fili, ut meis acquiescas consiliis et ne unquam in tuo hesitet[1] animo aut in tuo inveniatur consilio ut bellum velis incipere cum christiana[2] gente. »
Tunc Curbaram, materna audiens monita, feroci respondit sermone : « Quid est hoc, mater, quod mihi refers ? Puto quod insanis aut furiis es plena. Enimvero mecum habeo plures ammiralios quam christiani sint, sive majores, sive minores. » Respondit ei mater sua : « O dulcissime fili, Christiani nequeunt vobiscum bellare : scio namque quod non valent nobis pugnam inferre ; sed Deus eorum pro ipsis cotidie pugnat eosque die noctuque sua protectione defendit et vigilat super eos sicut pastor vigilat super gregem suum et non permittit eos ledi vel conturbari ab ulla gente et quicumque volunt eis obsistere idem eorum Deus conturbat illos, sicut ipse ait per os David prophete : Dissipa gentes que bella volunt et alibi : Effunde iram in gentes que te non noverunt et in regna que nomen tuum non invocaverunt. Antequam preparati sint ad incipiendum bellum, eorum Deus omnipotens[3] et bellipotens[4] simul cum sanctis suis omnes inimicos jam habet devictos ; quanto magis faciet circa vos qui ejus estis inimici et qui preparastis vos obsistere eis tota virtute ? Hoc autem, carissime, in rei veritate scias, quoniam isti Christiani filii Christi[5] vocati sunt et, prophetarum ore, filii adoptionis et promissionis et secundum Apostolum heredes Christi sunt, quibus Christus hereditates repromissas jam donavit dicendo per prophetas : A solis ortu usque ad occasum erunt termini vestri et nemo stabit contra vos. Et quis[6] potest his
