quem tamen tanto nostro malo quotidie sentimus.
Sed alias potius placet causas affingere et avertere a nobis auctoribus culpam in naturam aut rationem negotiorum, hoc est, in Deum ipsum, si aperte auderemus proloqui. Haesit praecordiis superbia affixa, grave malum et tyrannis saevissima, quae nunquam se satis tutam arbitratur in solitudine, teterrimum circumfert secum satellitium flagitiorum omnium ac scelerum.
Quid non appetat, qui Dei aequalitatem invadebat? Infinita est in nobis antecellendi cupiditas, non una aliqua in re, sed in omni quamcumque videmus esse in pretio, qualiscumque demum ea sit, modo placeat, modo approbetur. Volumus per religionem et Dei cultum antecedere, tamquam cariores ac propinquiores simus Deo, non ignari exemplis ac documentis innumeris, eo longius quemque ab illa sancta natura abscedere, quo se arroganter propiorem vel putarit vel ostentarit. Sed quid ad rem, quantum absimus? Proximi credi affectamus, hoc petitur, hoc est premium laboris, haec merces qua una acquiescimus.
Quot suscipiuntur labo-
