Et cum aquilā undīs sē dedit. Iam ūniversī Rōmānī ad aquiliferum sē congregāverant, et cum Britannīs in undīs impigrē pugnābant. Confūsa et aspera fuit pugna. Prīmō labōrābant Rōmānī; sed tandem Britannōs prōpulsāvērunt et terram occupāvērunt. Ante vesperum Britannī sē fugae dederant. Numquam anteā cōpiae Rōmānae in solō Britannicō steterant. Audācia aquiliferī laudanda erat.”
26. Sed nōs puerī prandium iam postulābāmus: nam hōra iam septima erat. Quam bella crustula et pōma tū, amita, dederās! Quantopere nōs bācae rubrae et nigrae dēlectāvērunt! Tum patruus meus “Cum nōs recreāverimus,” inquit “domum properābimus; nam nōn ante undecimam hōram adventāverimus; intereā amita tua, mī Antonī, nōs exspectāverit. Nōnne prandiō satiātī estis?” Tum ego “Nulla in mē mora fuerit.” Et Alexander “Ego iam parātus sum” inquit; “sed quandō tu, Marce, satiātus eris?” Tum Marcus “Iēiūnus fuī” inquit; “nam per quinque horās nihil gustāveram. Sed cum mē alterō pōmō recreāverō, parātus erō. Tū, Alexander, inter viam crustulīs operam dedistī; nam puer parvus es.” Nōs cachinnāmus, et mox in viam nōs damus.
27. Sed magnus erat calor sōlis et āeris, neque poterāmus celeriter ambulāre. Paulō post nebulae sōlem obscūrāvērunt, et imber magnus fuit. Mox
