208 ALLOCUTION DE PIE IX.
tribulatione Nostra. Etenim inter tantas angustias non leve certe Nobis solatium afferunt et prosperi saerarum Missionum eventus, et strenui evangelicorum Ministrorum labores, qui apostolico zelo incensi, gravissima quocque pericula atque discrimina invicte despicientes, in remotissimis regionibus populos
ab errorum tenebris, morumque feritate ad catbolicae veritatis lumen, omnemque virtutis et bumanitatis cultum traducere, ac pro Dei gloria et animarum
salute fortiter pugnare non desinunt, el pientissima ac plane eximia catbolicorum populorum studia, qui Nostris desideriis mirifice obsecundantes non levia
afflictae pauperum Hibernorum genti subsidia praebere haud intermiserunt,
quique tum largitionibus ad Nos etiam missis, tum assiduis ad Deum precibus
omnem opem conferre non cessant, ut sanctissima Christi fides atque doctrina
longe lateque ubique gentium, ubique terrarum felici faustoque progressu magis magisque propagetur. Quae praeclara opera omni certe laudum praeconio
digna dum peculiari gratissimi animi Nostri testificatione prosequimur, a clementissimo bonorum omuium largitore Deo humiliter poscimus, ut fidelibus
suis uberem pro illis retribuat in aeternitate mercedem.
Habetis, Venerabiles Fratres, quae vobis hodierno die significanda judicavimus. Cum autem hanc Nostram Allocutionem in publicum emittere censuerimus, hac occasione sermonem Nostrum ad alios quoque Venerabiles Fratres, universi catholici orbis Patriarchas, Archiepiscopos, Episcopos , toto cordis affectu convertimus, eosque omnes et singulos obsecramus, atque hortamur in Domino ut stabili inter se concordia et caritate conjuncti, atque arctissimo fidei et observantiae vincuio Nobis et huic Petri Cathedrae obstricti, perfecti sint in eodem sensu et in eadem sententia, atque humanis quibusque sepositis rationibus, et solum Deum ob oculos habentes, Ejusque auxilium jugibus, fervidisque precibus implorantes, nihil vigilantiae, nihil laboris umquam praetermittant, ut episcopali fortitudine, constantia, prudentia praelientur praelia Domini, et majori usque alacritate dilectas oves eorum curae commissas ab venenatis pascuis avertant, ad salutaria propellant, easque numquam patiantur decipi doctrinisvariis et peregrinis, sed strenue a rapacium luporum insidiis, et impetu defendant, itemque errantes in omni bonitate, patientia, et doctrina ad veritatis, et justitiae semitam reducere contendant, ut et illi divina auxiliante gratia occurrant in unitatem fidei, et agnitionem Filii Dei, atque ita fiant Nobiscum unum ovile et unus pastor.
