Pagina:Malleus maleficarum (ed. II) - Facsimile 00056.svg

  

idem qꝛ  eet cōmunicabile ⁊ non cōicaret᷑ vniuerſum nō eet ꝑfectum. cuius ꝑfectio in hoc cōſtit vt oes bonitates creaturarū cō​municabiles in genere nt cōicate. Nec valet argumētū  eus cū t ſumme potēs ⁊ alias ad ſuaʒ militudinē hoīes et āgelos creauit  etiam hoc conferre potuerit  creatura ex conditione ſue natrue haberet  peccare non poet. Uel etiā  faceret vt habitus ille gra­tie q͛ ↄfirmationem in bono cauſat eet pars eentialis nature āgeli vel homīs vt c ſcm naturale ſuū pꝛincipiū ⁊ naturalē ↄditionem haberet ↄfirmationē in bono. vt peccare nō poet. Nam pꝛimū argumentū nō cōcludit. qꝛ licet eus t ſumme potēs cut ⁊ ſumme bonus nō tamē hoc cōferre pōt nō ex imꝑfe­ctione ſue potentie. ſed ex imꝑfectōne creatu­re.  imperfectio cōderatur pꝛimo.  hoc re​cipere nō poteſt nec potuit homo vel āgelus. Ratio qꝛ cū t crtatura ee ſuum ependet a creatoꝛe. cut cauſatū a cauſa ſui ee ⁊ creare eſt aliquid ex nihilo facere ideo  bi relinq͛​tur eficit. ↄſeruatur aūt ᷓdiu cauſe influen​tiam recipit. Exemplū  vis e candela  tā​diu lucet ᷓdiu habet cerā. Quo ſtante notuʒ ē  eus creauit hominē. ⁊ reliquit eū in ma­nu cōlij ſui. Ecc̈i. xvij. Et militer angelū a pꝛincipio creatōnis. Et hoc factū eſt ꝑ liberū arbitriū cuius cut ꝛiū eſt facere vel obmit​tere ita ꝛiū eſt a ſua cauſa recedere ⁊ nō rece​dere. Et qꝛ hoc ē poe peccare: poe ex liber­tate arbitrij a eo recedere. iō non potuit hoc homo vel angelus reciꝑe. nec ei potuit a eo cōicari vt ex natura haberet libertatē arbitrij ⁊ etiā ex natura haberet nō poe peccare. alia imꝑfectio ex qua hoc non potuit homini vel angelo cōicari eſt. qꝛ implicat ↄtradictōnem  quia in ſe nō ſunt factibilia icimus eus nō poteſt illa facere. Sed potius icendū  creature non pt iſta recipere. vt videlʒ aliq͛d t viuū ⁊ moꝛtuū mul ⁊ ſemel. Jta etiā im­plicat vt aliq͛s habeat libeꝝ arbitrium ex quo pot cauſe ſue inherere vel nō inherere ⁊  pot nō peccare qꝛ  nō poteſt peccare nō t cauſe ſue nō inherere cū peccatū t ſpꝛeto in­cōmutabili bono reb mutabilibus inherere Spernere aūt vel nō ſpernere eſt ex libertate arbitrij. Secundū etiā argumentū nō valet. quia  gratia ↄfirmationis verteret᷑ creature in naturā ita  ex pꝛincipijs eentialib ha­beret nō poe peccare. tūc non haberet ex ali­quo ono accidentali ⁊ gratia non poe e­ficere ⁊ peccare ſed haberet hoc ꝑ naturam ⁊ tunc eet eus q ē abſurdum. Hanc ſolutō​nem tangit ſanctus Tho. vbi ſupꝛa in ſolu­tione vltimi argumēti. cum icit  qcun alicui nature ↄuenit aliq accidēs q ex in­fluentia ſuꝑioꝛis tantūmō ineſt. nō pōt infe­rioꝛ natura illud accidēs ꝑ ſe habere ni effi​ceretur nature ſuꝑioꝛis. cut  aer illumina​tur in actu ꝑ ignē nō pōt ee  t e natura ſua lucidus in actu ni fiat ignis. Dico ergo  cū ↄfirmatio int creature rōnali ſolum ꝑ gratiā  eſt quoddā ſpūale lumen ⁊ militu­do increati luminis. nō pōt ee  aliqua cre­atura ex natura ſua ↄfirmationeʒ habeat vel gratiā ni efficeret᷑ iuine nature ꝑ ee ica­mus eiuſdē nature. q ē omnino impobile Concludamus  nō poe peccare ꝑ naturaʒ eo tantūmō ↄuenit eo  cut ab ee efice­re nō poteſt cū at oib ee ita nec a rectitu­dine bonitatis eficere cū hoc ei ↄueniat per ↄditionē ſue nature.. Oibus autē alijs qui hoc habēt vt peccare nō pont cōfert᷑ ex hoc  cōfirmant᷑ ꝑ gr̄am in bono. ex qua filij ei efficiūtur ⁊ quodāmō iuine nature ↄſoꝛtes.

¶ Declaratur ſtio ſuꝑ uas ꝑmiones i​uinas quas eus iuſte ꝑmit videlʒ iabo­lum actoꝛem omnis mali peccare mul ⁊ pꝛi­mos parentes cadere ex quib maleficoꝝ ope​ra iuſte ꝑmittūtur. ⁊ eſt tredecima in oꝛdine pꝛime partis.
SEcūda ſtio mul ⁊ otio  eꝰ iuſte ꝑmit quaſdā creaturas āge­licas quas aliter condere nō potu­it ni q peccare poent etiaʒ actu peccare. Et quaſdaʒ mili mō creatas ꝑ gra​tiam ſeruare ⁊ hoc abſ pꝛruia temptatōe. hominē vero iuſte ꝑmit ⁊ temptari ⁊ pecca­re.  omnia c eclarant᷑. Nam ad pꝛouiden​tiam iuinā ꝑtinet vt vnūquod in ſua na­tura relinquatur ⁊ in ſuis naturalib oꝑibus nō omnino impediat᷑. qꝛ vt Dionius icit. iiij. ca. e i. no. Pꝛouidentia nō eſt coꝛrupti​ua nature ſed ſaluatiua. quo ſtante cū mani­feſtū t  cut bonū gentis iuinius ᷓ bo­nū vnius. i. ethi. Jta ⁊ bonū vniuer excedit bonū ꝑticulare cuiuſcū nature create in ꝑ­ticulari. Jdeo etiā attēdere opoꝛtet   pecca​tū oīno impediret᷑ ꝑ hoc multi gradus tolle­rent᷑ ꝑfectionis. tolleret᷑ e natura illa  pōt peccare ⁊ nō peccare. Ꝙ  icat᷑. t habuiet hō ex cōditione nature vt pꝛius tactū ē. R­detur. Si nullū pct fuiet ſubſecutū ī actu ſed ſtatim cōfirmatio tūc ſemꝑ lateret q͛d gr̄e eberet᷑ in bonis erga eū ⁊ q͛d ptās peccādi potuiet ⁊ plura alia q͛b ablatis vti vni­uer multū etraheret᷑. Decuit etiaʒ vt nullo ſuggerente ab extra peccaret. ſed occaonem