urbem concedamus[1]. » Qui omnino prohibuerunt et denegaverunt dicentes : « Nemini dimittetur hec civitas, sed omnes equaliter habebimus illam ; sicut equalem habuimus laborem, sic inde equalem habeamus honorem. » Itaque Boamundus auditis his verbis, paulominus subridens protinus recessit.
Non multo post audivimus nuntios de exercitu[2] hostium nostrorum, Turcorum, Publicanorum[3], Azimitarum[4] et aliarum plurimarum nationum[5] statimque adunaverunt se omnes majores simul tenueruntque concilium, dicentes quoniam : « Si Boamundus potuerit adquirere civitatem aut per se, aut per alios, nos una libenti corde ultro ei donamus, eo tenore ut, si imperator venerit nobis in adjutorium et omnem conventionem nobis, sicut promisit et juravit, attendere voluerit, nos ei eam jure reddemus ; sin autem, Boamundus eam in sua habeat potestate[6]. »
Mox itaque Boamundus cepit humiliter amicum suum cotidiana deprecari petitione, promittendo humillima, maxima et dulcia in hunc modum : « Ecce vere modo tempus habemus idoneum in quo possumus operari
