ubertates, immunita- tesque cum omni jure ac dominio largitus est an. 1192. Denique Henricus III. pro parte etiam illud monasterium fimdavit & reparavit, daustris & ceteris ædificiise parte septemtrionali, quæ dicitur Angliæ terra, in meridionalem tralatis, si- cuti hodie magnifice spectantur. Eidem abbatiæ benefecerunt multi principes ac nobiles toparchæ, quos iuter eminent Theobaldus rex Navarræ co- mes Campaniæ, rex Henricus, Johannes rex Angliæ, Alienor regina & comitissa Pictaviæ, Alsonsus comes Pictavensis, Hugo Bruni de Lezi- niaco comes Marchiæ, vicecomites Lemovicen- ses, Rupiscavardi, & Ventadorii, domini de S. Germano in Marchia, Montisinaurilii, de Masta- cio, de Magnaco, & alii dynastæ. Catalogum porro generalium & abbatum hujus monasterii copiose excerpserunt Sammarthani fratres, tum ex variis monumentis, tum ex codice MS. Gran- • Vide Jacobum de Vitriaco cap. i 9. hist. Occidentalis. EMOVICENSIS. 646 A dimontcnsis abbatiæ, qui penes ipsos, inquiunt, exstabat. Hos tamen iu aliquibus emendamus, maxime ex epitome Annal. ord. Grandimont a J. LevequeTrecis an. 1662. edita. Series priorum et abbatum. I. O TEp.h a N U s I. de Mureto, sic dictus a O loco ubi pcr annos fere 5 o. vitam egit so- litariam, primus prior, institutor & fundator or- dinis Grandimontensis, erat ex nobili prosapia Arveniæ, filius Stephani vicecomitis de Tiemio seu de Tigemo, ex Candida, non inferioris gene- ris matrona. Pater vero in Italiam profectus, eum B tantum duodennem socium assemsit ; sed cum in morbum puer incidisset, commendatus est a comi- te, Miloni Beneventano archiepise. ex Arvemia quoque oriundo, viro eximiæ sanctitatis, sub cu- jus disciplina duodecim annis fuit institutus, qui cum ad Dominum migrasset, Stephanus Romam venit, ubi quatuor annos exegit. Tunc electus est in papam Hildebrandus, dictus Gregorius VII. cui noster Stephanus notus erat. Ab eo ergo li- centiam & privilegium impetravit instituendi no- vum ordinem monastrcum fecundum regulam S. Benedicti, quam diu jam observarat inter quosiIam in CaIabria monachos arctioris observantiæ. Certe sic loquitur Gregorius VII. iu suo diplomate : Cum indefinenter…… a S. sede… postules potestatem auspicandi conceptum ordinem monasti- cum juxta regulam S. Benedicti, quam diu exper- tus es inter fratres de Calabria, &c. Vide lecu- lum VI. Bened. parte 2. praefationis, num. 82. & num. 83. ubi Mabillonius docte pro suo more de his disserit. Datum est diploma anno 1073. quamvis ordinis Grandimontensis insti- tutionem differant usque ad triennium. Multi autem seculum deferentes, sequuti sunt eum, quibus eandem vivendi normam offendit, & regulam scripsit, suisque fratribus observandam reliquit, in qua omnem esum carnium, cu- ramque ac consortium mulierum, substantiam pecorum seu animalium, proprietatemque terra- rum, exceptis eremis in quibus degerent, disei- pulis suis perpetuo interdixit. Quam regulam tam Urbanus, quam Adrianus, Alexander III. ac Lucius III. Romani pontifices suecessivis tempo- ribus confirmarunt, munientes ordinem præfatiun permultis gratiosis priviIegiis. Verum pro patribus nati filii, quia regula nimis rigida videbatur, ean- dem multoties moderari fecerunt per summos pon- tifices, & maxime per Innocentium papam IV. g apud Lugdunum post concilium generale 17. cal. Decemb. 1247. ac demum pcr Clementem pa- pam V. apud Avenionem 12. caI. Maii sub an. 1309. Sanctus Stephanus a seculo ad Christum migravit in cella de Mureto, diaconus tantum existens in ordine Ievitarum, iu hoc imitator effectus aIterius S. Stephani protomartyris & levitæ, artatis suæ anno octogesimo, plenus miraculis & sanctis operibus 6. idus Februarii, epacta 3. concurrente septimo cum bissexto, anno 1124. cum in eremo vixisset annis ferme quinquaginta, duobus mensibus minus, ut his ex carminibus colligi potest :
