136 LETTRE APOSTOLIQUE DE LEON XII.
§ 5. Utinam qui rerum tunc potiebantur, tanti haec decreta fecissent, quanti tum Ecclesiae tum reipublicae salus postulabat ! Utinam sibi persuasissent in Romanis Pontificibus beati Petri successoribus non modo Ecclesiae universae pastores, et magistros, sed etiam strenuos eorum dignitatis defensores, el diligentissimos periculorum, quae imminent, indices suspicere se debere ! Utinam potestate illa sua usi essent ad sectas convellendas, quarum pestifera consilia iis a Sede Apostolica fuerant patefacta ! Jam ab eo tempore rem plane confecissent. At cum, sive sectariorum fraude res suas callide occultantium, sive imprudentibus nonnullorum suasionibus, causam hanc negligendam vel saltem levissime tractandam judicaverint, ex veteribus illis Massonicis sectis, quae numquam friguerunt, aliae complures exortae sunt multo illis deteriores et audaciores. Has omnes veluti sinu suo complecti visa est Carbonariorum secta, quae caeterarum princeps in Italia, aliisque nonnullis in regionibus habebatur, et in varios veluti ramos divisa nomine tenus diversos, acerrime catholicam religionem, et supremam quamque civilem legitimam potestatem impugnandam suscepit. Qua calamitale ut Italiam, aliasque regiones, imo et ipsam Pontinciam ditionem (in quam, impedito tantisper Pontificio regimine, illa irrepserat una cum exteris hominibus ejus invasoribus) liberaret felicis recordationis Pius septimus, cui Nos suffecti sumus, Carbonariorum sectam, quocumque tandem nomine pro locorum, idiomatum , et hominum diversitate appellaretur, gravissimis pcenis damnavit edita idibus septembribus anno millesimo octingentesimo vicesimo primo constitutione, cujus initium : Ecclesiam a Jesu Christo. Hujus etiam exemplum Nostris hisce Litteris inserendum esse censuimus, quod est ejusmodi.
PIUS EPISCOPUS
- SERVUS SERVORUM DEI.
- Ad perpetiiam rei memoriam
§ 6. « Ecclesiam a Jesu Christo servatore Nostro supra firmam petram fundatam, et adversus quam ipsemet Christus promisit numquam poi tas inferi praevalituras, tot saepe ac tam formidolosi hostes aggressi sunt, ut nisi divina illa, et quae transire non potest promissio intercessisset, metuendum videretur ne ipsa illorum aut vi, aut artibus, aut calliditate circumventa penitus interiret. Quod vero superioribus temporibus evenit, id etiam et praecipue quidem luctuosa hac nostra aetate factum est, quae novissimum illud tempus esse videtur tanto ante ab apostolis praenunciatum, quo [1] venient illusores secundum desideria sua ambulantes in impietatibus. Nec enim quemquam latet, quanta scelestorum hominum multitudo difficillimis hisce temporibus
convenerit in unum adversus Dominum et adversus Christum ejus, qui id praecipue curant, ut deceptis per philosophiam et inanem fallaciam [2] fidelibus et ab Ecclesiae doctrina avulsis, ipsam Ecclesiam irrito licet conatu labe-
