<452 ECCLES1A PE1 miraculis iflustrato, Aureliæ præcipue. Ibi cons l ANNi tructo in densissima silva oratorio, vitam duxit r I RIRTH angelicam, ac demum annis & meritis plenus, ad ccelestem patriam evolavit. Quo anno fato fun- ctus fuerit Chronopius incertum, probabile Limen est vitam finiisse ad medium vergente sec. quinto. VIII. SabaUDRs. In vita S. Eparchii memoratum reperio Sabau- dem episc. Cum enim lnculismam venisset Epar- cXuosxpropenseissima animi benevolentia, ab Apto- nio præsule suiceptus est, rogatusque ut in sua diœcesi eremum eligeret. Verum ille noluit absque nutu sui pontificis vel abbatis in ec, optato licet, I loco recludi. Quamobrem Aptonius legatos ad 5 40. Sabaudem episcopum, & adsuum abbatem ad obtinendum quod voluerat, destinavit.’qui regreffi > etfi vix tandem, optime cuncta ei renuntiant, & benigne permissia. Difficultas huc redit, utrum Pe- trocoriensis, an Santonensis antistes fuerit Sabau- des, natus enim erat Petrocoræ Eparchius, mo- nachumvero professesinagro Santonensi. Rem in ancipiti relinquit textus jamjam relatus. Petra- goricensem fuisse affirmat Cointius Annal. ecdes. Franc. an. 542. n. 1. Unde sic de suo historiæ textum exhibet t In illo tamen loco noluit includi, nifi prius episcopus Petragoricenfis & abbas Seda— s cianus annuissent. Ac tandem infert : Hic notamus Obiter in episeoporum Petragoricensium indice post Chronopium. •. locom tribuendum Sabaudi, quem multi fcriptores in suis catalogis omiserunt. Subti- midior Mabillonius nihil audet asserere in Annal. Benedict. an. 5 8 1. n. 9. Verisimilius tamen vi- detur agi de Petrocoricnsi episcopo, tum quia in ea urbe natus erat Eparchius ; tum quia vix relinquitur locus Sabaudi medio seculo VI. intcr San- tonicos præsulcs locando. Priufquam ultra progrediar, duo sunt observan- da. Primum est Mabill. nostrum Annal. Bened. _ tom. 1. ad an. 5 81. ubi de Eparchio loquitur, hæc de eo habere : Facta quædam ab eo patrata legun- tur.,.apud Senocellam, quo orationiscausacom Manderio monadto properabat ad oecurfum sancti Aquilini episcopi Petrocoriensis. Quis inde non in- ferat Aquilinum Petrocoriensem antistitem fuisse. Quo pacto id asserere potuit vir ille doctissimus, nisi certa habuerit argumenta ! utinam ea protulis* set, nos hic plurimum impeditos expedivisset. Hinc enim viri doctissimi trahit auctoritas, inde vero cohibet altum in monumentis quæ nobis sup- petunt silentium. De Aquilini episcopatu nihil omnino reperitur in vita S. Eparchii a diversis g auctoribus modo paululum diverfu relata. In ea quam exhibet Labbeus Jesuita tom. 2. Bibl. novæ pag. 5 19. & seq. sic lego : Alio tempore ad Seno- cellam causa orationis, vel ad occorsum S. Aquilini cum Rudericoproperabat, ln ea quam edidit Lau- rent Surius, die prima Julii, idem sic refertur : Properabat aliquando ad cellam S. Aquilini ora- rionis causa, comite usus Munderico monacho, ln ea quæ exstat t. 1. Act. ord. S. Bened. pag. 2 67. hæc habentur : Alio tempore ad Senocellam causa orationis, vel ad occorsum S Aquilini cum Man- dedico monacho properabat, &c. Quid quod in aliis sROCORIENSIS. 1453 L veteribus monumentis dc S. Aquilini episcopatu —- nihil huc usque reperimus. Unde de illo nihil af— ANNI firmare audemus. CHRISTI Alterum quod a lectore observari desidero, est in vetusto Brantolmæ hagiologio ab annis 500. & forte citius exarato, reperiri : vn. cal. Julii in pago Petragorico depofirio S. Amandi ejuseapi & consesseris. Haud novi quis sit iste Amandus, nisi ille qui nobili gente inter Lemovicas natus, factus cst monachus in cœnobio Genoliacensi sub abbate Savalo, seu Canali, cum beatis Soro & Cypriano : quique cum ibidem aliquo tempore convcrfatus esset, &ad eum multi confluerent, solitariam vi- 1 tam appetens, locum ad hoc idoneum sibi elegit prope Terrasinum, ubi celias construxit & multos fratres aggregavit ; nec enim alius in pago Petra- gorico occurrit S. Amandus. Porro si ille ipse sit, cum in hagiologio præfato episcopus appelletur, hunc & Petragoricensem cathedram occupasse di- cendum, & quidem versus finem sexti leculi, & Chronopio vel cuivis alteri successisse. Nec mirum quod rerum Petragoricensium scriptoribus ignotus sit Amandus episcopus, cum accuratam Petracori- censium præsulum seriem adhuc exspectemus, de- sunt enim præsuies bene multi Puteano, Sammar- thanis, imo & nobis ipsis. Hæc tamen nequicquam ’affirmans refero, sed ut sint legentibus majoris in- quisitionis occasio. IX. ChaRTERIUS. Anno 581. orta Guntchramnum inter & Chif- debertum discordia, regni sui sines protendendi occasionem arripuit Chilpericus, ac Desiderio duce mistb cum exercitu, Aquitaniam & imprimis Petragoras suo subdidit imperio : unde periculosis- fimum Charterio negotium sacessitum anno 582. 582. quod sic refert Gregor. Turon. histor. lib. 6. cap. 22. Rex Chilpericus, pervasis civitatibus fratris fui, novos comites ordinat………… quod 9 ita impletum suisse cognovimus. His diebus ad- prehenfi sunt duo homines a Nonnicluo Lemo- vicina urbis comite, deferentes ex nomine Char- terii Petrogoricæ urbis episeopi litteras, quæ mnl- ta improperia loquebantur in regem Chilpericum, in quibus inter reliqua erat infertum, quasc quereretur sacerdos, se a paradiso ad inferos descendisse, scilicet quod a regno Guntchramni in Chilperici fuerit ditiones commutatus. Has litteras com his homi- nibus jam dictus comes sub ardua costodia Regi diro- xit. Rex veco patienter propter episcopum mittit qui eum suo conspectui præsentarent, discosserus utique fi vera essent quæ ei opponebantur, an non. Adveniente vero episcopo, Rex homines illos cum litteris repræsentat : interrogatsacerdotem se ab eo directæ suerint. Negat ille a se directas. Interrogantur vero homines a qno eas acceperint. Frontonium diaconum proferunt. Interrogatursacerdos de diacono : refpondit sibi eum esse præcipunm inimicom, nec dubitari de- here ipsius esse nequitias, qui contra eum sapius causas commovisset iniquas. Adducitur diaconus fine mora, interrogatur a Rege, confitetur fioper episeo- pum dicens : Ego hanc ejustolam jubente episcopo dictavi : proclamante veco ejufcopo, & dicente quod sapius llic ingenia quereret, qualiter eum ab episeo-
