212 ALLOCUTION DE PIE IX.
morare ea sane mente censuimus, ut omnes bonae voluntatis homines clare aperteque cognoscant, quid Dei et humani generis hostes velint, quid optent, quidque ipsis in animo semper fixum destinatumque sit.
Pro singulari Nostro in subditos affectu dolebamus, ac vehementer angebamur, Venerabiles Fratres, cum assiduos illos populares motus tum publicae tranquillitati, et ordini, tum privatae familiarum quieti ac paci tantopere adversos videremus, nec perferre poteramus crebras iilas pecuniarias collectas, quae variis nominibus, non sine levi civium incommodo et dispendio, postulabantur. ltaque mense Aprili, anno 1847, per publicum Edictum Nostri Cardinalis a publicis negotiis omnes monere haud omisimus, ut ab ejusmodi popularibus conventibus et largitionibus sese abstinerent, atque ad propria pertractanda negotia animum mentemque denuo converterent, omnemque in Nobis fiduciam collocarent, ac pro cerlo haberent, paternas Nostras curas cogitationesque ad publica commoda comparanda unice esse conversas, quemadmodum jam pluribus ac luculentissimis argumentis ostenderamus. Verum salutaria haec Nostra monita, quibus tantos populares motus compescere, et populos ipsos ad quietis et tranquillitatis studia revocare nitebamur, pravis quorumdam hominum desideriis, et machinationibus vehementer adversabantur. Itaque indefessi agitationum auctores, qui jam alteri ordinationi jussu Nostro ab eodem Cardinali ad rectam utilemque populi educationem promovendam editxe obstiterant, vix dum monita illa Nostra noverunt, haud destitere contra ipsa ubique inclamare , et acriorius studio incautas multitudines commovere, eisque callidissime insinuare, ac persuadere, ne illi tranquillitati a Nobis tantopere exoptatae se umquam dare vellent, cum insidiosum in ea lateret consilium, ut populi quodammodo indormirent, atque ita in posterum duro servitutis jugo facilius opprimi possent. Atquc ex eo tempore plurima scripta lypis quoque edita, atque acerbissimis quibusque contumeliis, conviciis, miuisque plenissima ad Nos missa fuere, quae ublivione sempiterna obruimus, flanmnsque tradidimus. Ut autem inimici homines fidem aliquam facerent falsis periculis, qurc in populum impendere clamitabant, haud reformidarunt mentitae cuiusdam conjuralionis ab ipsis apposite excogitatae rumorem, ac metum in vulgus spargere, ac turpissimo mendacio vociferaii, ejusmodi conjurationem initam esse ad urbem Romam civili bello, ca?dibus ac funeribus funestandam, ut novis institutionibus penitus sublatis atque deletis, pristina gubernandi forma ilerum reviviseeret. Sedhujus falsissimae conjurationis prsetextu inimici homines eo spectabant, ut pnpuli contemptum, invidiam, furorem contra quosdam lettissimos quoque viros virtute, religione pnrstantes, et ecclesiastica etiam dignitate insignes nefarie commoverent atque excitarent. Probe nostis, in hoc rerum aestu civicam militiam fuisse propositam, ac tanta celeritate collectam, ut rectae illius institutioni et disciplinae consuli minime potuerit.
Ubi primum ad publicae administrationis prosperitatem magis magisque procurandam opportunum fore censuimus Status Consultationem instituere, inimici homines occasionem exinde statim arripuere, ut nova Gubernio vulnera imponerent ac simul efficerent, ut hujusmodi mstitutio, quae publicis populorum rationibus magnae utilitati esse poterat, in damnum, ac perniciem cederet. Et quoniam eorum opinio impune jam invaluerat, ea instiluiione et Pontificii regiminis indolem, ac naturam immutari, et Nostram auctoritatem
