Imiii, quorum medio, melius videbitis posse obtinere intentiminostrum.—Mittimus etiam vobis ducatos trecentos qui erunt pro expensis vestris.
Insuper vobis mittimus, bis insci'Inni unam zitfram, cum qua, si quid seerete scribere volueritis, scribatis nobis, ac capitaneo generali maris.
De parte 1 12.
De non 2«.
Non sincere 3.').
9. 1453. Die 15 Decembris.
Sec. Si'm T. 19. Fot. »08 tergo.
Summo Pontifici.
Quamquam , beatissime pater, ille ipse animus noster sii, quem ad reprimendam rabiem crucis hostium per continua tempora habuimus, majoresque nostri, multis preteritarum rerum experientiis claruerunt, cogimur tamen, ac pro magnitudine facti, ut verum fateamur, impellimur, has nostras, beatitudini vestre dare. Scimus, quemadmodum etiam sanctitati vostre iam ante, variis 11111dis inotescere potuit, omnes fere dominos, ac potentias christianas finitimas Imperatori Turcorum, post cladem, infelicissimumque excidium constantinopolitane urbis, nobis dumtaxat exceptis, ad concordiam cum ipso teucro devenisse, tributumque, sive censum multorum millium ducatorum singulis annis, sibi esse promissum. In nos, siquidem solos, ultra id presidij, quod a vestra beatitudine collatumest, tota moles potentissimi accrudelissimi hostis coniecta est, quasi velimus, seu ut loquamur verius, possimus, maximeque absque pace Ligurie, tantum belli pondus, pro ceterisalijs potentiis sustinere. Habemus dudum, sicut Sano titatem vestram non latet, quamplures triremes nostras apud Elespontum, et oras illas, ut resistant, contineantque, quoad (vires) patiantur sue, classem, maritimosque conatus immanissimi hostis , cui tacita excrevit elatio , ut jamplures comminatus sit, usque in Italiam, potentissimo exercitu, terra marique penetrare. Est apud imperatorem ipsum jamdiu unus orator noster, quem, ante miserandum casum Constantinopolis hinc expediveramus, pro rebus illis inter utrumque imperatorem aliqualiter componendis ; neque dubium est, quod si pacem, ani concordiam ullam voluissemus cum isto perfidissimo Christi hoste, eam longe ante hanc diem consecuti fuissemus, et mine etiam, decentibus conditionibus haberemus. At vero, ex ardore (idei, nostreque devotionis ad vestram apostolicam sanctitatem, et ob decustotius nominis christiani, hucusque dissimulavimus, persuadentes nobis, ac sperantes a certo, mediante unione principu H( acpotentiarum christianorum, beatitudinem vestram, validis remediis, magnisque et necessarijs provisionibus, buic morbo pestifero obviare debere. Licetque certissimum teneamus, sanctitatem vestram, veluti supremum christianorum principi'm, summumque in terris Jesu Christi vicariimi, nihil magis appetere, quam buius sancti operis perfectionem, videmus tamen preterire tempus, nec ea parari, sive disponi, que magnitudo tante rei exigit. Nos, clementissime pater, ut diximus, non sumus illi, qui tante potentie resistere, tantumqne onus sustinere possimus, maximeqne impliciti bello Ligurie, quod aliorum culpa, injuste nobis infertur, qui semper pacis et quietis zelatores
