gravissima omnium in Bethica Hispaniae, ut ingens hominum numerus per vias publicas, et sub privato, stratus iacuerit fame absumtus, iumenta omnia perierint, ut in sequenti anno ad terram vertendam hominibus ipsis trahendum fuerit aratrum. Quis egressus est domo? Quis sumsit arma ut tam diram luem effugeret? Verbulum unum, ambitio, avaritia, manus ferro armat et in bella gentes ac nationes propellit. Adeo facilius ferimus quod naturam laedit quam quod superbiam. Videlicet ad hanc defecimus ab illa. Morimur intra moenia cum egressis liceret vitam prorogare, et laboris odio teterrimam omnium mortem oppetimus, nempe fame contabefacti.
Superbia nos aut stoliditas per tot agit casus, per tot discrimina, per maria vastissima, per saltus profundissimos, per desertas humano cultu et inhospitales arenas, per venena, vel feras gentes, beluis quam hominibus similiores, procul a patria, a penatibus, a coniugum complexu, a conspectu liberorum. Et agit ea res non unum aut alterum hominem, sed populos et nationes avitis sedibus.
