der a facie tua? Si ascendero in celum, tu es illic: si abiero ad extrema terre, illic est dextera. tua: ai divertero in abgssos, illic est epirilus tuus[1]. Quo igitur abibit quispiam, vel quo aufugiet ab eo qui omnia complectitur?
CAPUT XXIX.
. Aecedamus ergo ad eum in sanclitate animas,
castas et impollutas manus elevantes[2] ad illum,
diligentes benignum ei misericordem Patrem
nosimum, qui [nos] sibi ipsi electionis partem fecit
Sie enim scriplum est: Quando dividebat Altissimus
gentes, quando disseminavit filios Ade; consituit
iermines genium secumdum mumerum angetorum
Dei: factus esi. pars. Domini, populus ejus. Jacob,
funiculus. hereditatis ejus, Jsrael[3]. Ex iu. alio loeo
ail; Ecce Dominus accipit sibi. gentem: e medio
gentium, sicut homo accipii primitias aræ suæ: et ex
gente illa egredientur Sancta sauctorum[4].
CAPUT XXX.
Cum igitur Sancti pars simus, faciamus omnia
que sd sanciilalem perlinent; vitantes
obirectationeni, impuros ac impudicos complexus,
ebrietates novarumque rerum studia, et abominandas
cupidilates, delestandum adulierium, exsecrabilem
superbiam. Deus enim, inquit[5], superbis resistit;
humilibus autem dat graliam. Agglutinemur ergo
ad eos, quibus gratia a. Deo comcessa est.
lnduamus concordiam, humiles, continentes, àb oinni
susurro et obirectalione procul recedentes, operibus
et non verbis justi effecti. Dicil enim: Qui multa
loquitur, el vicissim andiet: aut eloquens videtur
esse justus? Benedictus natus mulieris, brevis vitæ,
Ne mulius sis im verbis[6], Laus nosira in Deo sit,
