114 LETTRE ENCYCLIQUE DE PIE VII.
sapientiam sapientium, et prudentiam prudentium reprobabo. Ubi sapiens, ubi scriba, ubi inquisitor hujus saeculi? Nonne stultam fecit Deus sapientiam liujus mundi ? »
Quae sane eo libentius commemoramus, Venerabiles Fratres, quod inde animus mirum in modum recreetur, et erigatur, et inflammetur ad nullum defugiendum laborem, nullam dimicationem pro Cliristi Ecclesia , quam is Nobis, non solum non optantibus, sed ne cogitantibus qnidem, quin multum reformidantibus, regendam, tuendam, ornandam, amplificandam tradidit, et commendavit : qui certe « idoneos nos faciet ministros novi testamenti, uti « sublimitas sit virtutis Dei, et non ex nobis. » Quamobrem vestram nunc excito in commonitione sinceram mentem, Venerabiles Fratres, quos haec nimirum cura et sollicitudo pro sua quemque parte tangit, ut conspiretis Nobiscum, ut vestrum in id studium, diligentiam, operam conferatis. Quod Christus precatus a Patre suo est nunquam ex animo effluat : « Pater sancte, serva eos in nomine tuo, ut sint unum sicut et nos ; non pro eis (apostolis scilicet) rogo tantum, sed et pro eis, qui credituri sunt per verbum eorum in me, ut omnes unum sint, sicut tu Pater in me, et ego in te, ut et ipsi in nobis unum sint [1] » Nostrum est maxime officium ejusmodi unitatem firmiter tenere, et vindicare, ut Cyprianus admonet (de unitate Ecclesise), quam intuens, ac demirans « credat mundus, quia tu me misisti; » quod pergit orare Christus.
Quamobrem Christi ipsius, qui Nobis adest, nec a Nostro uuquam latere discedit, Nosque confirmat illis verbis : « Non turbetur cor vestrum, neque formi« det; creditis in Deum, et in me credite [2]2 , » ejus auxilio inquam freti, com muni studio, et alacritatead communem salutem incumbamus. Urbes, oppida, agri, civitates, provincise, regna, nationes pertot annos jam divexatae, adflictae, miserse, ac perdita? solatium aliquod, et remedium efflagitant : quod non aliunde quidem est, quam a Christi doctrina qua?rendum, sperandumque. Nae qui ab illa alieno adhuc sunt animo , eos possumus confidentia majore nunc Augustini vocibus lacessere [3] : « Dent exercitum talem, quales doctrina Christi esse milites jussit, dent tales provinciales, tales maritos, tales conjuges, tales parentes, tales filios. tales dominos, tales servos, tales reges, tales judices, denique debitorum ipsius fisci redditores, etexactores, quales esse praecipit doctrina Christiana, » quod cum efficere nequeant, « non debitent eam confiteri magnam, si obtemperetur, salutem esse reipublicae. » Nostri ergo muneris et officii est, Venerabiles Fratres, hominibus, gentibus laborantibus succurrere, mala, quorum cogitatio lacrymas commovet, quaeque premunt, quaeque impendent, ab omnium cervicibus depellere : nam « dedit
Christus pastores, et doctores ad consummationem sanctorum, in opus ministerii, in a?dificationem corporis Christi : donec occurramus omnes in
