alium in necessitate non deficere, quando dixerunt: Abrenuncio diabolo et pompis ejus. Et post hoc facti sunt socii in omnibus operibus, sed unus sine altero est captus et fortiter advinculatus. Quando homo mortaliter peccat, anima sub jugo diaboli manet. Alter socius, scilicet corpus hincinde in deliciis suis vacat. Sed bonus christianus, deo dilectus, cum intelligit, quod anima in peccatis jacet, et per consequens in carcere diaboli, habet se offerre loco ejus, hoc est, in loco penitencie permanere, quousque anima ad uxorem i. e. ad conscienciam pergat et cum ea disponat de prole et familia i. e. de divinis preceptis et peccatis, quid et quantum contra divina precepta deliquit et quamdiu in peccatis permansit, et pro quolibet peccato debet satisfacere deo. Sed dic michi, quomodo? Certe per oracionem, jejunium et elemosinam. Interim corpus debet clamare trina vice; prima vox est amara contricio, secunda integra confessio, tercia plena satisfactio. Statim ad istos clamores anima, que jam domum consciencie disposuit, ad te veniet in forma debita, et ambo, scilicet corpus et anima, regnabunt in eterna tabernacula, ad que nos ducat dominus noster etc.
Cap. 109. (101.)
Quos ditat diabolus per avariciam, in fine decipit ad gehennam.Quidam faber dives, juxta mare in quadam civitate manens, valde avarus et malus erat et multam pecuniam collegit et unum truncum implevit et ipsum juxta ignem posuit in conspectu omnium, ut nullus de eo suspicionem haberet, quod pecunias haberet. Accidit semel, cum omnes essent sompno oppressi, quod mare domum intravit in tantum, quod truncus cum pecunia natabat, et quando mare recessit, truncum secum abstulit; et sic truncus natabat in mare per multa miliaria, quousque pervenerat ad unam civitatem, in qua erat quidam homo, qui commune hospicium tenebat vel habebat. Homo ille mane surrexit, videns truncum natare, ad terram duxit, credens nichil aliud esse, quam quoddam lignum ab aliquo projectum vel derelictum. Ille homo erat valde liberalis et largus erga pauperes et peregrinos. Accidit uno dierum, quod peregrini in ejus domo hospitati sunt, et erat tempus frigidissimum; hospes cum securi lignum scindit, et post tres vel quatuor ictus sonitum audivit; deinde scindens et pecuniam inveniens gavisus est, sub custodia posuit, si [88b] aliquis veniret, cujus esset,[1] reddere vellet. Faber vero de civitate in civitatem ivit,
- ↑ esset] orig. essent
