que procellis
Africus, et vastos volvunt ad litora fluctus.
Non possum aptiore similitudine motus in animo discordiae ob oculos proponere. Ita cunctae pariter tempestates et perturbationes, partim a superbia excitatae, dum nocere parat partim a sollicitudine, dum ne noceatur sibi vitat et cavet, tumultuantur ut venti illi in angusto, et qua data porta ruunt. Nec aliud existimanda est cuspis illa qua Aeolus montem impulit quam mucro discordiae; quod si huic immani ac saevae cupiditati vires sint additae, tum fit illud, quod alibi poeta idem canit:
Ipse pater, media nimborum in nocte, corusca
Fulmina molitur dextra; quo maxima motu
Terra tremit: fugere ferae, et mortalia corda
Per gentes humilis stravit pavor.
Nullus, discordia nuntiata, relinquitur affectus in animo quietus aut otiosus. Videre mihi videor illum quem Romani Gallicum aut Italicum tumultum nominabant, in quo nullae valebant vacationes, nec stipendiorum emeritorum, nec aetatis, nec dignitatis, quin omnes etiam viri consulares irent ad saga. Prima omnium consurgit ira, tanta interdum, ut ex ea in
