Nos autem, qui remansimus, exeuntes inde, intravimus in diabolicam montanam, que tam erat alta et angusta ut nullus nostrorum auderet per semitam, que in monte patebat, ante alium preire ; illic precipitabant se equi et unus[1] saumarius precipitabat alium. Milites ergo stabant undique tristes ; feriebant[2] se manibus pre nimia tristitia et dolore, dubitantes quid facerent de semetipsis et de suis armis ; vendentes[3] suos clipeos et loricas optimas cum galeis solummodo propter iii aut v denarios vel prout quisque poterat habere ; qui autem vendere nequibant, gratis a se jactabant et ibant.
Exeuntes igitur de exsecrata[4] montana, pervenimus ad civitatem que vocatur Marasim. Cultores vero illius civitatis exierunt obviam nobis letantes et deferentes maximum mercatum illicque habuimus omnem copiam exspectando[5] donec veniret dominus Boamundus. Venerunt itaque nostri milites in vallem in qua regalis civitas Antiochia sita est, que est caput tocius Syrie quamque dominus Jhesus Christus[6] tradidit beato Petro, apostolorum principi quatinus eam ad cultum sancte fidei revocaret, qui vivit et regnat cum Deo Patre in unitate Spiritus Sancti Deus[7] per omnia secula seculorum. Amen.
