XXII. Quæ sane officia, fide quæ est in Christo, confirmari ostendit.
XXIII. Non ambigendum quin voluntas Dei perficienda sit, declarat.
XXIV. Transit ad alterum Epistola caput de Resurrectione, cujus veritatem nobis Deum ostendere variis argumentis ex naturæ ordine constituto petitis, astruit.
XXV. Phænicis quamdam resurrectionem proponit.
XXVI. Resurrectionem a sanctis creditam evincit.
XXVII. In primis vero istum fidei articulum comprobat ab omnipotentia Dei, qui resurrectionem provisit, quique mentiri non potest.
XXVIII. Iterum hortatur Corinthios ad virtutes acquirendas: Deumque timendum, cujus judiciis nemo se subducere valet, ostendit.
XXIX. Deum nos peculiariter sibi elegisse.
XXX. Ut pars ac sors Dei, quæ ipsum deceant sectemur.
XXXI. Qua ratione benedictionem divinam eonsequamur, exemplo Abraham et Jacob docet.
XXXI. Justi efficiuntur per fidem.
XXXIII. Nec tamen charitas et bona opera sunt derelinquenda, exemplo Dei proposito.
XXXIV. Bona opera fiduciam præstare apud Deum, exemplo angelorum docet.
XXXV. Præmii excellentiam, beatitudinem æternam, adducit, viamque ad illam consequendam indicat.
XXXVI. Christus quid nobis præstet, luculenter ostendit.
XXXVII. Ut ordinem et stationem quilibet suam observet, membrorum nostri corporis mutua necessitudine proposita, monet.
XXXVIII. Quomodo in Ecclesia alii aliis. subjici debeant; et. pro diersis divinitus acceptis donis, De praestandum sit obsequium, arguit.
XXXIX. Homini non esse unde extollatur, urget.
XL. Ordo servandus.
XLI. Præsertim in oblationum ritu.
XLII. Ordo ministrorum in Ecclesia a Christo constitutus: episcopi et diaconi ab apostolis ordinati.
XLIII. Moysis exemplum in medium profert, qui contentionem sacerdotali dignitate ortum sedavit.
XLIV. Apostolorum regulam de creandis episcopis proponit: legitime electos ac recte viventes, de munere suo dejicere nefas.
XLV. Non leguntur justi a justis, sed ab iniquis vexati.
XLVI. Corinthiorum dissensio quam perniciosa.
XLVII. Quam ipsis ignominiosa.
XLVIII. Ut ad fraterni amoris studium cito redeant, hortatur.
XLIX. Charitatis encomium.
L. Quam expetenda sit charitas.
LI. Ad peccati confessionem dissidii auctores allicit: præstare de lapsibus confiteri, quam indurare eos monet.
LII. Confessionem desiderat Deus, nullius rei indigus.
LIII. Quod astruit Moysis exemplo; ejusque charitatem extollit.
LV. Generosi animi indo.em insinuat, quo schisma penitus exscindatur.
LIV. Idque gentilium primum, deinde Judith et Esther exemplis confirmat.
LVI. Quomodo delinquentes sint corripiendi: oratio et admonitio mutua persequenda.
LVII. Iterum dissidii auctoribus modestiam et humilitatem inculcat.
LVIII. Precatio ac votum.
LIX. Ut missos cito remitant Corinthii, rescribantque de pace, petit.
CAPUT I.
Ecclesia Dei quæ incolit Romam, Ecclesiæ Dei
