Viaye, ordinis Grandimontensis prope Anicium : capitulum Brivatense : necnon Franciscanorum cœnobium in civitate. Obiit[1] 17. vel 16. cal. Junii an. 12571257.. jacetque in œmeterio Viayensis monasterii.
Le Gros.Guido Grossus, Fulcodi seu Fulcaudi cognominatus ex patre, Occitanus, in villa S. Ægidii ad Rhodani ripam ortus familia non ignobili, patrem habuit Fulcaudum, matrem Germanam sanctissimam feminam. Guido ab adolescentia militiæ se addixerat ; qua relicta, litteris apprime imbutus, jurisprudentiæ potissimum operam dedit, in qua ita profecit ut Durandus clarissimus ea ætate jurisconsultus, cum lumen juris appellet, Platina jurisconsultum totius Galliæ sine contentione primarium, Onuphrius jurisconfultorum peritissimum. Itaque sori studia & munia amplexus, quibus functus est integerrime, ob doctrinæ & virtutis famam allectus est a S. Ludovico in secretius consilium ; sub quo rege legitur quoque gessisse præfecturam senescalliæ Beilicadri. Uxore mortua, ex qua duas filias susceperat, clericali militiæ nomen dedit, primumque Aniciensis archidiaconus creatus est, tum electus episcopus anno 1257.[2] Anno 12591259.. mense Octobri pacis & concordiæ sequester factus est inter S. Ludovicum regem, & Guillelmum Arelatensem archidiaconum, pro castro de Bellicadro contendentes. Pacta ea de re facta rata habuit Bertrandus Arelat. archiepiscop. cum capitulo. Anno eodem Fulco de Monte-acuto præpositus ecclesiæ S. Juliani Brivatensis, cum sui capituli consensu, concessit Guidoni ejusque successoribus, canonici & comitis titulum & honores in præfata ecclesia, ex actis capitularibus septima die Septembris scriptis ; & in ea solemni ritu receptus est mense Martio sequenti. Eodem insuper anno recepit hominium Pontii de Mons domicelli, mense Januario ex tab. homag. episcop. Univit autem capitulo parochiam de Rouret ; obtinuitque pro immunitate a regalia insigne diploma S. Ludovici regis, quod inter instrumenta est numero xviii. col. 234. Translatus est ad metropolim Narbonensem, an. 12601260.. postremoque ex cardinali Sabinensi electus est in papam an. 1265. sub nomine Clementis IV. De eo iterum agemus in Narbonensibus archiepiscopis. Factus vero papa, prioris sponsiæ non immemor, statuta valde utilia condidit pro canonicis.
De la Roue.Guillelmus de Rota ex antiqua familia ortus, primum fuit monachus & prior de Calma, la Chaux, diœcesis Claromontensis, ordinis S. Benedicti, sub celebri Casæ Dei monasterio ; tum etiam cœnobii S. Crucis Savigniacensis. Electus autem estEx. tabul. Casa-Dei.
1260. in episcopum Aniciensem an. 1260. sed non omnibus capituli suffragiis ; imo refragantibus ejus electioni seu postulationi decano & præposito ejusdem ecclesiæ, qui Simonem sancti Martini Turonensis thesaurarium, ad munus episcopale exposcebant. Hinc tempore hujus dissidii sedes vacasse legitur in transactione Guillelmæ de Petra abbatissæ de Casis cum Armando de Alegrio, Sabbato in vigilia SS. apostolorum Simonis & Judæ an. 1263. ex tabul. de Casis. Vicit tamen Guillelmus, & anno 1263.1263.
* Orvieto. apud Urbem-veterem * in Tuscia ordinatus est die 22. Februarii, ab Urbano IV. summo pontifice. An. 1267.1267. Clemens papa IV. ipsius decessor in Aniciensi cathedra, misit ad eum pallium, & ecclesiæ Aniciensi suæ olim sponsiæ dedit sacras reliquias in capsa argentea decentissime inclusas, aliaque munera. Anno 1270.1270. adquisivit a Gerantone[3] de S. Romano Bello-jocum pretio librarum Franc. 1020. & Monistrolium a Guigone de sancto Desiderio libris Francicis 1360. Idem castri de Espaletto fundamenta jecit. Anno 1275.1275. confirmavit monasterio Casæ-Dei donum Capellæ-Agnonis factum ab Agnone comite de Magno-monte. An. 1280.1280. fundavit anniversarias preces oblationemque, pro anima Bernardi de Monte-acuto sui antecessoris. Anno 1282.1282. die Jovis post octavam Purificationis, Humbertus I. de Turre-Pini, delphinorum tertiæ stirpis caput, cum Anna uxore sua delphinorum secundæ stirpis herede, Guillelmo Podiensi episcopo præstitit hominium de canonicatu Podiensi, quem jure antecessorum suorum possidebat ; & de territorio Rossada, non procul a Podio ; ex Choreriop. 809. l. ii. sect. 9. Eodem anno frater Guillelmus sola miseratione divina Aniciensis episcopus cedit Margaritæ abbatissæ S. Petri de Casis decimas de Chapuzac, in diœcesi Aniciensi. Datum apud Spaletum an. m. cc. lxxxii. die Martii in festo Annuntiationis, ex tabulario S. Petri de Casis. Anno 1283. migravit e vita. Jacere dicitur in monasterio Casæ-Dei. Non semper expertus est urbis suæ incolas obsequentes, quinimmo imperata facere detractarant ; quare senatusconsulto mulctati, & pro satisfactione coacti sunt persolvere pecuniæ summam Regi, episcopo, & Franciscanis, apud quos hujus præsulis officiales maximas passi fuerant injurias. Recensetur inter insignes benefactores cujusdam monasterii fratrum dictorum de Pœnitentia[4]. Nunc ignoratur quo loco fuerit constructum eorum monasterium : nomen vero tantum reperitur in testamento vicecomitis Mauritii, patris Delphinæ. De hoc episcopo quæ leguntur in chartis collegimus, ut eorum copiam faceremus reipublicæ litterariae.C. xxi. col. 236.
- ↑ Ejus obitus notatur in necrologio monasterii S. Petri Aniciensis ad xvi. cal. Junii, pro cujus anniversario vicecomes Podemniaci debet xii. monachis, cuilibet 4. denar. Turon. Attamen legitur in necrologio F. Minorum Anicii : xvii. cal. Junii obiit D. Armandus de Podenniaco episcopus Aniciensis.
- ↑ Venerabilibus viris & dominis Randone de Tornello præposito, Odone cardinali Secureti, & Gaucerando Maleti sancti Petri de Turre in Aniciensi ecclesia abbatibus, Petro de Servissasio thesaurario, Guillelmo de Chalanconio, Guillelmo de sancto Bonito, Beraudo de Bidatgiis, Falcone de Spaleto, Guillelmo de Seyssac, Georgio de Amplo-puteo, &c. canonicis Aniciensis ecclesiæ, quos hic recensemus in argumentum nobilitatis canonicorum Anicientium.
- ↑ Brodo canonicus Valentinensis, abbas S. Felicis, frater Jarentonis de sancto Romano, cessit Guillelmo Aniciensis episcopo quicquid juris habebat in castro de Bello-joco. Ex instrumento Armandi de Fayno officialis Aniciensis 1279. Sabb. post festum S. Martini.
- ↑ Opinamur hos fratres de Pœnitentia, eosdem fuisse, qui vulgo dicebantur Sachets, ob saccum quo vestiebantur. Coaluerunt autem cum Eremitis S. Augustini.
